K
3:05 μ.μ. (Πριν από 8 ώρες)
προς Βς
για να δεις τη δύναμη σου ....
επειδή όταν έλαβα το μύνημα σου , άκουγα μια ομιλια στο κινητό , δεν τη διέκοψα για να δω το μύνημα σου , παρότι κατάλαβα οτι ήταν το δικό σου ,
ε για να υποχρεωθώ να διακόψω , λίγα λεπτά μετά , πέφτει το τηλεφωνο κάτω και βγήκε η μπαταρία και βέβαια, εκανα επανεκκίνηση . το mail σου άρχισε να ηχει ξανά , κι ας είχε ηχήσει πάλι νωρίτερα, πριν ακομη ανοιξει η οθόνη για να βαλω τους κωδικούς πρόσβασης !!
εντάξει εντάξει !!! έχεις όλη μου την προσοχή !!!
και η δύναμη σου με συναρπάζει πάντα !!
ΑΝΥΠΟΜΟΝΕ !!!
κοντεύω να τρελαθώ από την έλλειψη σου ! από χτες το απόγευμα δεν ξέρω τι να κάνω , να εκραγώ ή να κρυφτώ.... η δύναμη μου εξαντλείται σε βαθμό αδυναμίας , χρειάζομαι να φυσηξεις ζωή μέσα μου ξανά.
έκανα τόσα πράγματα όλο αυτό τον καιρό , μέχρι και απεγκατάσταση κλιματιστικού από σπίτι για να το βάλω στο δυάρι μου. άκουσα όλες τις επαναλήψεις του πατέρα μου για τα κατορθωματα του, και όλες τις φοβίες ενός 80χρονου που δε μπορεί να εξηγήσει τα δεδομένα της εποχής και προσπαθεί να πιαστεί από την κινητηριο δύναμη που βλέπει σε μένα να υλοποιώ το δικό του όνειρο κι επειδή δε μπορεί να το δει να πετυχαίνει με προκαλεί διαρκώς με ανούσιες συζητήσεις.
το βράδυ δε μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση... και έβλεπα στον ύπνο μου ότι έδινα ξανά εξετάσεις και ότι δεν ήξερα να απαντήσω τα θέματα!!!
όπως καταλαβαίνεις ακόμη παλεύω με την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτο μου , η οποία παρουσιάζεται με τις φοβίες του πατέρα να ζητάνε ανακούφιση από τη δική μου ασταμάτητη δραστηριότητα... με κυνηγάει να κινούμαι εγώ διαρκώς γιατί εκείνος δεν το έκανε για τον εαυτό του.
αλλά παρότι το καταλαβαίνω , ακόμη διαπερνάει το σύστημα μου και με στοιχειώνει ...
γι'αυτό κάθομαι και ακούω τις ομιλίες αυτογνωσίας περί συγχώρεσης , γιατί αυτό θα με απελευθερώσει βοηθώντας με να διακρίνω τι ειναι αυτό που μου κάνει και να το κρατάω και τι δεν είναι δικό μου και προέρχεται από κάποιου άλλου τη νεύρωση έτσι ώστε να μην αφομοιώνω ότι με αποπροσανατολίζει και με αποδυναμώνει......
είναι όμως ο δύσκολος τρόπος μέσω του πνεύματος να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές. απλά αυτά έχω στη διάθεση μου , αυτά προσφέρει η εποχή ...
η πολυτέλεια ειναι το κορμί σου αυτή τη στιγμή .
κι έρχεσαι με την άμαξα ..... σαν τον πρίγκηπα ...
Βασιλιά μου !!!
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
Τενοντοθυλακίτις
Τενοντοθυλακίτις
Η φλεγμονή των θυλάκων (ελύτρων) των τενόντων του χεριού οφείλεται κι αυτή σε υπερκόπωση. Σ’ αυτή την περίπτωση όχι από υπερβολικά δυναμικές κινήσεις μοχλού και ισχυρά χτυπήματα αλλά μάλλον από μικρές, συνεχείς σπασμωδικές κινήσεις, όπως στο μανιώδες πλέξιμο ή στο πληκτρολόγιο. Και εδώ δεν είναι η εργασία καθαυτή αλλά ο σπασμωδικός τρόπος εκτέλεσης της, που δημιουργεί το πρόβλημα. Φυσικά το πλέξιμο μπορεί να δρα χαλαρωτικά. Όποιος όμως ισχυρίζεται ότι χαλαρώνει, προκαλώντας συγχρόνως την τενοντοθυλακίτιδα, δείχνει πως δεν έχει συνειδητοποιήσει τη σπασμωδικότητα του. Ανάμεσα στους πόντους έχει μυστικά παρεισφρύσει κάτι , διόλου χαλαρωτικό. Ίσως κάποιος πρέπει να μπλέξει στα δίχτυα, όπως η μύγα στον ιστό της αράχνης. Ένα κίνητρο τόσο μοιραίο, μπορεί να αφαιρέσει κάθε χαλαρότητα από την πιο χαλαρή δραστηριότητα. Η μη συνειδητοποιημένη σύγκρουση , ξεσπά τότε στο έλυτρο του τένοντα, από το οποίο δεν εξαρτάται το παν, οπωσδήποτε όμως, ολόκληρη η δύναμη των μυών. Αντί να μεταβιβάσουν αδιαμαρτύρητα τη δύναμη, τα έλυτρα δημιουργούν πρόβλημα και εξαναγκάζουν, μέσα από κραυγές πόνου, σε διάλλειμα ξεκούρασης, γι’ αυτά και τον κάτοχο τους. Κάθε θεραπεία απαιτεί την ανάπαυση, είτε με έγκαιρη λογική, είτε αργότερα με γύψινο νάρθηκα.
Ωστόσο το (συγκαλυμμένο) μάθημα μόνον εκ πρώτης όψεως επιβάλλει ανάπαυση. Μέσα απ’αυτήν θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί η επώδυνη κατάσταση. Οι ασθενείς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ποια είναι η δραστηριότητα τους, ώστε να αναγνωρίσουν τη βαθύτερη έννοια της και τους στόχους που συναρτώνται μ’ αυτήν. Σε κάθε σπασμωδικότητα, αναγνωρίζουμε μιαν αντίσταση. Οφείλουμε να ανακαλύψουμε εναντίον τίνος εγείρεται η αντίσταση. Η ισχυρή τριβή που προκαλεί η αντίσταση, γίνεται αισθητή και σχεδόν ακουστή στην αίσθηση τριβής μιας τενοντοθυλακίτιδας σε πλήρη έξαρση. Ο τένων σχεδόν «τρίζει» από έξαρση και πόνο μέσα στο έλυτρο του, η ευκαμψία του έχει γίνει κοπιαστική και πεισματική. Κάθε τέτοια φλεγμονή χρειάζεται και μια γερή μερίδα πείσματος. Πρέπει δηλαδή κανείς να σφίξει τα δόντια του δυνατά, για να αγνοήσει τα αισθητά προειδοποιητικά σήματα, και να συνεχίσει τον «αγώνα» του μέχρις ότου, επιτέλους φθάσει στην πλήρη έξαρση της νόσου.
Τα πραγματικά αίτια μπορεί να διαφέρουν: δεν είναι φυσικά πάντοτε το πουλόβερ που πρέπει να τελειώσει γρήγορα. Απλώς το πουλόβερ είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, γιατί εκφράζει τη σύγκρουση ανάμεσα στην ενσυνείδητη αντίσταση κατά του αδιαπέρατου ιστού. Τα τενόντια έλυτρα μπορούν να πάθουν φλεγμονή κι από άλλα τεχνήματα χεριών, όπως η δακτυλογράφηση. Το κοινό χαρακτηριστικό των εργασιών αυτών είναι η μονοτονία των κινήσεων, που δεν είναι από μόνες τους κουραστικές ή απαιτητικές, και η ανομολόγητη αντίσταση, που σωματοποιείται και συγχρόνως κρύβεται στα έλυτρα.
Δεν είναι κάποια μεγάλη, επικίνδυνη αντίσταση που έχει την τάση να χτυπά - γιατί διαφορετικά, η φλεγμονή θα έπρεπε να εντοπιστεί μάλλον στους μύες του βραχίονα – αλλά μια μόνιμη, καλά κρυμμένη (στα έλυτρα), μεταφορικά πίσω από ορθολογισμούς, όπως «μα το κάνω με τόση ευχαρίστηση γι’αυτόν (ή για τα παιδιά) και με αγάπη». Είναι βέβαια δυνατόν, αλλά δύσκολο, να κάνει κανείς από αγάπη μια μονότονη εργασία που δε χαροποιεί και που αφήνει ανικανοποίητη την καρδιά. Το να κάνεις κάτι θανάσιμα βαρετό από αφοσίωση, είναι σχεδόν αδύνατο, αν υπάρχει τελολογική σκέψη (σκοπός). Συμβαίνει μονάχα από αφοσίωση της στιγμής, που ανήκει σε ένα τελετουργικό.
Το πρόβλημα είναι σαφέστατο, όταν το σύμπτωμα ξεσπά στη διάρκεια δραστηριοτήτων που δεν χαίρουν γενικής εκτίμησης. Π.χ. η έκφραση «το έραψε μόνη της» είναι συνώνυμη μιας ενάρετης, ελλιπούς κομψότητας, και δεν απορεί κανείς που δεν προκαλεί βαθιά ικανοποίηση. Όποιος δακτυλογραφεί κείμενα που έγραψε κάποιος άλλος, χρειάζεται να ταυτιστεί βαθιά με το πρόσωπο αυτό, ώστε να νοιώσει καλά με την αποξενωμένη αυτή εργασία. Πολύ συχνά σε τέτοιου είδους εργασίες αναπτύσσονται αντιστάσεις, που υποσκάπτουν κάθε κίνητρο. Αντί λοιπόν να συνεχίσει όπως μέχρι τώρα, καλύτερα να αποφασίσει να προλάβει τη φλεγμονή, ξεκαθαρίζοντας τη σχέση του με την εργασία αυτή, κάνοντας ίσως διάλειμμα (πριν από το γύψο), αλλάζοντας δουλειά ή αλλάζοντας τον τρόπο αντιμετώπισης της.
Ερωτήσεις
1. Τ λέει η καρδιά μου για τη δουλειά αυτή;
2. Ποιους (σπασμωδικούς) στόχους επιζητώ κρυφά με τη δουλειά μου; Ποιο κίνητρο συμπλέκει ή συνδακτυλογραφεί στο βάθος;
3. Με πόσο πείσμα επιδιώκω τους κρυφούς στόχους μου;
4. Τι κρυφές αντιστάσεις έχω ενάντια στην εργασία μου; Από που προέρχεται η αντίσταση μου, ποιο το πραγματικό της αντικείμενο;
5. Κατά πόσον η αντίσταση μου έχει σχέση με τη γενικότερη αξιολόγηση της εργασίας μου; Μήπως δεν τολμώ να αναλάβω περισσότερες και απαιτητικότερες δραστηριότητες;
6. Ποια η σχέση μου με τη μονοτονία; Βλέπω σ’αυτή μόνο την ατονία ή και την τελετουργική διάσταση;
Η φλεγμονή των θυλάκων (ελύτρων) των τενόντων του χεριού οφείλεται κι αυτή σε υπερκόπωση. Σ’ αυτή την περίπτωση όχι από υπερβολικά δυναμικές κινήσεις μοχλού και ισχυρά χτυπήματα αλλά μάλλον από μικρές, συνεχείς σπασμωδικές κινήσεις, όπως στο μανιώδες πλέξιμο ή στο πληκτρολόγιο. Και εδώ δεν είναι η εργασία καθαυτή αλλά ο σπασμωδικός τρόπος εκτέλεσης της, που δημιουργεί το πρόβλημα. Φυσικά το πλέξιμο μπορεί να δρα χαλαρωτικά. Όποιος όμως ισχυρίζεται ότι χαλαρώνει, προκαλώντας συγχρόνως την τενοντοθυλακίτιδα, δείχνει πως δεν έχει συνειδητοποιήσει τη σπασμωδικότητα του. Ανάμεσα στους πόντους έχει μυστικά παρεισφρύσει κάτι , διόλου χαλαρωτικό. Ίσως κάποιος πρέπει να μπλέξει στα δίχτυα, όπως η μύγα στον ιστό της αράχνης. Ένα κίνητρο τόσο μοιραίο, μπορεί να αφαιρέσει κάθε χαλαρότητα από την πιο χαλαρή δραστηριότητα. Η μη συνειδητοποιημένη σύγκρουση , ξεσπά τότε στο έλυτρο του τένοντα, από το οποίο δεν εξαρτάται το παν, οπωσδήποτε όμως, ολόκληρη η δύναμη των μυών. Αντί να μεταβιβάσουν αδιαμαρτύρητα τη δύναμη, τα έλυτρα δημιουργούν πρόβλημα και εξαναγκάζουν, μέσα από κραυγές πόνου, σε διάλλειμα ξεκούρασης, γι’ αυτά και τον κάτοχο τους. Κάθε θεραπεία απαιτεί την ανάπαυση, είτε με έγκαιρη λογική, είτε αργότερα με γύψινο νάρθηκα.
Ωστόσο το (συγκαλυμμένο) μάθημα μόνον εκ πρώτης όψεως επιβάλλει ανάπαυση. Μέσα απ’αυτήν θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί η επώδυνη κατάσταση. Οι ασθενείς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ποια είναι η δραστηριότητα τους, ώστε να αναγνωρίσουν τη βαθύτερη έννοια της και τους στόχους που συναρτώνται μ’ αυτήν. Σε κάθε σπασμωδικότητα, αναγνωρίζουμε μιαν αντίσταση. Οφείλουμε να ανακαλύψουμε εναντίον τίνος εγείρεται η αντίσταση. Η ισχυρή τριβή που προκαλεί η αντίσταση, γίνεται αισθητή και σχεδόν ακουστή στην αίσθηση τριβής μιας τενοντοθυλακίτιδας σε πλήρη έξαρση. Ο τένων σχεδόν «τρίζει» από έξαρση και πόνο μέσα στο έλυτρο του, η ευκαμψία του έχει γίνει κοπιαστική και πεισματική. Κάθε τέτοια φλεγμονή χρειάζεται και μια γερή μερίδα πείσματος. Πρέπει δηλαδή κανείς να σφίξει τα δόντια του δυνατά, για να αγνοήσει τα αισθητά προειδοποιητικά σήματα, και να συνεχίσει τον «αγώνα» του μέχρις ότου, επιτέλους φθάσει στην πλήρη έξαρση της νόσου.
Τα πραγματικά αίτια μπορεί να διαφέρουν: δεν είναι φυσικά πάντοτε το πουλόβερ που πρέπει να τελειώσει γρήγορα. Απλώς το πουλόβερ είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, γιατί εκφράζει τη σύγκρουση ανάμεσα στην ενσυνείδητη αντίσταση κατά του αδιαπέρατου ιστού. Τα τενόντια έλυτρα μπορούν να πάθουν φλεγμονή κι από άλλα τεχνήματα χεριών, όπως η δακτυλογράφηση. Το κοινό χαρακτηριστικό των εργασιών αυτών είναι η μονοτονία των κινήσεων, που δεν είναι από μόνες τους κουραστικές ή απαιτητικές, και η ανομολόγητη αντίσταση, που σωματοποιείται και συγχρόνως κρύβεται στα έλυτρα.
Δεν είναι κάποια μεγάλη, επικίνδυνη αντίσταση που έχει την τάση να χτυπά - γιατί διαφορετικά, η φλεγμονή θα έπρεπε να εντοπιστεί μάλλον στους μύες του βραχίονα – αλλά μια μόνιμη, καλά κρυμμένη (στα έλυτρα), μεταφορικά πίσω από ορθολογισμούς, όπως «μα το κάνω με τόση ευχαρίστηση γι’αυτόν (ή για τα παιδιά) και με αγάπη». Είναι βέβαια δυνατόν, αλλά δύσκολο, να κάνει κανείς από αγάπη μια μονότονη εργασία που δε χαροποιεί και που αφήνει ανικανοποίητη την καρδιά. Το να κάνεις κάτι θανάσιμα βαρετό από αφοσίωση, είναι σχεδόν αδύνατο, αν υπάρχει τελολογική σκέψη (σκοπός). Συμβαίνει μονάχα από αφοσίωση της στιγμής, που ανήκει σε ένα τελετουργικό.
Το πρόβλημα είναι σαφέστατο, όταν το σύμπτωμα ξεσπά στη διάρκεια δραστηριοτήτων που δεν χαίρουν γενικής εκτίμησης. Π.χ. η έκφραση «το έραψε μόνη της» είναι συνώνυμη μιας ενάρετης, ελλιπούς κομψότητας, και δεν απορεί κανείς που δεν προκαλεί βαθιά ικανοποίηση. Όποιος δακτυλογραφεί κείμενα που έγραψε κάποιος άλλος, χρειάζεται να ταυτιστεί βαθιά με το πρόσωπο αυτό, ώστε να νοιώσει καλά με την αποξενωμένη αυτή εργασία. Πολύ συχνά σε τέτοιου είδους εργασίες αναπτύσσονται αντιστάσεις, που υποσκάπτουν κάθε κίνητρο. Αντί λοιπόν να συνεχίσει όπως μέχρι τώρα, καλύτερα να αποφασίσει να προλάβει τη φλεγμονή, ξεκαθαρίζοντας τη σχέση του με την εργασία αυτή, κάνοντας ίσως διάλειμμα (πριν από το γύψο), αλλάζοντας δουλειά ή αλλάζοντας τον τρόπο αντιμετώπισης της.
Ερωτήσεις
1. Τ λέει η καρδιά μου για τη δουλειά αυτή;
2. Ποιους (σπασμωδικούς) στόχους επιζητώ κρυφά με τη δουλειά μου; Ποιο κίνητρο συμπλέκει ή συνδακτυλογραφεί στο βάθος;
3. Με πόσο πείσμα επιδιώκω τους κρυφούς στόχους μου;
4. Τι κρυφές αντιστάσεις έχω ενάντια στην εργασία μου; Από που προέρχεται η αντίσταση μου, ποιο το πραγματικό της αντικείμενο;
5. Κατά πόσον η αντίσταση μου έχει σχέση με τη γενικότερη αξιολόγηση της εργασίας μου; Μήπως δεν τολμώ να αναλάβω περισσότερες και απαιτητικότερες δραστηριότητες;
6. Ποια η σχέση μου με τη μονοτονία; Βλέπω σ’αυτή μόνο την ατονία ή και την τελετουργική διάσταση;
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
Σεξ
Το σέξ είναι μια άστοχη λέξη για την ψυχή, γιατί της λείπει ακριβώς η ψυχή, το βάθος , το ολοκληρωτικό πάθος, η αναγνώριση του άλλου και η αναγνώριση και η ανακάλυψη του ίδιου του εαυτού μέσα στον άλλο.
Ποια δύναμη έχει, αντίθετα, η παλιά και σημέρα παραγνωρισμένη λέξη συνουσία; Σε αυτής αισθανόμαστε την κίνηση, τη θέρμη , το πάθος, το στροβίλισμα, την παραφορά, το σφιχταγκάλιασμα, την ορμή, την αποκορύφωση και τη μακάρια χαλάρωση. Μπροστά σε αυτή τη θέρμη, το σέξ είναι ψυχρό, όπως το γρήγορο φαγητό σε σχέση με ένα πλούσιο γεύμα.
Η συνουσία είναι ζωή, συγκλονιστική στη δύναμη της και γόνιμη από κάθε άποψη. Από αυτήν προκύπτει κάτι πολύ πέρα από το προσωπικό και πολύ πέρα από το εγωκεντρικό. Όμως, είναι και ανεξέλεγκτη, γεμάτη σφρίγος, επειδή καθοδηγείται από κάτι ανώτερο. Σε αυτήν η ψυχή βρίσκει χαρά.
Θα πρέπει , επομένως να επανεισάγουμε αυτή τη λέξη; Όχι. Είναι πολύ ευάλωτη, κάτι ιερό. Όμως θα ήταν προτιμότερο να καταργήσουμε και τη λέξη σέξ. Έτσι κι αλλιώς, με όλα όσα συνδέουμε μαζί της , είναι μια λέξη ξένη προς την ψυχή.
Ποια δύναμη έχει, αντίθετα, η παλιά και σημέρα παραγνωρισμένη λέξη συνουσία; Σε αυτής αισθανόμαστε την κίνηση, τη θέρμη , το πάθος, το στροβίλισμα, την παραφορά, το σφιχταγκάλιασμα, την ορμή, την αποκορύφωση και τη μακάρια χαλάρωση. Μπροστά σε αυτή τη θέρμη, το σέξ είναι ψυχρό, όπως το γρήγορο φαγητό σε σχέση με ένα πλούσιο γεύμα.
Η συνουσία είναι ζωή, συγκλονιστική στη δύναμη της και γόνιμη από κάθε άποψη. Από αυτήν προκύπτει κάτι πολύ πέρα από το προσωπικό και πολύ πέρα από το εγωκεντρικό. Όμως, είναι και ανεξέλεγκτη, γεμάτη σφρίγος, επειδή καθοδηγείται από κάτι ανώτερο. Σε αυτήν η ψυχή βρίσκει χαρά.
Θα πρέπει , επομένως να επανεισάγουμε αυτή τη λέξη; Όχι. Είναι πολύ ευάλωτη, κάτι ιερό. Όμως θα ήταν προτιμότερο να καταργήσουμε και τη λέξη σέξ. Έτσι κι αλλιώς, με όλα όσα συνδέουμε μαζί της , είναι μια λέξη ξένη προς την ψυχή.
Η αγάπη που δεσμεύει και η αγάπη που απελευθερώνει
Η αγάπη του άντρα και της γυναίκας βρίσκει την εκπλήρωση της στη σεξουαλική πράξη. Η σεξουαλική πράξη είναι αυτό στο οποίο αποβλέπει η σχέση του ζευγαριού. Είναι η βαθύτερη πράξη της ζωής και υπερέχει κατά πολύ κάθε άλλης, ακόμη και της πνευματικότερης πράξης. Μέσα από αυτήν είμαστε σε αρμονία με το ουσιώδες του κόσμου. Γιατί , τι μας υποχρεώνει περισσότερο για το ουσιώδες της ζωής και με τι αναπτυσσόμαστε περισσότερο, παρά με αυτή την πράξη και τις επιπτώσεις της;
Και κάτι ακόμα είναι συνδεδεμένο με αυτή την πράξη. Μέσω της σεξουαλικής πράξης δημιουργείται ο δεσμός. Μετά από αυτήν, το ζευγάρι δε μπορεί πλέον να απαλλαγεί ο ένας από τον άλλο. Επομένως δε μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε σαν να ήταν κάτι τυχαίο. Έχει πολύ εκτεταμένες επιπτώσεις.
Τι σημαίνει αυτός ο δεσμός και πόσο βαθιά πηγαίνει, μπορούμε να το δούμε στον πόνο και στο αίσθημα ενοχής και αποτυχίας που βιώνει ένα ζευγάρι όταν χωρίζει. Δεν μπορούν να χωρίσουν, χωρίς να αισθανθούν και να αναγνωρίσουν αυτό το δεσμό.
Το πώς θα επιδράσει αυτό επάνω στις επόμενες σχέσεις μπορούμε να το δούμε, επομένως δεν μπορούμε να παίζουμε με τις παλαιότερες σχέσεις. Συνεχίζουν να επιδρούν.
Επίσης μπορούμε να παρατηρήσουμε: όταν χωρίζει ένα ζευγάρι και συνδέεται με άλλους συντρόφους και χωρίζει πάλι, στο δεύτερο χωρισμό, ο πόνος και το αίσθημα ενοχής είναι πιο περιορισμένος, σε σύγκριση με τον πρώτο χωρισμό. Στον τρίτο χωρισμό ο πόνος και το αίσθημα ενοχής είναι ακόμα πιο περιορισμένος και μετά από λίγο καιρό δεν παίζει πλέον κανένα ρόλο. Επίσης κατά κανόνα οι σύντροφοι σε μιαν επόμενη σχέση δεν εμπιστεύονται το νέο σύντροφο με τον ίδιο βαθύ και οικείο τρόπο όπως τον πρώτο.
Υπάρχει μια λύση, όταν συνεχίζουν να τιμούν και να αγαπούν τον πρώην σύντροφο στην περίπτωση χωρισμού. Αυτό δεν το επιτυγχάνουν και οι δύο σύντροφοι ταυτόχρονα. Τότε παραμένει μέσα και στους δύο κάτι οδυνηρό.
Και κάτι ακόμα είναι συνδεδεμένο με αυτή την πράξη. Μέσω της σεξουαλικής πράξης δημιουργείται ο δεσμός. Μετά από αυτήν, το ζευγάρι δε μπορεί πλέον να απαλλαγεί ο ένας από τον άλλο. Επομένως δε μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε σαν να ήταν κάτι τυχαίο. Έχει πολύ εκτεταμένες επιπτώσεις.
Τι σημαίνει αυτός ο δεσμός και πόσο βαθιά πηγαίνει, μπορούμε να το δούμε στον πόνο και στο αίσθημα ενοχής και αποτυχίας που βιώνει ένα ζευγάρι όταν χωρίζει. Δεν μπορούν να χωρίσουν, χωρίς να αισθανθούν και να αναγνωρίσουν αυτό το δεσμό.
Το πώς θα επιδράσει αυτό επάνω στις επόμενες σχέσεις μπορούμε να το δούμε, επομένως δεν μπορούμε να παίζουμε με τις παλαιότερες σχέσεις. Συνεχίζουν να επιδρούν.
Επίσης μπορούμε να παρατηρήσουμε: όταν χωρίζει ένα ζευγάρι και συνδέεται με άλλους συντρόφους και χωρίζει πάλι, στο δεύτερο χωρισμό, ο πόνος και το αίσθημα ενοχής είναι πιο περιορισμένος, σε σύγκριση με τον πρώτο χωρισμό. Στον τρίτο χωρισμό ο πόνος και το αίσθημα ενοχής είναι ακόμα πιο περιορισμένος και μετά από λίγο καιρό δεν παίζει πλέον κανένα ρόλο. Επίσης κατά κανόνα οι σύντροφοι σε μιαν επόμενη σχέση δεν εμπιστεύονται το νέο σύντροφο με τον ίδιο βαθύ και οικείο τρόπο όπως τον πρώτο.
Υπάρχει μια λύση, όταν συνεχίζουν να τιμούν και να αγαπούν τον πρώην σύντροφο στην περίπτωση χωρισμού. Αυτό δεν το επιτυγχάνουν και οι δύο σύντροφοι ταυτόχρονα. Τότε παραμένει μέσα και στους δύο κάτι οδυνηρό.
Ευτυχία είναι κάτι περισσότερο από αίσθημα αθωότητας + Τραγωδίες
Ευτυχία είναι κάτι περισσότερο από αίσθημα αθωότητας
Τώρα όμως άλλη μια βασική παρατήρηση είναι ότι υπάρχουν δύο ηθικές συνειδήσεις, μια στο προσκήνιο και μια στο παρασκήνιο, κρυμμένη. Αυτή η άλλη συνείδηση είναι ασυνείδητη στον πολιτισμό μας. Είναι μια αρχαϊκή συνείδηση. Είναι η αρχαιότερη συνείδηση, προηγείται της ηθικής συνείδησης που αισθανόμαστε. Αυτή η συνείδηση είναι μια συλλογική συνείδηση. Επιτηρεί για να τηρούνται συγκεκριμένοι νόμοι στην ομάδα. Ο πρώτος νόμος είναι ότι η συλλογική συνείδηση δεν ανέχεται κανέναν αποκλεισμό.
Με την ηθική συνείδηση αποκλείουμε άλλους, γιατί αισθανόμαστε καλύτεροι. Σε αυτή τη συνείδηση αυτό δεν ισχύει. Όλοι όσοι ανήκουν στην ομάδα έχουν το ίδιο δικαίωμα να ανήκουν. Είναι ένας σιδερένιος νόμος αυτής της συνείδησης.
Τώρα ας φανταστούμε τις παλιές ορδές, τους ανθρώπους που ζούσαν νομαδικά. Μπορούσαν να αποκλείσουν κάποιον; Ήταν δυνατόν; Αυτή η συνείδηση τους κρατούσε σε συνοχή. Κανείς δε μπορούσε να αποκλειστεί. Αυτό θα ήταν ότι χειρότερο για την ορδή. Δεν περνούσε από το μυαλό κανενός. Όλοι ανήκαν στους κόλπους της.
Σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν πρωτόγονες ομάδες. Σε αυτές διακρίνονται οι δυνατότητες αυτής της πρωτογενούς συνείδησης. Πριν από λίγο καιρό, είχα μια συνομιλία στον Καναδά με έναν ινδιάνο φύλαρχο. Μου είχε πει ότι στη γλώσσα τους δεν υπάρχει όρος για τη δικαιοσύνη. Δεν έχουν κάποια ηθική συνείδηση με τη δική μας έννοια. Με αυτή την ηθική συνείδηση θα απαιτούσαν αμέσως δικαιοσύνη. Βρίσκονται σε αρμονία με την πρωτογενή συνείδηση. Ρώτησα τον φύλαρχο: « και τι κάνετε με έναν φονιά;» Είπε « Υιοθετείται από την οικογένεια του θύματος.» Εδώ επομένως, δεν υπάρχει αποκλεισμός. Βρίσκονται σε αρμονία με την αρχαϊκή συνείδηση.
Αυτή η συλλογική συνείδηση επιδρά και σε μας, αλλά κατά κανόνα ασυνείδητα. Πως δρα; Όταν αποκλείω κάποιον από την καρδιά μου, γίνομαι σαν κι αυτόν , ακριβώς το ίδιο με αυτόν.
Και κάτι ακόμα. Αργότερα θα πρέπει κάποιος από την ομάδα να εκπροσωπήσει τον αποκλεισμένο μέσω ταύτισης, χωρίς να το καταλαβαίνει. Αυτό είναι η εμπλοκή. Προέρχεται από αυτή την αρχαϊκή συνείδηση.
Αυτή η αρχέγονη συνείδηση ακολουθεί έναν δεύτερο βασικό νόμο, τον εξής: Όλοι όσοι έρχονται αργότερα, ακολουθούν από κάθε άποψη. Δηλαδή: Όλοι οι παλαιότεροι έχουν προτεραιότητα έναντι όσων έρχονται στη συνέχεια. Γι’αυτό το λόγο, δεν επιτρέπεται σε κανένα που ήρθε αργότερα να αναλάβει κάτι για κάποιον που προϋπήρχε. Κάθε παραβίαση αυτού του νόμου , τιμωρείται αυστηρά με δυστυχία. Η παραβίαση αυτού του νόμου, οδηγεί στη δυστυχία.
Όταν κάποιος λέει: « θα σε ακολουθήσω», παραβιάζει αυτόν τον νόμο. Όταν κάποιος λέει: «θα το αναλάβω εγώ αυτό για εσένα», παραβιάζει αυτόν τον νόμο. Αλλά παραβιάζει αυτόν τον νόμο με καλή συνείδηση. Αυτό είναι το παράξενο, γιατί αυτές οι δύο συνειδήσεις αντιτίθενται η μία στην άλλη.
Πως επιτυγχάνουμε την ευτυχία; Δίνοντας προτεραιότητα στην αρχαϊκή συνείδηση. Είναι μια παραίτηση από την αθωότητα, που υπερβαίνει την ηθική συνείδηση. Αυτή η άλλη συνείδηση απαιτεί περισσότερα. Και στη συνέχεια βρισκόμαστε συνδεδεμένοι με πάρα πολύ περισσότερους ανθρώπους.
Τραγωδίες
Όλες οι τραγωδίες και μάλιστα όλες οι οικογενειακές τραγωδίες προκύπτουν από το ότι κάποιος που γεννήθηκε αργότερα αναλαμβάνει κάτι, με καλή συνείδηση, για κάποιον που γεννήθηκε νωρίτερα. Για παράδειγμα, θέλοντας να πάρει εκδίκηση γι’αυτόν ή αναλαμβάνοντας κάτι γι’αυτόν. Όλες οι τραγωδίες καταλήγουν με την καταστροφή του ήρωα, αν και είχε καλή συνείδηση και ενέργησε από αγάπη.
Επομένως η ευτυχία υπερβαίνει κατά πολύ το συναίσθημα της αθωότητας. Πολύ περισσότερο. Και είναι ένα επίτευγμα. Είναι επίτευγμα της ψυχής – με κατανόηση.
Τώρα όμως άλλη μια βασική παρατήρηση είναι ότι υπάρχουν δύο ηθικές συνειδήσεις, μια στο προσκήνιο και μια στο παρασκήνιο, κρυμμένη. Αυτή η άλλη συνείδηση είναι ασυνείδητη στον πολιτισμό μας. Είναι μια αρχαϊκή συνείδηση. Είναι η αρχαιότερη συνείδηση, προηγείται της ηθικής συνείδησης που αισθανόμαστε. Αυτή η συνείδηση είναι μια συλλογική συνείδηση. Επιτηρεί για να τηρούνται συγκεκριμένοι νόμοι στην ομάδα. Ο πρώτος νόμος είναι ότι η συλλογική συνείδηση δεν ανέχεται κανέναν αποκλεισμό.
Με την ηθική συνείδηση αποκλείουμε άλλους, γιατί αισθανόμαστε καλύτεροι. Σε αυτή τη συνείδηση αυτό δεν ισχύει. Όλοι όσοι ανήκουν στην ομάδα έχουν το ίδιο δικαίωμα να ανήκουν. Είναι ένας σιδερένιος νόμος αυτής της συνείδησης.
Τώρα ας φανταστούμε τις παλιές ορδές, τους ανθρώπους που ζούσαν νομαδικά. Μπορούσαν να αποκλείσουν κάποιον; Ήταν δυνατόν; Αυτή η συνείδηση τους κρατούσε σε συνοχή. Κανείς δε μπορούσε να αποκλειστεί. Αυτό θα ήταν ότι χειρότερο για την ορδή. Δεν περνούσε από το μυαλό κανενός. Όλοι ανήκαν στους κόλπους της.
Σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν πρωτόγονες ομάδες. Σε αυτές διακρίνονται οι δυνατότητες αυτής της πρωτογενούς συνείδησης. Πριν από λίγο καιρό, είχα μια συνομιλία στον Καναδά με έναν ινδιάνο φύλαρχο. Μου είχε πει ότι στη γλώσσα τους δεν υπάρχει όρος για τη δικαιοσύνη. Δεν έχουν κάποια ηθική συνείδηση με τη δική μας έννοια. Με αυτή την ηθική συνείδηση θα απαιτούσαν αμέσως δικαιοσύνη. Βρίσκονται σε αρμονία με την πρωτογενή συνείδηση. Ρώτησα τον φύλαρχο: « και τι κάνετε με έναν φονιά;» Είπε « Υιοθετείται από την οικογένεια του θύματος.» Εδώ επομένως, δεν υπάρχει αποκλεισμός. Βρίσκονται σε αρμονία με την αρχαϊκή συνείδηση.
Αυτή η συλλογική συνείδηση επιδρά και σε μας, αλλά κατά κανόνα ασυνείδητα. Πως δρα; Όταν αποκλείω κάποιον από την καρδιά μου, γίνομαι σαν κι αυτόν , ακριβώς το ίδιο με αυτόν.
Και κάτι ακόμα. Αργότερα θα πρέπει κάποιος από την ομάδα να εκπροσωπήσει τον αποκλεισμένο μέσω ταύτισης, χωρίς να το καταλαβαίνει. Αυτό είναι η εμπλοκή. Προέρχεται από αυτή την αρχαϊκή συνείδηση.
Αυτή η αρχέγονη συνείδηση ακολουθεί έναν δεύτερο βασικό νόμο, τον εξής: Όλοι όσοι έρχονται αργότερα, ακολουθούν από κάθε άποψη. Δηλαδή: Όλοι οι παλαιότεροι έχουν προτεραιότητα έναντι όσων έρχονται στη συνέχεια. Γι’αυτό το λόγο, δεν επιτρέπεται σε κανένα που ήρθε αργότερα να αναλάβει κάτι για κάποιον που προϋπήρχε. Κάθε παραβίαση αυτού του νόμου , τιμωρείται αυστηρά με δυστυχία. Η παραβίαση αυτού του νόμου, οδηγεί στη δυστυχία.
Όταν κάποιος λέει: « θα σε ακολουθήσω», παραβιάζει αυτόν τον νόμο. Όταν κάποιος λέει: «θα το αναλάβω εγώ αυτό για εσένα», παραβιάζει αυτόν τον νόμο. Αλλά παραβιάζει αυτόν τον νόμο με καλή συνείδηση. Αυτό είναι το παράξενο, γιατί αυτές οι δύο συνειδήσεις αντιτίθενται η μία στην άλλη.
Πως επιτυγχάνουμε την ευτυχία; Δίνοντας προτεραιότητα στην αρχαϊκή συνείδηση. Είναι μια παραίτηση από την αθωότητα, που υπερβαίνει την ηθική συνείδηση. Αυτή η άλλη συνείδηση απαιτεί περισσότερα. Και στη συνέχεια βρισκόμαστε συνδεδεμένοι με πάρα πολύ περισσότερους ανθρώπους.
Τραγωδίες
Όλες οι τραγωδίες και μάλιστα όλες οι οικογενειακές τραγωδίες προκύπτουν από το ότι κάποιος που γεννήθηκε αργότερα αναλαμβάνει κάτι, με καλή συνείδηση, για κάποιον που γεννήθηκε νωρίτερα. Για παράδειγμα, θέλοντας να πάρει εκδίκηση γι’αυτόν ή αναλαμβάνοντας κάτι γι’αυτόν. Όλες οι τραγωδίες καταλήγουν με την καταστροφή του ήρωα, αν και είχε καλή συνείδηση και ενέργησε από αγάπη.
Επομένως η ευτυχία υπερβαίνει κατά πολύ το συναίσθημα της αθωότητας. Πολύ περισσότερο. Και είναι ένα επίτευγμα. Είναι επίτευγμα της ψυχής – με κατανόηση.
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
Η φλεγμονή
Η φλεγμονή είναι από τις συχνότερες νοσογόνες εξεργασίες στον ανθρώπινο οργανισμό. Τα περισσότερα οξέα συμπτώματα είναι φλεγμονές, από το κρυολόγημα και την πνευμονία ως τη χολέρα και την ευλογιά. Η ιατρική ορολογία με την κατάληξη –ίτις αφορά στην ύπαρξη φλεγμονώδους εξεργασίας (κολίτις,ηπατίτις κλπ). Στο ευρύ πεδίο των φλεγμονών η σύγχρονη ακαδημαϊκή ιατρική έχει σημειώσει μεγάλες επιτυχίες με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών (πχ πενικιλίνη) και των εμβολίων. Αν στο παρελθόν οι περισσότεροι πέθαιναν από τις συνέπειες των φλεγμονών/μολύνσεων, σήμερα ο θάνατος αυτός αποτελεί εξαίρεση σε χώρες με ικανοποιητικό σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Αυτό δε σημαίνει ότι παθαίνουμε λιγότερες φλεγμονές, αλλά ότι διαθέτουμε ισχυρά όπλα για την καταπολέμηση τους.
Όποιος θεωρεί την ορολογία αυτή υπερβολικά ‘πολεμική’ ας μην ξεχνά, ότι η φλεγμονή είναι στην πραγματικότητα ένας ‘πόλεμος μέσα στο σώμα’, όπου μια απειλητική υπεροπλία εχθρικών στοιχείων (βακτηριδίων, ιών, τοξινών) αντιμετωπίζεται και καταπολεμάται από τα αμυντικά συστήματα του οργανισμού.
Η μάχη αυτή γίνεται αντιληπτή με συμπτώματα όπως πρήξιμο, κοκκίνισμα, πόνο και πυρετό. Αν το σώμα κατορθώσει τελικά να καταπολεμήσει την εισβολή των μικροβίων, η φλεγμονή περνά. Αν νικήσουν τα βακτηρίδια , ο ασθενής πεθαίνει. Το παραπάνω παράδειγμα μας επιτρέπει να κατανοήσουμε εύκολα την αναλογικότητα, δηλαδή την αντιστοιχία της φλεγμονής προς τον πόλεμο. Αναλογικότητα σημαίνει ότι τόσο ο πόλεμος όσο και η φλεγμονή – αν και δεν υπάρχει μεταξύ τους αιτιώδης σχέση – έχουν την ίδια εσωτερική δομή και ότι μέσα τους πραγματοποιείται η ίδια αρχή , απλώς σε διαφορετικό επίπεδο έκφρασης.
Η γλώσσα μας γνωρίζει άριστα τους εσωτερικούς αυτούς συσχετισμούς. Η λέξη φλεγμονή εμπεριέχει την πασίγνωστη φλόγα, τη σπίθα, που μπορεί να ανατινάξει ολόκληρο βαρέλι με πυρίτιδα. Ο αντίστοιχος αγγλικός όρος inflammation σημαίνει ‘ανάφλεξη’. Βρισκόμαστε μέσα σε γλωσσικές εικόνες που χρησιμοποιούμε για πολεμικές συρράξεις: ξέσπασε η αναμενόμενη μάχη, βάζουμε φωτιά στο φυτίλι, πετούμε σ’ένα σπίτι έναν φλεγόμενο πυρσό, η Ευρώπη πήρε φωτιά κλπ. Με τόσο πολύ μπαρούτι σύντομα θα ακολουθήσει η έκρηξη, όπου εκρήγνυται ξαφνικά κάτι που ήταν συσσωρευμένο, πράγμα που δεν παρατηρούμε μόνο στο σώμα μας, όταν εκρήγνυται (και αδειάζει ) ένα μικρό σπυράκι ή ένα μεγάλο απόστημα.
Είναι χρήσιμο να συμπεριλάβουμε στη σκέψη μας, ένα ακόμα αναλογικό επίπεδο, την ψυχή. Ακόμα κι ένας άνθρωπος μπορεί να εκραγεί. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει κάποιο απόστημα, αλλά μια συναισθηματική αντίδραση, μέσω της οποίας, κάποια εσωτερική σύγκρουση προσπαθεί να απελευθερωθεί. Στο εξής θα παρατηρούμε συγχρόνως τα τρία αυτά επίπεδα ‘ψυχή – σώμα – έθνη’ , για να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ακριβή αναλογία μεταξύ σύγκρουσης – φλεγμονής – πολέμου, που αποτελεί το καθαυτό κλειδί στην κατανόηση της ασθένειας.
Η πολικότητα της συνείδησης μας, μας τοποθετεί πάντοτε μέσα σε μια σύγκρουση, στο πεδίο τάσης ανάμεσα σε δύο δυνατότητες. Πρέπει συνεχώς να αποφασίζουμε (από το ‘απόφανση, κρίση’) παραιτούμενοι από τη μια δυνατότητα, για να πραγματοποιήσουμε την άλλη. Έτσι πάντοτε μας λείπει κάτι, παραμένουμε πάντα αλύτρωτοι.
Μακάριοι όσοι ομολογούν και αισθάνονται αυτή τη μόνιμη ένταση, το συγκρουσιακό χαρακτήρα του ανθρώπινου είδους, γιατί οι περισσότεροι τείνουν να πιστεύουν ότι το να μη βλέπουν και να μην αισθάνονται τη σύγκρουση, είναι ασφαλές κριτήριο ότι δεν αντιμετωπίζουν συγκρούσεις. Η ίδια αφέλεια ωθεί τα μικρά παιδιά να πιστεύουν ότι κλείνοντας τα μάτια τους, γίνονται αόρατα. Αλλά τις συγκρούσεις δεν τις απασχολεί αν τις αντιλαμβανόμαστε ή όχι: είναι πάντοτε παρούσες. Όποιος όμως δεν είναι πρόθυμος να ανεχθεί τις συγκρούσεις στη συνείδηση του, να τις επεξεργαστεί και να τις οδηγήσει σταδιακά σε μια λύση, τις σωματωοποιεί , οπότε γίνονται αντιληπτές ως φλεγμονές. Κάθε φλεγμονή είναι μία σύγκρουση που μετατράπηκε σε ύλη. Η σύγκρουση που αποφεύγεται στην ψυχή(με όλους τους πόνους και τους κινδύνους της) επιβάλλεται δικαιωματικά στο επίπεδο του σώματος ως φλεγμονή.
Ας παρατηρήσουμε την εξεργασία αυτή στην πορεία και τις αναλογίες της σε τρία επίπεδα: τη φλεγονή , τη σύγκρουση και την πολεμική σύρραξη:
1.Ερεθισμός: οι νοσογόνοι παράγοντες εισχωρούν στο σώμα. Είναι βακτιρίδια, ιοί ή δηλητήρια (τοξίνες). Η εισβολή αυτή δεν εξαρτάται – όπως πιστεύουν σήμερα πολλοί ερασιτέχνες – από την παρουσία μολυσματικών παραγόντων, αλλά πολύ περισσότερο από την ετοιμότητα του οργανισμού, που τους επιτρέπει την είσοδο. Η ιατρική την αποκαλεί ‘ύφεση του ανοσοποιητικού συστήματος’. Το πρόβλημα της φλεγμονής δεν οφείλεται, όπως πιστευουν πάντοτε οι φανατικοί της αντισηψίας, στην παρουσία μικροβίων ή ιών, αλλά στην ικανότητα ή μη να συμβιώσει το σώμα μ’αυτά. Η φράση αυτή βρίσκει κατά γράμμα εφαρμογή στο συνειδησιακό επίπεδο , γιατί δεν πρόκειται για τη διαβίωση του ανθρώπου σε ένα άσηπτο περιβάλλον, δηλαδή σ’ένα κόσμο χωρίς προβλήματα και συγκρούσεις. Η κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος ρυθμίζεται από τον ψυχικό κόσμο κι αυτό δε χρειάζεται να εξηγηθεί με λεπτομέρειες, δεδομένου ότι η ίδια η επιστήμη διερευνά ολοένα βαθύτερα τη σχέση αυτή (έρευνα του άγχους κλπ).
Πολύ εντυπωσιακότερο είναι ωστόσο να παρακολουθήσουμε με προσοχή αυτήν τη σχέση μέσα στον εαυτό μας. Όποιος δεν θέλει να ανοίξει τη συνείδηση του μέσα σε μια συγκρουσιακή κατάσταση , που θα του προκαλούσε μεγάλη αναστάτωση, αναγκάζεται αντί γι’αυτό να ανοίξει το σώμα του στους μολυσματικούς παράγοντες. Τα μικρόβια προσκολλώνται σε ορισμένες ευαίσθητες περιοχές του σώματος που ονομάζονται loci minoris resistentiae (λατ.=σημεία μειωμένης αντίστασης) τα οποία η ακαδημαϊκή ιατρική θεωρεί ότι υφίστανται εκ γενετής ή κληρονομικά. Όσοι δε μπορούν να σκεφτούν αναλογικά, εμπλέκονται σε μιαν ανεπίλυτη θεωρητική διένεξη. Η ακαδημαϊκή ιατρική ανάγει την ευαισθησία ορισμένων οργάνων έναντι των φλεγμονών σε μια εκ γενετής αδυναμία, πράγμα που φαινομενικά απαγορεύει κάθε περαιτέρω ερμηνεία. Η ψυχοσωματική είχε ωστόσο εξ αρχής παρατηρήσει ότι ορισμένες κατηγορίες προβλημάτων συσχετίζονται με συγκεκριμένα όργανα , αλλά αυτή η άποψη της συγκρούστηκε με την ακαδημαϊκή θεωρία των ‘σημείων μειωμένης αντίστασης’.
Ωστόσο η φαινομενική αυτή αντίφαση παραμερίζεται μόλις παρακολουθήσουμε τη διένεξη από ένα τρίτο σημείο. Το σώμα είναι ορατή έκφραση της συνείδησης, όπως ένα κτίριο είναι η ορατή έκφραση της ιδέας του αρχιτέκτονα. Η ιδέα και η εκδήλωση έχουν αμοιβαία αντιστοιχία, όπως μια εκτυπωμένη φωτογραφία αντιστοιχεί στην αρνητική πλάκα της, χωρίς όμως να είναι το ίδιο πράγμα. Κάθε μέρος του σώματος και κάθε όργανο αντιστοιχεί σε ένα ορισμένο ψυχικό περιεχόμενο, ένα συναίσθημα και μια συγκεκριμένη προβληματική (σ’αυτές τις αντιστοιχίες στηρίζονται πχ η φυσιογνωμική, η βιοενεργητική, οι ψυχικές τεχνικές του μασάζ και παρόμοιες μέθοδοι.).
Ο άνθρωπος ενσαρκώνεται έχοντας μια συγκεκριμένη συνείδηση, που τη συγκεκριμένη στιγμή εκφράζει τη μέχρι τώρα μαθησιακή του πορεία. Φέρνει μαζί του ένα συγκεκριμένο μοντέλο προβλημάτων, που τον προκαλούν και τον καλούν σταδιακά να τα επιλύσει, διαμορφώνοντας το πεπρωμένο του, γιατί χαρακτήρας + χρόνος = πεπρωμένο.
Ο χαρακτήρας ούτε κληρονομείται , ούτε σφραγίζεται από το περιβάλλον, αλλά ‘μεταφέρεται’ – ως έκφραση της συνείδησης, την οποία ενσαρκώνει.
Αυτή ακριβώς τη συνείδηση με την ιδιαίτερη προβληματική και τα καθήκοντα που επιβάλλει, είναι πχ αυτό που η αστρολογία, μετρώντας την ποιότητα του χρόνου, παριστάνει συμβολικά στο ωροσκόπιο. Αν όμως το σώμα είναι έκφραση της συνείδησης, συναντούμε μέσα του και πάλι το ανάλογο σχέδιο, που σημαίνει ότι οι διάφοροι τομείς προβλημάτων έχουν μια σωματική ή οργανική αντιστοιχία, που εκφράζεται με μια ορισμένη ευπάθεια. Στη σχέση αυτή στηρίζεται πχ η ιριδοδιαγνωστική , δίχως όμως να λαμβάνει υπ’όψη της τον πιθανό ψυχολογικό συσχετισμό.
Το ‘σημείο μειωμένης αντίστασης’ είναι το όργανο εκείνο, που πάντοτε αναγκάζεται να αναλάβει στο σωματικό επίπεδο τη μαθησιακή διαδικασία, όταν ο άνθρωπος δεν επεξεργάζεται ενσυνείδητα το ψυχικό πρόβλημα που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο όργανο του σώματος του. Η αντιστοιχία κάθε οργάνου σε συγκεκριμένα προβλήματα θα αναλυθεί παρακάτω βήμα βήμα. Όσοι γνωρίζουν αυτές τις αντιστοιχίες, διαβλέπουν σε κάθε νοσηρή διεργασία τελείως νέες διαστάσεις , ενώ όσοι δεν τολμούν να απελευθερωθούν από τον αιτιώδη τρόπο σκέψης, στερούνται αυτήν την ενορατική ικανότητα.
Παρατηρώντας την πορεία της φλεγμονής, χωρίς να θελήσουμε να ερμηνεύσουμε το πεδίο όπου λαμβάνει χώρα η μάχη, βλέπουμε ότι στην πρώτη φάση (ερεθισμός) οι νοσογόνοι οργανισμοί εισβάλλουν στο σώμα. Η διαδικασία αυτή σε ψυχικό επίπεδο αντιστοιχεί στην πρόκληση που ενεργοποιείται από κάποιο πρόβλημα. Μια διέγερση, με την οποία μέχρι στιγμής δεν είχαμε ασχοληθεί, εισχωρεί στην άμυνα των συνειδησιακών μας συνόρων και μας ερεθίζει. Αναφλέγει την τάση κάποιας πολικότητας, την οποία βιώνουμε πλέον συνειδητά ως σύγκρουση. Αν η ψυχική μας αντίσταση λειτουργεί πολύ καλά, η διέγερση δεν μπορεί να φθάσει στην επιφάνεια της συνείδησης μας , είμαστε άνοσοι έναντι της πρόκλησης κι επομένως άνοσοι έναντι κάθε εμπειρίας και εξέλιξης.
Και σ’αυτήν την περίπτωση ισχύει το μαύρο – άσπρο της πολικότητας: αν η συνείδηση μας δεν αρνηθεί, διατηρούμε τη σωματική ανοσία, αν όμως η συνείδηση μας εμφανίσει ‘ανοσία’ σε κάθε νέα διέγερση, ανοίγεται το σώμα στους νοσογόνους οργανισμούς. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε την προσβολή. Μπορούμε μονάχα να επιλέξουμε το επίπεδο διεξαγωγής του πολέμου. Στο επίπεδο αυτό η πρώτη φάση του ερεθισμού αντιστοιχεί στην εισβολή των εχθρών στη χώρα (παραβίαση των συνόρων). Η εισβολή επισύρει βέβαια όλη τη στρατιωτική και πολιτική προσοχή των πολιτών, δραστηριοποιούνται, χρησιμοποιούν όλη τους την ενέργεια στην αντιμετώπιση αυτού του νέου προβλήματος, συγκεντρώνουν στρατεύματα, κινητοποιούν, αναζητούν συμμάχους, κοντολογίς , επικεντρώνουν την προσοχή τους στην εστία του πολέμου. Στη γλώσσα της ιατρικής η διαδικασία αυτή ονομάζεται:
2. Στάδιο ‘εφίδρωσης’: οι νοσογόνοι οργανισμοί έχουν σταθεροποιηθεί και σχηματίζουν εστία φλεγμονής. Από κάθε κατεύθυνση συρρέει ορός, αισθανόμαστε το οίδημα των ιστών και την τάση. Αν παρατηρήσουμε την ψυχική μας σύγκρουση στο δεύτερο αυτό στάδιο, βλέπουμε ότι κι εδώ αυξάνεται η τάση. Όλη μας η προσοχή επικεντρώνεται στο νέο πρόβλημα, είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο, το πρόβλημα μας ακολουθεί μέρα νύχτα, δε μιλούμε για τίποτα άλλο, όλες μας οι σκέψεις στρέφονται αδιάκοπα γύρω από αυτό το πρόβλημα. Το σύνολο της ψυχικής μας ενέργειας ρέει προς το σημείο της σύγκρουσης, τροφοδοτούμε το πρόβλημα, το μεγενθύνουμε ωσότου γιγαντωθεί μπροστά μας σαν ανυπέρβλητο βουνό. Η σύγκρουση έχει προσδέσει όλες τις ψυχικές μας δυνάμεις στο άρμα της.
3. Αμυντική αντίδραση: ο οργανισμός, εν όψει των νοσογόνων παραγόντων (=αντιγόνων), δημιουργεί ειδικά αντισώματα στο αίμα και στον μυελό των οστών. Τα λεμφοκύτταρα και τα κοκκιοκύτταρα υψώνουν ένα τείχος γύρω από τα μικρόβια , και τα μακροφάγα κύτταρα αρχίζουν να καταβροχθίζουν τους εισβολείς. Επομένως ο πόλεμος στο σωματικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη: οι εχθροί περικυκλώνονται και αποδεκατίζονται. Αν η σύγκρουση δεν επιλυθεί σε τοπικό επίπεδο(πόλεμος περιορισμένης έκτασης ), κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Το σύνολο του πληθυσμού συμμετέχει στον πόλεμο και θέτει όλη του την ενέργεια στη διάθεση του γενικού στρατηγείου. Η κατάσταση αυτή γίνεται αισθητή στο σώμα μας ως:
4. Πυρετός : η επίθεση των αμυντικών δυνάμεων καταστρέφει μερικούς νοσογόνους οργανισμούς, οι οποίοι αποβάλλουν τοξίνες, που έχουν ως αποτέλεσμα να αντιδράσει το σώμα με πυρετό. Ο οργανισμός απαντά στην τοπική φλεγμονή με γενική άνοδο της θερμοκρασίας. Με κάθε βαθμό του θερμομέτρου διπλασιάζεται το ποσοστό του μεταβολισμού, εντείνοντας τις αμυντικές διεργασίες. Γι’αυτό η λαϊκή σοφία λέει ότι ‘ο πυρετός κάνει τον άνθρωπο γερό’ . το ύψος του πυρετού συμβαδίζει με την ταχύτητα πορείας της νόσου. Ακριβώς γι’αυτό πρέπει να περιορίζεται κάθε αντιπυρετική αγωγή, εφόσον ο πυρετός κινείται στα πλαίσια των οριακών τιμών (πέρα από τις οποίες απειλεί την ίδια τη ζωή), και να μην προσπαθούμε πανικοβλημένοι να κατεβάσουμε τεχνητά κάθε μικρή άνοδο της θερμοκρασίας.
Στο ψυχικό επίπεδο η σύγκρουση σ’αυτήν τη φάση απορροφά ολόκληρη τη ζωή και την ενέργεια μας. Οι χαρακτηριστικές ομοιότητες του σωματικού πυρετού με τον ψυχικό ερεθισμό γεννούν τις εκφράσεις πυρετώδης αντιμετώπιση ή πυρετώδης αναμονή. (Το γνωστό ποπ τραγούδι Fever αναφέρεται σ’αυτήν ακριβώς την αμφισημία της λέξης). ‘Καιγόμαστε’ από ερεθισμό, χτυπάει η καρδια μας , κοκκινίζουμε (από έρωτα ή θυμό….) ιδρώνουμε από ταραχή, τρέμουμε από ένταση. Όλα αυτά δεν είναι βέβαια πολύ ευχάριστα, είναι όμως υγιεινά. Υγιεινός δεν είναι μόνο ο πυρετός, αλλα ακόμη περισσότερο η αντιμετώπιση των συγκρούσεων – και παρ’όλα αυτά προσπαθούμε κάθε φορά να καταπνίξουμε είτε τον πυρετό, είτε τη σύγκρουση εν τη γενέσει τους – και καμαρώνουμε μάλιστα για την τέχνη της καταπίεσης (…μακάρι η καταπίεση να μην μας ευχαριστούσε τόσο!)
5. Λύση: Ας υποθέσουμε ότι οι αμυντικές δυνάμεις του οργανισμού έδρασαν με επιτυχία: απέκρουσαν τους ξένους εισβολείς, εν μέρει τους εγκολπώθηκαν(τους καταβροχθισαν!) , με αποτέλεσμα την αποσύνθεση των αντισωμάτων και των μικροβίων και τη δημιουργία πύου (=απώλειες και στα δύο μέτωπα!). Οι νοσογόνοι οργανισμοί εγκαταλείπουν το σώμα σε μεταλλαγμένη, αφοπλισμένη μορφή. Συγχρόνως όμως ο οργανισμός στα πλαίσια της μάχης έχει υποστεί μεταβολή, γιατί τώρα α) διαθέτει την ικανότητα αναγνώρισης των συγκεκριμένων μικροβίων, με άλλα λόγια διαθέτει ειδική ανοσία, και β) έχει εξασκήσει το σύνολο των αμυντικών του δυνάμεων, πράγμα που ενδυναμώνει, έχει δηλαδή αποκτήσει ‘μη εξειδικευμένη΄’ ανοσία. Στη στρατιωτική ορολογία τα παραπάνω αντιστοιχούν στη νίκη της μιας πλευράς, μετά από απώλειες και στα δύο στρατόπεδα. Αλλά ο νικητής βγαίνει από την όλη σύγκρουση ενισχυμένος, γιατί προσαρμόστηκε στον εχθρό, τον γνωρίζει τώρα καλύτερα και στο μέλλον θα είναι σε θέση να αντιδράσει εξειδικευμένα.
6. Θάνατος: Μπορεί βέβαια στη σύγκρουση αυτή να νικήσουν οι εισβολείς, πράγμα που θα επιφέρει το θάνατο του ασθενούς. Οι ζητωκραυγές της νίκης είναι και πάλι ενθουσιώδεις, αλλά στο απέναντι μέτωπο.
7. Χρονιοποίηση της νόσου: Αν κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν κατορθώσει να επιλύσει τη σύγκρουση προς το συμφέρον του , επέρχεται συμβιβασμός μεταξύ των νοσογόνων οργανισμών και των αμυντικών δυνάμεων: τα μικρόβια παραμένουν στο σώμα χωρίς να νικήσουν (=θάνατος) , αλλά και χωρίς να ηττηθούν από τον οργανισμό (=ολοκληρωτική ίαση). Τα συμπτώματα της χρόνιας μορφής είναι : αυξημένος αριθμός λεμφοκυττάρων και κοκκιοκυττάρων, των αντισωμάτων δηλαδή, ελαφρά αύξηση της καθίζησης του αίματος (BSG) και ελαφρός πυρετός. Η μη εκκαθαρισμένη σύγκρουση δημιουργεί στο σώμα εστία, στην οποία δεσμεύεται συνεχώς ενέργεια που αποσύρεται από τον υπόλοιπο οργανισμό. Ο ασθενής αισθάνεται κόπωση, εξάντληση , απάθεια. Δεν είναι ούτε τελείως άρρωστος , ούτε τελείως υγιής – ούτε αληθινός πόλεμος, ούτε γνήσια ειρήνη, αλλά συμβιβασμός – κι επομένως όπως κάθε συμβιβασμός, σάπιος. Οι συμβιβασμοί αποτελούν τον πάγιο στόχο των δειλών, των ‘χλιαρών’, που συνεχώς φοβούνται τις συνέπειες των πράξεων τους και τις ευθύνες που θα προκύψουν. Δυστυχώς ο συμβιβασμός, ποτέ δεν αποτέλεσε λύση, γιατί δεν αποκαθιστά την απόλυτη ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων , ούτε έχει όμως τη δύναμη να ενώνει. Συμβιβασμός σημαίνει χρόνια τριβή και επομένως στασιμότητα. Από στρατιωτική σκοπιά ισοδυναμεί με τον πόλεμο των χαρακωμάτων (του 1ου παγκοσμίου πολέμου) που συνεχίζει να καταναλώνει ενέργεια και υλικό, διαβρώνοντας και παραλύοντας όλους τους υπόλοιπους τομείς, την οικονομία, τον πολιτισμό κλπ.
Στον ψυχικό τομέα η χρονιοποίηση αντιστοιχεί με μια χρόνια σύγκρουση. Το άτομο ‘κολλά’ στη σύγκρουση, μην βρίσκοντας ούτε το θάρρος ούτε τη δύναμη να επιφέρει κάποια απόφαση. Κάθε απόφαση κοστίζει θυσίες – στην πραγματικότητα μπορούμε να κάνουμε την ίδια στιγμή μόνον το ένα ή το άλλο – και οι αναπόφευκτες αυτές θυσίες εμπνέουν τον φόβο. Πολλοί άνθρωποι παγώνουν κάπου στη μέση της σύγκρουσης τους, ανίκανοι να συμβάλλουν στη νίκη του ενός ή του άλλου πόλου. Ασταμάτητα σταθμίζουν τις πιθανές λύσεις, ποια είναι σωστή και ποια λάθος, χωρίς να κατανοούν ότι με την αφηρημένη έννοια, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, γιατί για να ολοκληρωθούμε , χρειαζόμαστε ούτως ή άλλως και τους δύο πόλους. Όμως στα πλαίσια της πολικότητας δε μπορούμε να τους πραγματώσουμε συγχρόνως, αλλά τον έναν μετά τον άλλον. Επομένως ας αρχίσουμε με έναν από τους δύο – ας αποφασίσουμε επιτέλους!
Κάθε απόφαση απελευθερώνει . η χρόνια υποβόσκουσα σύγκρουση απορροφά συνεχώς ενέργεια και προκαλεί ακεφιά, έλλειψη κινήτρων και απογοήτευση στον ψυχικό τομέα. Αν όμως καταφέρουμε να φτάσουμε στον ένα πόλο της σύγκρουσης, θα νιώσουμε αμέσως την ενέργεια που απελευθερώθηκε. Όπως το σώμα που βγαίνει δυναμωμένο από τη φλεγμονή, έτσι και η ψυχή δυναμώνει μέσα από κάθε σύγκρουση, γιατί αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα, διδάχθηκε, διεύρυνε τα όρια της μέσω της ενασχόλησης με τους αντιθετικούς πόλους, κι έγινε έτσι πιο ενσυνείδητη. Μέσα από κάθε βιωμένη σύγκρουση ανακτούμε ως κέρδος, την πληροφόρηση ( τη συνειδητοποίηση) που, αντίστοιχα με την ειδική ανοσία κάνει τον άνθρωπο ικανό να αντιμετωπίζει μελλοντικά το ίδιο πρόβλημα με ακίνδυνο τρόπο.
Κάθε βιωμένη σύγκρουση διδάσκει ακόμα τον άνθρωπο να αντιμετωπίζει καλύτερα και με θάρρος τις συγκρούσεις, αντίστοιχα με τη γενική ανοσία του οργανισμού. Όπως σε σωματικό επίπεδο κάθε λύση απαιτεί μεγάλες θυσίες κυρίως στην αντίθετη πλευρά, έτσι και η ψυχή πρέπει να κάνει μεγάλες θυσίες, όταν λαμβάνει αποφάσεις. Πολλές παλιότερες απόψεις και γνώμες, πολλές καθημερινές, αγαπητές ασχολίες και συνήθειες παραδίδονται στο θάνατο, όπως κάθε νέο προϋποθέτει το θάνατο του παλιού. Όπως μερικές μεγάλες εστίες φλεγμονής αφήνουν στο σώμα τα σημάδια τους – τις ουλές – έτσι δημιουργούνται κάποτε ουλές και στην ψυχή, που αναδρομικά θεωρούμε βαθιές τομές στη ζωή μας.
Παλιότερα όλοι οι γονείς γνώριζαν ότι μετά από κάποια παιδική αρρώστια (όλες οι παιδικές αρρώστιες είναι φλεγμονές) το παιδί έχει υπερβεί ένα στάδιο ωρίμανσης ή εξέλιξης. Μετά την παιδική αρρώστια το παιδί δεν είναι το ίδιο όπως πριν, η αρρώστια το έχει μεταβάλει, με την έννοια της ωρίμανσης. Και δεν είναι μόνον οι παιδικές αρρώστιες που ωριμάζουν το άτομο. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί δημιουργήθηκαν μέσα από μεγάλες προκλήσεις, ακόμα κι ο Δαρβίνος αιτιολογούσε την εξέλιξη των ειδών ως επιτυχή προσαρμογή στις συνθήκες του περιβάλλοντος (…λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τον Δαρβινισμό!)
“Πόλεμος πατήρ πάντων» είχε πει ο Ηράκλειτος. Ο πόλεμος, η σύγκρουση, η τάση των πόλων, δίνουν τη ζωτική ενέργεια εξασφαλίζοντας την πρόοδο και την εξέλιξη. Φράσεις όπως η παραπάνω ακούγονται επικίνδυνες και παρανοούνται σε εποχές όπου οι λύκοι μασκαρεύονται σε αρνάκια, προβάλλοντας την καταπιεσμένη επιθετικότητα τους μέσα από τη φορεσιά του φιλειρηνιστή.
Σκόπιμα συγκρίναμε βήμα προς βήμα την εξέλιξη της φλεγμονής με τον πόλεμο, γιατί το θέμα μας αποκτά την οξύτητα εκείνη που ίσως δεσμεύσει τον αναγνώστη να μην υπερπηδήσει βιαστικά το περιεχόμενο, νεύοντας καταφατικά. Ζούμε σε μια εποχή και έναν πολιτισμό ακραία εχθρικό σε κάθε σύγκρουση. Σε όλα τα επίπεδα γίνεται προσπάθεια αποφυγής των συγκρούσεων, χωρίς να κατανοούμε ότι έτσι καταπολεμούμε κάθε συνειδητοποίηση. Ο άνθρωπος δεν είναι βέβαια σε θέση να αποφύγει με οιονδήποτε τρόπο τις συγκρούσεις στα πλαίσια του πολωμένου κόσμου, ωστόσο όμως οι αέναες προσπάθειες καταστολής προκαλούν ολοένα και πιο σύνθετες εκφορτίσεις σε άλλα επίπεδα , των οποίων τους εσωτερικούς συσχετισμούς είναι αδύνατο να ελέγξει.
Το θέμα «φλεγμονές» αποτελεί καλό παράδειγμα αυτού του μηχανισμού. Στην παραπάνω περιγραφή παρακολουθήσαμε τη μορφή της σύγκρουσης παράλληλα με τη δομή της φλεγμονής, για να κατανοήσουμε τα κοινά τους γνωρίσματα, αλλά η σύγκρουση και η φλεγμονή σχεδόν ποτέ δεν εκτυλίσσονται συγχρόνως και παράλληλα στον άνθρωπο. Αντίθετα, το ένα επίπεδο υποκαθιστά το άλλο με την έννοια του “είτε-είτε”. Όταν ο ερεθισμός κατορθώσει να διαπεράσει την άμυνα της συνείδησης , κάνοντας το άτομο να συνειδητοποιήσει τη σύγκρουση, η διαδικασία της επεξεργασίας της σύγκρουσης λαμβάνει χώρα στην ψυχή και μόνον, και κατά κανόνα δεν καταλήγει σε φλεγμονή στο σώμα. Αν όμως το άτομο δεν ανοιχτεί στη σύγκρουση, απωθώντας οτιδήποτε θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον τεχνητά στημένο, “όμορφο” κόσμο του, η σύγκρουση βυθίζεται στη σωματικότητα, όπου αναγκαστικά θα βιωθεί ως φλεγμονή στο σωματικό επίπεδο.
Η φλεγμονή είναι σύγκρουση στο επίπεδο της ύλης. Γι’αυτό δεν πρέπει να γίνεται το λάθος να παρατηρεί κανείς επιφανειακά τις φλεγμονές του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα “την εποχή εκείνη δεν είχα καμμία σύγκρουση”. Είναι αυτή ακριβώς η εθελοτυφλία, που οδηγεί στα συμπτώματα. Η σε βάθος διερεύνηση της ψυχής χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, και όχι μια επιπόλαιη ματιά μονάχα – χρειάζεται την αποκαλυπτική εκείνη ειλικρίνεια που δημιουργεί τις περισσότερες φορές στην ψυχή τόση δυσφορία, όσο και η φλεγμονή στο σώμα. Αυτήν ακριβώς τη δυσφορία προσπαθούμε πάντοτε να αποφύγουμε.
Η αλήθεια είναι πως οι συγκρούσεις είναι πάντοτε επώδυνες. Ανεξάρτητα από το επίπεδο τους, είτε πόλεμος είτε εσωτερική αντίσταση, είτε αρρώστια , ποτέ δεν είναι ευχάριστες. Αλλά το “ευχάριστο-δυσάρεστο” δεν είναι επίπεδα που σηκώνουν επιχειρηματολογία. Από τη στιγμή που ομολογήσαμε στον εαυτό μας ότι τίποτα δε μπορούμε να αποφύγουμε, το ερώτημα παύει να υπάρχει. Όποιος επομένως δεν επιτρέπει στον εαυτό του ψυχικές εκρήξεις, επιτρέπει την έκρηξη μέσα στο σώμα του(απόστημα). Πού είναι λοιπόν το ευχάριστο ή καλύτερο; Η αρρώστια κάνει τον άνθρωπο ειλικρινή!
Ειλικρινείς είναι , σε τελευταία ανάλυση, και όλες οι σημερινές αξιέπαινες προσπάθειες αποφυγής συγκρούσεων σε όλα τα επίπεδα. Απ’ αυτήν την οπτική γωνία, κρίνουμε και τις μέχρι τώρα επιτυχημένες προσπάθειες καταπολέμησης των φλεγμονών. Ο αγώνας των φλεγμονών είναι αγώνας κατά των συγκρούσεων στο επίπεδο της ύλης. Με απόλυτη ειλικρίνεια βαφτίστηκαν τα όπλα “αντιβιοτικά” (εναντίον του βίου, δηλαδή κατά της ζωής!) Αυτό θα πει ειλικρίνεια!
Η εχθρική στάση των αντιβιοτικών κατά της ζωής εκφράζεται σε δύο επίπεδα. Αν δεχτούμε ότι η σύγκρουση είναι ο καθαυτός κινητήρας της εξέλιξης, δηλαδή της ζωής, τότε κάθε καταπίεση μιας σύγκρουσης είναι συγχρόνως και επίθεση κατά της δυναμικότητας της ζωής καθαυτής.
Αλλά και υπό στενή ιατρική έννοια, τα αντιβιοτικά είναι εχθρικά στη ζωή. Οι φλεγμονές είναι μια οξεία, αλλά και ταχεία, επίκαιρη επίλυση προβλημάτων, μέσω της οποίας απαλλάσσεται ο οργανισμός από τις τοξίνες, αποβάλλοντας πύο. Αν αυτές οι διεργασίες καθαρισμού καταστέλλονται συχνά και μακροπρόθεσμα με αντιβιοτικά, οι τοξίνες εναποτίθενται στον οργανισμό (συνήθως στον συνδετικό), γεγονός που ίσως συμβάλλει και στη δημιουργία καρκίνου. Έχουμε το φαινόμενο του σκουπιδοτενεκέ: είτε τον αδειάζουμε τακτικά (φλεγμονές), είτε στοιβάζουμε μέσα του τόσα σκουπίδια, ωσότου η ζωή που δημιουργείται απ’αυτά απειλήσει ολόκληρο το σπίτι (καρκίνος). Τα αντιβιοτικά είναι ξένες ουσίες, τις οποίες ο ασθενής δεν έχει παράγει με δική του προσπάθεια. Γι’αυτό του κλέβουν τους πραγματικούς καρπούς της αρρώστιας του, το κέρδος της γνώσης, που θα αποκόμιζε αντιμετωπίζοντας την.
Και το θέμα “εμβολιασμός” θα πρέπει να το δούμε σύντομα απ’αυτή την οπτική γωνία. Υπάρχουν δύο βασικές μορφές εμβολιασμού, η ενεργητική και η παθητική ανοσοποίηση. Κατά την παθητική ανοσοποίηση χορηγούνται αμυντικές ουσίες, που έχουν παραχθεί σε οργανισμούς άλλων ατόμων. Ο εμβολιασμός αυτός συνιστάται όταν η νόσος έχει ήδη εκδηλωθεί (πχ Tetagam κατά των παραγόντων του τετάνου). Στο ψυχικό επίπεδο αντιστοιχεί στην υιοθεσία έτοιμων λύσεων για προβλήματα, διαταγών και ηθικών επιταγών. Κρύβεται κανείς σε ξένες, πατενταρισμένες συνταγές, αποφεύγοντας κάθε προσωπική σύγκρουση και εμπειρία, δηλαδή επιλέγει μια άνετη πορεία, που δεν είναι πορεία, εφόσον στερείται κάθε στοιχείου προόδου.
Κατά την ενεργητική ανοσοποίηση χορηγούνται στα άτομα εξασθενημένοι νοσογόνοι οργανισμοί, ώστε να ερεθιστεί ο οργανισμός τους και να δημιουργήσει δικά του αντισώματα. Αυτή τη μορφή έχουν όλοι οι προφυλακτικοί εμβολιασμοί, όπως της πολιομυελίτιδας, της ευλογιάς, ο αντιτετανικός κ.λπ. Στο ψυχικό επίπεδο η μέθοδος αυτή αντιστοιχεί στην ακίνδυνη εξάσκηση του ατόμου στην επίλυση συγκρούσεων (στρατιωτικός όρος:γυμνάσια). Οι περισσότερες παιδαγωγικές μέθοδοι, αλλά κι η ομαδική θεραπεία ανήκουν στην ομάδα αυτή. Υπό ασφαλείς συνθήκες, στόχος είναι η εξάσκηση και εκμάθηση στρατηγικών για την επίλυση συγκρούσεων, που θα δώσουν στο άτομο τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει πιο ενσυνείδητα τις συγκρούσεις.
Τα παραπάνω ας μην εκληφθούν ως συνταγές! Εδώ δεν πρόκειται για το δίλημμα “να εμβολιαστώ ή όχι”, ή για την άποψη “ποτέ δεν παίρνω αντιβιοτικά”. Σε τελευταία ανάλυση είναι αδιάφορο τι κάνουμε, φθάνει να γνωρίζουμε τι κάνουμε. Ο στόχος μας είναι η συνείδηση και όχι οι έτοιμες συνταγές ή επιταγές.
Τίθεται βέβαια το ερώτημα, αν η σωματική αρρώστια είναι βασικά σε θέση να υποκαταστήσει την ψυχική διαδικασία. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, γιατί ο διαχωρισμός μεταξύ ψυχής και σώματος είναι θεωρητικό μόνον βοήθημα. Στην πραγματικότητα αυτά τα δύο ποτέ δεν μπορούν να βιωθούν τόσο χωριστά, γιατί οτιδήποτε εκτυλίσσεται και συμβαίνει στο σώμα, βιώνεται και στη συνείδηση μας, στην ψυχή. Αν χτυπήσουμε το δάχτυλο μας με ένα σφυρί, λέμε: το δάχτυλο πονά, πράγμα που δεν ευσταθεί τελείως, γιατί ο πόνος γίνεται αντιληπτός αποκλειστικά στη συνείδηση, όχι στο δάχτυλο. Εμείς απλώς προβάλουμε την ψυχική αίσθηση του “πόνου” στο δάχτυλο.
Δεδομένου ότι ο πόνος είναι φαινόμενο της συνείδησης, μπορούμε να τον επηρεάσουμε με επιτυχία, με αντιπερισπασμό, ύπνωση, νάρκωση , βελονισμό. (Όποιος θεωρεί τα παραπάνω υπερβολικά, ας θυμηθεί το φαινόμενο του πόνου σε ακρωτηριασμένα μέλη!). Οτιδήποτε βιώνουμε και υποφέρουμε στη διάρκεια μιας σωματικής νόσου, λαμβάνει χώρα αποκλειστικά στη συνείδηση μας. Ο διαχωρισμός σε “ψυχικό” ή “σωματικό” αναφέρεται μόνον στην επιφάνεια προβολής. Αν κάποιος αρρωστήσει από έρωτα, προβάλλει τα συναισθήματα του σε κάτι άυλο, δηλαδή στον έρωτα, ενώ ένας ασθενής με πονόλαιμο προβάλλει τα συναισθήματα του στον λαιμό – κι οι δύο υποφέρουν, αλλά μονάχα στην ψυχή τους. Η ύλη – κι επομένως το σώμα – χρησιμεύει μόνον ως επιφάνεια προβολής, αλλά δεν αποτελεί τον τόπο γένεσης κάποιου προβλήματος, επομένως ούτε τον τόπο όπου θα επιλυθεί κάποιο πρόβλημα. Ως επιφάνεια προβολής, το σώμα είναι ιδανικό βοηθητικό μέσο για μια καλύτερη γνώση, αλλά λύσεις μπορεί να βρει μόνον η συνείδηση. Έτσι, κάθε σωματική ασθένεια αποτελεί συμβολική μόνον επεξεργασία του προβλήματος, της οποίας το δίδαγμα θα γονιμοποιήσει τη συνείδηση. Αυτή είναι και η αιτία που κάθε βιωμένη αρρώστια προκαλεί ένα βήμα ωρίμανσης.
Έτσι διαμορφώνεται ένας ρυθμός μεταξύ της σωματικής και της ψυχικής επεξεργασίας κάποιου προβλήματος. Αν το πρόβλημα δε μπορεί να επιλυθεί εξ ολοκλήρου στη συνείδηση, καλείται το σώμα ως υλικό βοηθητικό μέσο, να δραματοποιήσει το άλυτο πρόβλημα με συμβολική μορφή. Το δίδαγμα, μετά τη θεραπεία της νόσου, επιστρέφει στην ψυχή. Αν αυτή, παρά τις εμπειρίες που απέκτησε, δεν κατορθώσει ακόμα να αδράξει το πρόβλημα, αυτό βυθίζεται και πάλι στη σωματικότητα, ώστε να συγκεντρωθεί περισσότερη πρακτική πείρα. (Δεν είναι τυχαίο, που οι έννοιες αδράχνω και καταλαβαίνω περιγράφουν πολύ συγκεκριμένες σωματικές δραστηριότητες!). Η εναλλαγή αυτή επαναλαμβάνεται για όσο διάστημα χρειάζεται, ώστε οι εμπειρίες που συγκεντρώθηκαν να καταστήσουν ικανή τη συνείδηση να επιλύσει τελεσίδικα το πρόβλημα ή τη σύγκρουση.
Τη διαδικασία αυτήν την κατανοούμε καλύτερα με την εξής εικόνα: ένας μαθητής καλείται να κάνει αριθμητικούς υπολογισμούς με το μυαλό του. Εμείς του βάζουμε ένα πρόβλημα. Αν δεν μπορέσει να το λύσει με το κεφάλι, δίνουμε στον μαθητή έναν άβακα (ύλη). Εκείνος προβάλλει το πρόβλημα στον άβακα και λύνει, μέσω αυτού, το πρόβλημα (αλλά βασικά με το κεφάλι). Του βάζουμε δεύτερο πρόβλημα, χωρίς άβακα. Αν δεν τα καταφέρει του δίνουμε πάλι το βοηθητικό μέσον – επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία, μέχρις ότου τελικά κατορθώσει να κάνει τη δουλειά του χωρίς άβακα, γιατί τώρα τα καταφέρνει με το κεφάλι, χωρίς υλικό βοηθητικό μέσο. Ο υπολογισμός γίνεται σε τελευταία ανάλυση πάντοτε στο κεφάλι, ποτέ στον άβακα, αλλά η προβολή του προβλήματος σε ένα ορατό επίπεδο διευκολύνει τη μαθησιακή διαδικασία.
Παρουσίασα το θέμα αυτό τόσο διεξοδικά, γιατί η πραγματική κατανόηση της σχέσης σώματος-ψυχής μας διδάσκει κάτι που δεν θεωρούμε καθόλου αυτονόητο: ότι δηλαδή το σώμα δεν είναι τόπος, στον οποίο επιλύονται τα προβλήματα! Ωστόσο ολόκληρη η ακαδημαϊκή ιατρική βαδίζει εκεί, κοιτάζοντας να λύσει την αρρώστια στο σωματικό επίπεδο.
Στο σώμα δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται “ λύση”. Θα ήταν σα να προσπαθούσαμε, με κάθε δυσκολία του μαθητή μας, να μετατρέψουμε τον άβακα του. Η ανθρώπινη οντότητα λαμβάνει χώρα στη συνείδηση και αντανακλάται στο σώμα. Το συνεχές στίλβωμα του καθρέφτη δεν αλλάζει το είδωλο που καθρεφτίζεται. (Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά!) Ας πάψουμε να αναζητούμε στον καθρέφτη το αίτιο και τη λύση όλων των ανακλώμενων προβλημάτων, κι ας χρησιμοποιήσουμε τον καθρέφτη για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Φλεγμονή= μια σύγκρουση που απέκτησε υλική υπόσταση
Όποιος έχει ροπή προς φλεγμονές, προσπαθεί να αποφύγει τις συγκρούσεις.
Στην περίπτωση μια φλεγμονώδους νόσου , ας θέσουμε τα εξής ερωτήματα:
1. ποια σύγκρουση της ζωής μου δε βλέπω;
2. ποια σύγκρουση αποφεύγω
3. ποια σύγκρουση δεν ομολογώ στον εαυτό μου
για να βρούμε το θέμα της σύγκρουσης, ας προσέξουμε επακριβώς το συμβολισμό του νοσούντος οργάνου ή του μέρους του σώματος.
Όποιος θεωρεί την ορολογία αυτή υπερβολικά ‘πολεμική’ ας μην ξεχνά, ότι η φλεγμονή είναι στην πραγματικότητα ένας ‘πόλεμος μέσα στο σώμα’, όπου μια απειλητική υπεροπλία εχθρικών στοιχείων (βακτηριδίων, ιών, τοξινών) αντιμετωπίζεται και καταπολεμάται από τα αμυντικά συστήματα του οργανισμού.
Η μάχη αυτή γίνεται αντιληπτή με συμπτώματα όπως πρήξιμο, κοκκίνισμα, πόνο και πυρετό. Αν το σώμα κατορθώσει τελικά να καταπολεμήσει την εισβολή των μικροβίων, η φλεγμονή περνά. Αν νικήσουν τα βακτηρίδια , ο ασθενής πεθαίνει. Το παραπάνω παράδειγμα μας επιτρέπει να κατανοήσουμε εύκολα την αναλογικότητα, δηλαδή την αντιστοιχία της φλεγμονής προς τον πόλεμο. Αναλογικότητα σημαίνει ότι τόσο ο πόλεμος όσο και η φλεγμονή – αν και δεν υπάρχει μεταξύ τους αιτιώδης σχέση – έχουν την ίδια εσωτερική δομή και ότι μέσα τους πραγματοποιείται η ίδια αρχή , απλώς σε διαφορετικό επίπεδο έκφρασης.
Η γλώσσα μας γνωρίζει άριστα τους εσωτερικούς αυτούς συσχετισμούς. Η λέξη φλεγμονή εμπεριέχει την πασίγνωστη φλόγα, τη σπίθα, που μπορεί να ανατινάξει ολόκληρο βαρέλι με πυρίτιδα. Ο αντίστοιχος αγγλικός όρος inflammation σημαίνει ‘ανάφλεξη’. Βρισκόμαστε μέσα σε γλωσσικές εικόνες που χρησιμοποιούμε για πολεμικές συρράξεις: ξέσπασε η αναμενόμενη μάχη, βάζουμε φωτιά στο φυτίλι, πετούμε σ’ένα σπίτι έναν φλεγόμενο πυρσό, η Ευρώπη πήρε φωτιά κλπ. Με τόσο πολύ μπαρούτι σύντομα θα ακολουθήσει η έκρηξη, όπου εκρήγνυται ξαφνικά κάτι που ήταν συσσωρευμένο, πράγμα που δεν παρατηρούμε μόνο στο σώμα μας, όταν εκρήγνυται (και αδειάζει ) ένα μικρό σπυράκι ή ένα μεγάλο απόστημα.
Είναι χρήσιμο να συμπεριλάβουμε στη σκέψη μας, ένα ακόμα αναλογικό επίπεδο, την ψυχή. Ακόμα κι ένας άνθρωπος μπορεί να εκραγεί. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει κάποιο απόστημα, αλλά μια συναισθηματική αντίδραση, μέσω της οποίας, κάποια εσωτερική σύγκρουση προσπαθεί να απελευθερωθεί. Στο εξής θα παρατηρούμε συγχρόνως τα τρία αυτά επίπεδα ‘ψυχή – σώμα – έθνη’ , για να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ακριβή αναλογία μεταξύ σύγκρουσης – φλεγμονής – πολέμου, που αποτελεί το καθαυτό κλειδί στην κατανόηση της ασθένειας.
Η πολικότητα της συνείδησης μας, μας τοποθετεί πάντοτε μέσα σε μια σύγκρουση, στο πεδίο τάσης ανάμεσα σε δύο δυνατότητες. Πρέπει συνεχώς να αποφασίζουμε (από το ‘απόφανση, κρίση’) παραιτούμενοι από τη μια δυνατότητα, για να πραγματοποιήσουμε την άλλη. Έτσι πάντοτε μας λείπει κάτι, παραμένουμε πάντα αλύτρωτοι.
Μακάριοι όσοι ομολογούν και αισθάνονται αυτή τη μόνιμη ένταση, το συγκρουσιακό χαρακτήρα του ανθρώπινου είδους, γιατί οι περισσότεροι τείνουν να πιστεύουν ότι το να μη βλέπουν και να μην αισθάνονται τη σύγκρουση, είναι ασφαλές κριτήριο ότι δεν αντιμετωπίζουν συγκρούσεις. Η ίδια αφέλεια ωθεί τα μικρά παιδιά να πιστεύουν ότι κλείνοντας τα μάτια τους, γίνονται αόρατα. Αλλά τις συγκρούσεις δεν τις απασχολεί αν τις αντιλαμβανόμαστε ή όχι: είναι πάντοτε παρούσες. Όποιος όμως δεν είναι πρόθυμος να ανεχθεί τις συγκρούσεις στη συνείδηση του, να τις επεξεργαστεί και να τις οδηγήσει σταδιακά σε μια λύση, τις σωματωοποιεί , οπότε γίνονται αντιληπτές ως φλεγμονές. Κάθε φλεγμονή είναι μία σύγκρουση που μετατράπηκε σε ύλη. Η σύγκρουση που αποφεύγεται στην ψυχή(με όλους τους πόνους και τους κινδύνους της) επιβάλλεται δικαιωματικά στο επίπεδο του σώματος ως φλεγμονή.
Ας παρατηρήσουμε την εξεργασία αυτή στην πορεία και τις αναλογίες της σε τρία επίπεδα: τη φλεγονή , τη σύγκρουση και την πολεμική σύρραξη:
1.Ερεθισμός: οι νοσογόνοι παράγοντες εισχωρούν στο σώμα. Είναι βακτιρίδια, ιοί ή δηλητήρια (τοξίνες). Η εισβολή αυτή δεν εξαρτάται – όπως πιστεύουν σήμερα πολλοί ερασιτέχνες – από την παρουσία μολυσματικών παραγόντων, αλλά πολύ περισσότερο από την ετοιμότητα του οργανισμού, που τους επιτρέπει την είσοδο. Η ιατρική την αποκαλεί ‘ύφεση του ανοσοποιητικού συστήματος’. Το πρόβλημα της φλεγμονής δεν οφείλεται, όπως πιστευουν πάντοτε οι φανατικοί της αντισηψίας, στην παρουσία μικροβίων ή ιών, αλλά στην ικανότητα ή μη να συμβιώσει το σώμα μ’αυτά. Η φράση αυτή βρίσκει κατά γράμμα εφαρμογή στο συνειδησιακό επίπεδο , γιατί δεν πρόκειται για τη διαβίωση του ανθρώπου σε ένα άσηπτο περιβάλλον, δηλαδή σ’ένα κόσμο χωρίς προβλήματα και συγκρούσεις. Η κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος ρυθμίζεται από τον ψυχικό κόσμο κι αυτό δε χρειάζεται να εξηγηθεί με λεπτομέρειες, δεδομένου ότι η ίδια η επιστήμη διερευνά ολοένα βαθύτερα τη σχέση αυτή (έρευνα του άγχους κλπ).
Πολύ εντυπωσιακότερο είναι ωστόσο να παρακολουθήσουμε με προσοχή αυτήν τη σχέση μέσα στον εαυτό μας. Όποιος δεν θέλει να ανοίξει τη συνείδηση του μέσα σε μια συγκρουσιακή κατάσταση , που θα του προκαλούσε μεγάλη αναστάτωση, αναγκάζεται αντί γι’αυτό να ανοίξει το σώμα του στους μολυσματικούς παράγοντες. Τα μικρόβια προσκολλώνται σε ορισμένες ευαίσθητες περιοχές του σώματος που ονομάζονται loci minoris resistentiae (λατ.=σημεία μειωμένης αντίστασης) τα οποία η ακαδημαϊκή ιατρική θεωρεί ότι υφίστανται εκ γενετής ή κληρονομικά. Όσοι δε μπορούν να σκεφτούν αναλογικά, εμπλέκονται σε μιαν ανεπίλυτη θεωρητική διένεξη. Η ακαδημαϊκή ιατρική ανάγει την ευαισθησία ορισμένων οργάνων έναντι των φλεγμονών σε μια εκ γενετής αδυναμία, πράγμα που φαινομενικά απαγορεύει κάθε περαιτέρω ερμηνεία. Η ψυχοσωματική είχε ωστόσο εξ αρχής παρατηρήσει ότι ορισμένες κατηγορίες προβλημάτων συσχετίζονται με συγκεκριμένα όργανα , αλλά αυτή η άποψη της συγκρούστηκε με την ακαδημαϊκή θεωρία των ‘σημείων μειωμένης αντίστασης’.
Ωστόσο η φαινομενική αυτή αντίφαση παραμερίζεται μόλις παρακολουθήσουμε τη διένεξη από ένα τρίτο σημείο. Το σώμα είναι ορατή έκφραση της συνείδησης, όπως ένα κτίριο είναι η ορατή έκφραση της ιδέας του αρχιτέκτονα. Η ιδέα και η εκδήλωση έχουν αμοιβαία αντιστοιχία, όπως μια εκτυπωμένη φωτογραφία αντιστοιχεί στην αρνητική πλάκα της, χωρίς όμως να είναι το ίδιο πράγμα. Κάθε μέρος του σώματος και κάθε όργανο αντιστοιχεί σε ένα ορισμένο ψυχικό περιεχόμενο, ένα συναίσθημα και μια συγκεκριμένη προβληματική (σ’αυτές τις αντιστοιχίες στηρίζονται πχ η φυσιογνωμική, η βιοενεργητική, οι ψυχικές τεχνικές του μασάζ και παρόμοιες μέθοδοι.).
Ο άνθρωπος ενσαρκώνεται έχοντας μια συγκεκριμένη συνείδηση, που τη συγκεκριμένη στιγμή εκφράζει τη μέχρι τώρα μαθησιακή του πορεία. Φέρνει μαζί του ένα συγκεκριμένο μοντέλο προβλημάτων, που τον προκαλούν και τον καλούν σταδιακά να τα επιλύσει, διαμορφώνοντας το πεπρωμένο του, γιατί χαρακτήρας + χρόνος = πεπρωμένο.
Ο χαρακτήρας ούτε κληρονομείται , ούτε σφραγίζεται από το περιβάλλον, αλλά ‘μεταφέρεται’ – ως έκφραση της συνείδησης, την οποία ενσαρκώνει.
Αυτή ακριβώς τη συνείδηση με την ιδιαίτερη προβληματική και τα καθήκοντα που επιβάλλει, είναι πχ αυτό που η αστρολογία, μετρώντας την ποιότητα του χρόνου, παριστάνει συμβολικά στο ωροσκόπιο. Αν όμως το σώμα είναι έκφραση της συνείδησης, συναντούμε μέσα του και πάλι το ανάλογο σχέδιο, που σημαίνει ότι οι διάφοροι τομείς προβλημάτων έχουν μια σωματική ή οργανική αντιστοιχία, που εκφράζεται με μια ορισμένη ευπάθεια. Στη σχέση αυτή στηρίζεται πχ η ιριδοδιαγνωστική , δίχως όμως να λαμβάνει υπ’όψη της τον πιθανό ψυχολογικό συσχετισμό.
Το ‘σημείο μειωμένης αντίστασης’ είναι το όργανο εκείνο, που πάντοτε αναγκάζεται να αναλάβει στο σωματικό επίπεδο τη μαθησιακή διαδικασία, όταν ο άνθρωπος δεν επεξεργάζεται ενσυνείδητα το ψυχικό πρόβλημα που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο όργανο του σώματος του. Η αντιστοιχία κάθε οργάνου σε συγκεκριμένα προβλήματα θα αναλυθεί παρακάτω βήμα βήμα. Όσοι γνωρίζουν αυτές τις αντιστοιχίες, διαβλέπουν σε κάθε νοσηρή διεργασία τελείως νέες διαστάσεις , ενώ όσοι δεν τολμούν να απελευθερωθούν από τον αιτιώδη τρόπο σκέψης, στερούνται αυτήν την ενορατική ικανότητα.
Παρατηρώντας την πορεία της φλεγμονής, χωρίς να θελήσουμε να ερμηνεύσουμε το πεδίο όπου λαμβάνει χώρα η μάχη, βλέπουμε ότι στην πρώτη φάση (ερεθισμός) οι νοσογόνοι οργανισμοί εισβάλλουν στο σώμα. Η διαδικασία αυτή σε ψυχικό επίπεδο αντιστοιχεί στην πρόκληση που ενεργοποιείται από κάποιο πρόβλημα. Μια διέγερση, με την οποία μέχρι στιγμής δεν είχαμε ασχοληθεί, εισχωρεί στην άμυνα των συνειδησιακών μας συνόρων και μας ερεθίζει. Αναφλέγει την τάση κάποιας πολικότητας, την οποία βιώνουμε πλέον συνειδητά ως σύγκρουση. Αν η ψυχική μας αντίσταση λειτουργεί πολύ καλά, η διέγερση δεν μπορεί να φθάσει στην επιφάνεια της συνείδησης μας , είμαστε άνοσοι έναντι της πρόκλησης κι επομένως άνοσοι έναντι κάθε εμπειρίας και εξέλιξης.
Και σ’αυτήν την περίπτωση ισχύει το μαύρο – άσπρο της πολικότητας: αν η συνείδηση μας δεν αρνηθεί, διατηρούμε τη σωματική ανοσία, αν όμως η συνείδηση μας εμφανίσει ‘ανοσία’ σε κάθε νέα διέγερση, ανοίγεται το σώμα στους νοσογόνους οργανισμούς. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε την προσβολή. Μπορούμε μονάχα να επιλέξουμε το επίπεδο διεξαγωγής του πολέμου. Στο επίπεδο αυτό η πρώτη φάση του ερεθισμού αντιστοιχεί στην εισβολή των εχθρών στη χώρα (παραβίαση των συνόρων). Η εισβολή επισύρει βέβαια όλη τη στρατιωτική και πολιτική προσοχή των πολιτών, δραστηριοποιούνται, χρησιμοποιούν όλη τους την ενέργεια στην αντιμετώπιση αυτού του νέου προβλήματος, συγκεντρώνουν στρατεύματα, κινητοποιούν, αναζητούν συμμάχους, κοντολογίς , επικεντρώνουν την προσοχή τους στην εστία του πολέμου. Στη γλώσσα της ιατρικής η διαδικασία αυτή ονομάζεται:
2. Στάδιο ‘εφίδρωσης’: οι νοσογόνοι οργανισμοί έχουν σταθεροποιηθεί και σχηματίζουν εστία φλεγμονής. Από κάθε κατεύθυνση συρρέει ορός, αισθανόμαστε το οίδημα των ιστών και την τάση. Αν παρατηρήσουμε την ψυχική μας σύγκρουση στο δεύτερο αυτό στάδιο, βλέπουμε ότι κι εδώ αυξάνεται η τάση. Όλη μας η προσοχή επικεντρώνεται στο νέο πρόβλημα, είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο, το πρόβλημα μας ακολουθεί μέρα νύχτα, δε μιλούμε για τίποτα άλλο, όλες μας οι σκέψεις στρέφονται αδιάκοπα γύρω από αυτό το πρόβλημα. Το σύνολο της ψυχικής μας ενέργειας ρέει προς το σημείο της σύγκρουσης, τροφοδοτούμε το πρόβλημα, το μεγενθύνουμε ωσότου γιγαντωθεί μπροστά μας σαν ανυπέρβλητο βουνό. Η σύγκρουση έχει προσδέσει όλες τις ψυχικές μας δυνάμεις στο άρμα της.
3. Αμυντική αντίδραση: ο οργανισμός, εν όψει των νοσογόνων παραγόντων (=αντιγόνων), δημιουργεί ειδικά αντισώματα στο αίμα και στον μυελό των οστών. Τα λεμφοκύτταρα και τα κοκκιοκύτταρα υψώνουν ένα τείχος γύρω από τα μικρόβια , και τα μακροφάγα κύτταρα αρχίζουν να καταβροχθίζουν τους εισβολείς. Επομένως ο πόλεμος στο σωματικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη: οι εχθροί περικυκλώνονται και αποδεκατίζονται. Αν η σύγκρουση δεν επιλυθεί σε τοπικό επίπεδο(πόλεμος περιορισμένης έκτασης ), κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Το σύνολο του πληθυσμού συμμετέχει στον πόλεμο και θέτει όλη του την ενέργεια στη διάθεση του γενικού στρατηγείου. Η κατάσταση αυτή γίνεται αισθητή στο σώμα μας ως:
4. Πυρετός : η επίθεση των αμυντικών δυνάμεων καταστρέφει μερικούς νοσογόνους οργανισμούς, οι οποίοι αποβάλλουν τοξίνες, που έχουν ως αποτέλεσμα να αντιδράσει το σώμα με πυρετό. Ο οργανισμός απαντά στην τοπική φλεγμονή με γενική άνοδο της θερμοκρασίας. Με κάθε βαθμό του θερμομέτρου διπλασιάζεται το ποσοστό του μεταβολισμού, εντείνοντας τις αμυντικές διεργασίες. Γι’αυτό η λαϊκή σοφία λέει ότι ‘ο πυρετός κάνει τον άνθρωπο γερό’ . το ύψος του πυρετού συμβαδίζει με την ταχύτητα πορείας της νόσου. Ακριβώς γι’αυτό πρέπει να περιορίζεται κάθε αντιπυρετική αγωγή, εφόσον ο πυρετός κινείται στα πλαίσια των οριακών τιμών (πέρα από τις οποίες απειλεί την ίδια τη ζωή), και να μην προσπαθούμε πανικοβλημένοι να κατεβάσουμε τεχνητά κάθε μικρή άνοδο της θερμοκρασίας.
Στο ψυχικό επίπεδο η σύγκρουση σ’αυτήν τη φάση απορροφά ολόκληρη τη ζωή και την ενέργεια μας. Οι χαρακτηριστικές ομοιότητες του σωματικού πυρετού με τον ψυχικό ερεθισμό γεννούν τις εκφράσεις πυρετώδης αντιμετώπιση ή πυρετώδης αναμονή. (Το γνωστό ποπ τραγούδι Fever αναφέρεται σ’αυτήν ακριβώς την αμφισημία της λέξης). ‘Καιγόμαστε’ από ερεθισμό, χτυπάει η καρδια μας , κοκκινίζουμε (από έρωτα ή θυμό….) ιδρώνουμε από ταραχή, τρέμουμε από ένταση. Όλα αυτά δεν είναι βέβαια πολύ ευχάριστα, είναι όμως υγιεινά. Υγιεινός δεν είναι μόνο ο πυρετός, αλλα ακόμη περισσότερο η αντιμετώπιση των συγκρούσεων – και παρ’όλα αυτά προσπαθούμε κάθε φορά να καταπνίξουμε είτε τον πυρετό, είτε τη σύγκρουση εν τη γενέσει τους – και καμαρώνουμε μάλιστα για την τέχνη της καταπίεσης (…μακάρι η καταπίεση να μην μας ευχαριστούσε τόσο!)
5. Λύση: Ας υποθέσουμε ότι οι αμυντικές δυνάμεις του οργανισμού έδρασαν με επιτυχία: απέκρουσαν τους ξένους εισβολείς, εν μέρει τους εγκολπώθηκαν(τους καταβροχθισαν!) , με αποτέλεσμα την αποσύνθεση των αντισωμάτων και των μικροβίων και τη δημιουργία πύου (=απώλειες και στα δύο μέτωπα!). Οι νοσογόνοι οργανισμοί εγκαταλείπουν το σώμα σε μεταλλαγμένη, αφοπλισμένη μορφή. Συγχρόνως όμως ο οργανισμός στα πλαίσια της μάχης έχει υποστεί μεταβολή, γιατί τώρα α) διαθέτει την ικανότητα αναγνώρισης των συγκεκριμένων μικροβίων, με άλλα λόγια διαθέτει ειδική ανοσία, και β) έχει εξασκήσει το σύνολο των αμυντικών του δυνάμεων, πράγμα που ενδυναμώνει, έχει δηλαδή αποκτήσει ‘μη εξειδικευμένη΄’ ανοσία. Στη στρατιωτική ορολογία τα παραπάνω αντιστοιχούν στη νίκη της μιας πλευράς, μετά από απώλειες και στα δύο στρατόπεδα. Αλλά ο νικητής βγαίνει από την όλη σύγκρουση ενισχυμένος, γιατί προσαρμόστηκε στον εχθρό, τον γνωρίζει τώρα καλύτερα και στο μέλλον θα είναι σε θέση να αντιδράσει εξειδικευμένα.
6. Θάνατος: Μπορεί βέβαια στη σύγκρουση αυτή να νικήσουν οι εισβολείς, πράγμα που θα επιφέρει το θάνατο του ασθενούς. Οι ζητωκραυγές της νίκης είναι και πάλι ενθουσιώδεις, αλλά στο απέναντι μέτωπο.
7. Χρονιοποίηση της νόσου: Αν κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν κατορθώσει να επιλύσει τη σύγκρουση προς το συμφέρον του , επέρχεται συμβιβασμός μεταξύ των νοσογόνων οργανισμών και των αμυντικών δυνάμεων: τα μικρόβια παραμένουν στο σώμα χωρίς να νικήσουν (=θάνατος) , αλλά και χωρίς να ηττηθούν από τον οργανισμό (=ολοκληρωτική ίαση). Τα συμπτώματα της χρόνιας μορφής είναι : αυξημένος αριθμός λεμφοκυττάρων και κοκκιοκυττάρων, των αντισωμάτων δηλαδή, ελαφρά αύξηση της καθίζησης του αίματος (BSG) και ελαφρός πυρετός. Η μη εκκαθαρισμένη σύγκρουση δημιουργεί στο σώμα εστία, στην οποία δεσμεύεται συνεχώς ενέργεια που αποσύρεται από τον υπόλοιπο οργανισμό. Ο ασθενής αισθάνεται κόπωση, εξάντληση , απάθεια. Δεν είναι ούτε τελείως άρρωστος , ούτε τελείως υγιής – ούτε αληθινός πόλεμος, ούτε γνήσια ειρήνη, αλλά συμβιβασμός – κι επομένως όπως κάθε συμβιβασμός, σάπιος. Οι συμβιβασμοί αποτελούν τον πάγιο στόχο των δειλών, των ‘χλιαρών’, που συνεχώς φοβούνται τις συνέπειες των πράξεων τους και τις ευθύνες που θα προκύψουν. Δυστυχώς ο συμβιβασμός, ποτέ δεν αποτέλεσε λύση, γιατί δεν αποκαθιστά την απόλυτη ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων , ούτε έχει όμως τη δύναμη να ενώνει. Συμβιβασμός σημαίνει χρόνια τριβή και επομένως στασιμότητα. Από στρατιωτική σκοπιά ισοδυναμεί με τον πόλεμο των χαρακωμάτων (του 1ου παγκοσμίου πολέμου) που συνεχίζει να καταναλώνει ενέργεια και υλικό, διαβρώνοντας και παραλύοντας όλους τους υπόλοιπους τομείς, την οικονομία, τον πολιτισμό κλπ.
Στον ψυχικό τομέα η χρονιοποίηση αντιστοιχεί με μια χρόνια σύγκρουση. Το άτομο ‘κολλά’ στη σύγκρουση, μην βρίσκοντας ούτε το θάρρος ούτε τη δύναμη να επιφέρει κάποια απόφαση. Κάθε απόφαση κοστίζει θυσίες – στην πραγματικότητα μπορούμε να κάνουμε την ίδια στιγμή μόνον το ένα ή το άλλο – και οι αναπόφευκτες αυτές θυσίες εμπνέουν τον φόβο. Πολλοί άνθρωποι παγώνουν κάπου στη μέση της σύγκρουσης τους, ανίκανοι να συμβάλλουν στη νίκη του ενός ή του άλλου πόλου. Ασταμάτητα σταθμίζουν τις πιθανές λύσεις, ποια είναι σωστή και ποια λάθος, χωρίς να κατανοούν ότι με την αφηρημένη έννοια, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, γιατί για να ολοκληρωθούμε , χρειαζόμαστε ούτως ή άλλως και τους δύο πόλους. Όμως στα πλαίσια της πολικότητας δε μπορούμε να τους πραγματώσουμε συγχρόνως, αλλά τον έναν μετά τον άλλον. Επομένως ας αρχίσουμε με έναν από τους δύο – ας αποφασίσουμε επιτέλους!
Κάθε απόφαση απελευθερώνει . η χρόνια υποβόσκουσα σύγκρουση απορροφά συνεχώς ενέργεια και προκαλεί ακεφιά, έλλειψη κινήτρων και απογοήτευση στον ψυχικό τομέα. Αν όμως καταφέρουμε να φτάσουμε στον ένα πόλο της σύγκρουσης, θα νιώσουμε αμέσως την ενέργεια που απελευθερώθηκε. Όπως το σώμα που βγαίνει δυναμωμένο από τη φλεγμονή, έτσι και η ψυχή δυναμώνει μέσα από κάθε σύγκρουση, γιατί αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα, διδάχθηκε, διεύρυνε τα όρια της μέσω της ενασχόλησης με τους αντιθετικούς πόλους, κι έγινε έτσι πιο ενσυνείδητη. Μέσα από κάθε βιωμένη σύγκρουση ανακτούμε ως κέρδος, την πληροφόρηση ( τη συνειδητοποίηση) που, αντίστοιχα με την ειδική ανοσία κάνει τον άνθρωπο ικανό να αντιμετωπίζει μελλοντικά το ίδιο πρόβλημα με ακίνδυνο τρόπο.
Κάθε βιωμένη σύγκρουση διδάσκει ακόμα τον άνθρωπο να αντιμετωπίζει καλύτερα και με θάρρος τις συγκρούσεις, αντίστοιχα με τη γενική ανοσία του οργανισμού. Όπως σε σωματικό επίπεδο κάθε λύση απαιτεί μεγάλες θυσίες κυρίως στην αντίθετη πλευρά, έτσι και η ψυχή πρέπει να κάνει μεγάλες θυσίες, όταν λαμβάνει αποφάσεις. Πολλές παλιότερες απόψεις και γνώμες, πολλές καθημερινές, αγαπητές ασχολίες και συνήθειες παραδίδονται στο θάνατο, όπως κάθε νέο προϋποθέτει το θάνατο του παλιού. Όπως μερικές μεγάλες εστίες φλεγμονής αφήνουν στο σώμα τα σημάδια τους – τις ουλές – έτσι δημιουργούνται κάποτε ουλές και στην ψυχή, που αναδρομικά θεωρούμε βαθιές τομές στη ζωή μας.
Παλιότερα όλοι οι γονείς γνώριζαν ότι μετά από κάποια παιδική αρρώστια (όλες οι παιδικές αρρώστιες είναι φλεγμονές) το παιδί έχει υπερβεί ένα στάδιο ωρίμανσης ή εξέλιξης. Μετά την παιδική αρρώστια το παιδί δεν είναι το ίδιο όπως πριν, η αρρώστια το έχει μεταβάλει, με την έννοια της ωρίμανσης. Και δεν είναι μόνον οι παιδικές αρρώστιες που ωριμάζουν το άτομο. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί δημιουργήθηκαν μέσα από μεγάλες προκλήσεις, ακόμα κι ο Δαρβίνος αιτιολογούσε την εξέλιξη των ειδών ως επιτυχή προσαρμογή στις συνθήκες του περιβάλλοντος (…λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τον Δαρβινισμό!)
“Πόλεμος πατήρ πάντων» είχε πει ο Ηράκλειτος. Ο πόλεμος, η σύγκρουση, η τάση των πόλων, δίνουν τη ζωτική ενέργεια εξασφαλίζοντας την πρόοδο και την εξέλιξη. Φράσεις όπως η παραπάνω ακούγονται επικίνδυνες και παρανοούνται σε εποχές όπου οι λύκοι μασκαρεύονται σε αρνάκια, προβάλλοντας την καταπιεσμένη επιθετικότητα τους μέσα από τη φορεσιά του φιλειρηνιστή.
Σκόπιμα συγκρίναμε βήμα προς βήμα την εξέλιξη της φλεγμονής με τον πόλεμο, γιατί το θέμα μας αποκτά την οξύτητα εκείνη που ίσως δεσμεύσει τον αναγνώστη να μην υπερπηδήσει βιαστικά το περιεχόμενο, νεύοντας καταφατικά. Ζούμε σε μια εποχή και έναν πολιτισμό ακραία εχθρικό σε κάθε σύγκρουση. Σε όλα τα επίπεδα γίνεται προσπάθεια αποφυγής των συγκρούσεων, χωρίς να κατανοούμε ότι έτσι καταπολεμούμε κάθε συνειδητοποίηση. Ο άνθρωπος δεν είναι βέβαια σε θέση να αποφύγει με οιονδήποτε τρόπο τις συγκρούσεις στα πλαίσια του πολωμένου κόσμου, ωστόσο όμως οι αέναες προσπάθειες καταστολής προκαλούν ολοένα και πιο σύνθετες εκφορτίσεις σε άλλα επίπεδα , των οποίων τους εσωτερικούς συσχετισμούς είναι αδύνατο να ελέγξει.
Το θέμα «φλεγμονές» αποτελεί καλό παράδειγμα αυτού του μηχανισμού. Στην παραπάνω περιγραφή παρακολουθήσαμε τη μορφή της σύγκρουσης παράλληλα με τη δομή της φλεγμονής, για να κατανοήσουμε τα κοινά τους γνωρίσματα, αλλά η σύγκρουση και η φλεγμονή σχεδόν ποτέ δεν εκτυλίσσονται συγχρόνως και παράλληλα στον άνθρωπο. Αντίθετα, το ένα επίπεδο υποκαθιστά το άλλο με την έννοια του “είτε-είτε”. Όταν ο ερεθισμός κατορθώσει να διαπεράσει την άμυνα της συνείδησης , κάνοντας το άτομο να συνειδητοποιήσει τη σύγκρουση, η διαδικασία της επεξεργασίας της σύγκρουσης λαμβάνει χώρα στην ψυχή και μόνον, και κατά κανόνα δεν καταλήγει σε φλεγμονή στο σώμα. Αν όμως το άτομο δεν ανοιχτεί στη σύγκρουση, απωθώντας οτιδήποτε θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον τεχνητά στημένο, “όμορφο” κόσμο του, η σύγκρουση βυθίζεται στη σωματικότητα, όπου αναγκαστικά θα βιωθεί ως φλεγμονή στο σωματικό επίπεδο.
Η φλεγμονή είναι σύγκρουση στο επίπεδο της ύλης. Γι’αυτό δεν πρέπει να γίνεται το λάθος να παρατηρεί κανείς επιφανειακά τις φλεγμονές του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα “την εποχή εκείνη δεν είχα καμμία σύγκρουση”. Είναι αυτή ακριβώς η εθελοτυφλία, που οδηγεί στα συμπτώματα. Η σε βάθος διερεύνηση της ψυχής χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, και όχι μια επιπόλαιη ματιά μονάχα – χρειάζεται την αποκαλυπτική εκείνη ειλικρίνεια που δημιουργεί τις περισσότερες φορές στην ψυχή τόση δυσφορία, όσο και η φλεγμονή στο σώμα. Αυτήν ακριβώς τη δυσφορία προσπαθούμε πάντοτε να αποφύγουμε.
Η αλήθεια είναι πως οι συγκρούσεις είναι πάντοτε επώδυνες. Ανεξάρτητα από το επίπεδο τους, είτε πόλεμος είτε εσωτερική αντίσταση, είτε αρρώστια , ποτέ δεν είναι ευχάριστες. Αλλά το “ευχάριστο-δυσάρεστο” δεν είναι επίπεδα που σηκώνουν επιχειρηματολογία. Από τη στιγμή που ομολογήσαμε στον εαυτό μας ότι τίποτα δε μπορούμε να αποφύγουμε, το ερώτημα παύει να υπάρχει. Όποιος επομένως δεν επιτρέπει στον εαυτό του ψυχικές εκρήξεις, επιτρέπει την έκρηξη μέσα στο σώμα του(απόστημα). Πού είναι λοιπόν το ευχάριστο ή καλύτερο; Η αρρώστια κάνει τον άνθρωπο ειλικρινή!
Ειλικρινείς είναι , σε τελευταία ανάλυση, και όλες οι σημερινές αξιέπαινες προσπάθειες αποφυγής συγκρούσεων σε όλα τα επίπεδα. Απ’ αυτήν την οπτική γωνία, κρίνουμε και τις μέχρι τώρα επιτυχημένες προσπάθειες καταπολέμησης των φλεγμονών. Ο αγώνας των φλεγμονών είναι αγώνας κατά των συγκρούσεων στο επίπεδο της ύλης. Με απόλυτη ειλικρίνεια βαφτίστηκαν τα όπλα “αντιβιοτικά” (εναντίον του βίου, δηλαδή κατά της ζωής!) Αυτό θα πει ειλικρίνεια!
Η εχθρική στάση των αντιβιοτικών κατά της ζωής εκφράζεται σε δύο επίπεδα. Αν δεχτούμε ότι η σύγκρουση είναι ο καθαυτός κινητήρας της εξέλιξης, δηλαδή της ζωής, τότε κάθε καταπίεση μιας σύγκρουσης είναι συγχρόνως και επίθεση κατά της δυναμικότητας της ζωής καθαυτής.
Αλλά και υπό στενή ιατρική έννοια, τα αντιβιοτικά είναι εχθρικά στη ζωή. Οι φλεγμονές είναι μια οξεία, αλλά και ταχεία, επίκαιρη επίλυση προβλημάτων, μέσω της οποίας απαλλάσσεται ο οργανισμός από τις τοξίνες, αποβάλλοντας πύο. Αν αυτές οι διεργασίες καθαρισμού καταστέλλονται συχνά και μακροπρόθεσμα με αντιβιοτικά, οι τοξίνες εναποτίθενται στον οργανισμό (συνήθως στον συνδετικό), γεγονός που ίσως συμβάλλει και στη δημιουργία καρκίνου. Έχουμε το φαινόμενο του σκουπιδοτενεκέ: είτε τον αδειάζουμε τακτικά (φλεγμονές), είτε στοιβάζουμε μέσα του τόσα σκουπίδια, ωσότου η ζωή που δημιουργείται απ’αυτά απειλήσει ολόκληρο το σπίτι (καρκίνος). Τα αντιβιοτικά είναι ξένες ουσίες, τις οποίες ο ασθενής δεν έχει παράγει με δική του προσπάθεια. Γι’αυτό του κλέβουν τους πραγματικούς καρπούς της αρρώστιας του, το κέρδος της γνώσης, που θα αποκόμιζε αντιμετωπίζοντας την.
Και το θέμα “εμβολιασμός” θα πρέπει να το δούμε σύντομα απ’αυτή την οπτική γωνία. Υπάρχουν δύο βασικές μορφές εμβολιασμού, η ενεργητική και η παθητική ανοσοποίηση. Κατά την παθητική ανοσοποίηση χορηγούνται αμυντικές ουσίες, που έχουν παραχθεί σε οργανισμούς άλλων ατόμων. Ο εμβολιασμός αυτός συνιστάται όταν η νόσος έχει ήδη εκδηλωθεί (πχ Tetagam κατά των παραγόντων του τετάνου). Στο ψυχικό επίπεδο αντιστοιχεί στην υιοθεσία έτοιμων λύσεων για προβλήματα, διαταγών και ηθικών επιταγών. Κρύβεται κανείς σε ξένες, πατενταρισμένες συνταγές, αποφεύγοντας κάθε προσωπική σύγκρουση και εμπειρία, δηλαδή επιλέγει μια άνετη πορεία, που δεν είναι πορεία, εφόσον στερείται κάθε στοιχείου προόδου.
Κατά την ενεργητική ανοσοποίηση χορηγούνται στα άτομα εξασθενημένοι νοσογόνοι οργανισμοί, ώστε να ερεθιστεί ο οργανισμός τους και να δημιουργήσει δικά του αντισώματα. Αυτή τη μορφή έχουν όλοι οι προφυλακτικοί εμβολιασμοί, όπως της πολιομυελίτιδας, της ευλογιάς, ο αντιτετανικός κ.λπ. Στο ψυχικό επίπεδο η μέθοδος αυτή αντιστοιχεί στην ακίνδυνη εξάσκηση του ατόμου στην επίλυση συγκρούσεων (στρατιωτικός όρος:γυμνάσια). Οι περισσότερες παιδαγωγικές μέθοδοι, αλλά κι η ομαδική θεραπεία ανήκουν στην ομάδα αυτή. Υπό ασφαλείς συνθήκες, στόχος είναι η εξάσκηση και εκμάθηση στρατηγικών για την επίλυση συγκρούσεων, που θα δώσουν στο άτομο τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει πιο ενσυνείδητα τις συγκρούσεις.
Τα παραπάνω ας μην εκληφθούν ως συνταγές! Εδώ δεν πρόκειται για το δίλημμα “να εμβολιαστώ ή όχι”, ή για την άποψη “ποτέ δεν παίρνω αντιβιοτικά”. Σε τελευταία ανάλυση είναι αδιάφορο τι κάνουμε, φθάνει να γνωρίζουμε τι κάνουμε. Ο στόχος μας είναι η συνείδηση και όχι οι έτοιμες συνταγές ή επιταγές.
Τίθεται βέβαια το ερώτημα, αν η σωματική αρρώστια είναι βασικά σε θέση να υποκαταστήσει την ψυχική διαδικασία. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, γιατί ο διαχωρισμός μεταξύ ψυχής και σώματος είναι θεωρητικό μόνον βοήθημα. Στην πραγματικότητα αυτά τα δύο ποτέ δεν μπορούν να βιωθούν τόσο χωριστά, γιατί οτιδήποτε εκτυλίσσεται και συμβαίνει στο σώμα, βιώνεται και στη συνείδηση μας, στην ψυχή. Αν χτυπήσουμε το δάχτυλο μας με ένα σφυρί, λέμε: το δάχτυλο πονά, πράγμα που δεν ευσταθεί τελείως, γιατί ο πόνος γίνεται αντιληπτός αποκλειστικά στη συνείδηση, όχι στο δάχτυλο. Εμείς απλώς προβάλουμε την ψυχική αίσθηση του “πόνου” στο δάχτυλο.
Δεδομένου ότι ο πόνος είναι φαινόμενο της συνείδησης, μπορούμε να τον επηρεάσουμε με επιτυχία, με αντιπερισπασμό, ύπνωση, νάρκωση , βελονισμό. (Όποιος θεωρεί τα παραπάνω υπερβολικά, ας θυμηθεί το φαινόμενο του πόνου σε ακρωτηριασμένα μέλη!). Οτιδήποτε βιώνουμε και υποφέρουμε στη διάρκεια μιας σωματικής νόσου, λαμβάνει χώρα αποκλειστικά στη συνείδηση μας. Ο διαχωρισμός σε “ψυχικό” ή “σωματικό” αναφέρεται μόνον στην επιφάνεια προβολής. Αν κάποιος αρρωστήσει από έρωτα, προβάλλει τα συναισθήματα του σε κάτι άυλο, δηλαδή στον έρωτα, ενώ ένας ασθενής με πονόλαιμο προβάλλει τα συναισθήματα του στον λαιμό – κι οι δύο υποφέρουν, αλλά μονάχα στην ψυχή τους. Η ύλη – κι επομένως το σώμα – χρησιμεύει μόνον ως επιφάνεια προβολής, αλλά δεν αποτελεί τον τόπο γένεσης κάποιου προβλήματος, επομένως ούτε τον τόπο όπου θα επιλυθεί κάποιο πρόβλημα. Ως επιφάνεια προβολής, το σώμα είναι ιδανικό βοηθητικό μέσο για μια καλύτερη γνώση, αλλά λύσεις μπορεί να βρει μόνον η συνείδηση. Έτσι, κάθε σωματική ασθένεια αποτελεί συμβολική μόνον επεξεργασία του προβλήματος, της οποίας το δίδαγμα θα γονιμοποιήσει τη συνείδηση. Αυτή είναι και η αιτία που κάθε βιωμένη αρρώστια προκαλεί ένα βήμα ωρίμανσης.
Έτσι διαμορφώνεται ένας ρυθμός μεταξύ της σωματικής και της ψυχικής επεξεργασίας κάποιου προβλήματος. Αν το πρόβλημα δε μπορεί να επιλυθεί εξ ολοκλήρου στη συνείδηση, καλείται το σώμα ως υλικό βοηθητικό μέσο, να δραματοποιήσει το άλυτο πρόβλημα με συμβολική μορφή. Το δίδαγμα, μετά τη θεραπεία της νόσου, επιστρέφει στην ψυχή. Αν αυτή, παρά τις εμπειρίες που απέκτησε, δεν κατορθώσει ακόμα να αδράξει το πρόβλημα, αυτό βυθίζεται και πάλι στη σωματικότητα, ώστε να συγκεντρωθεί περισσότερη πρακτική πείρα. (Δεν είναι τυχαίο, που οι έννοιες αδράχνω και καταλαβαίνω περιγράφουν πολύ συγκεκριμένες σωματικές δραστηριότητες!). Η εναλλαγή αυτή επαναλαμβάνεται για όσο διάστημα χρειάζεται, ώστε οι εμπειρίες που συγκεντρώθηκαν να καταστήσουν ικανή τη συνείδηση να επιλύσει τελεσίδικα το πρόβλημα ή τη σύγκρουση.
Τη διαδικασία αυτήν την κατανοούμε καλύτερα με την εξής εικόνα: ένας μαθητής καλείται να κάνει αριθμητικούς υπολογισμούς με το μυαλό του. Εμείς του βάζουμε ένα πρόβλημα. Αν δεν μπορέσει να το λύσει με το κεφάλι, δίνουμε στον μαθητή έναν άβακα (ύλη). Εκείνος προβάλλει το πρόβλημα στον άβακα και λύνει, μέσω αυτού, το πρόβλημα (αλλά βασικά με το κεφάλι). Του βάζουμε δεύτερο πρόβλημα, χωρίς άβακα. Αν δεν τα καταφέρει του δίνουμε πάλι το βοηθητικό μέσον – επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία, μέχρις ότου τελικά κατορθώσει να κάνει τη δουλειά του χωρίς άβακα, γιατί τώρα τα καταφέρνει με το κεφάλι, χωρίς υλικό βοηθητικό μέσο. Ο υπολογισμός γίνεται σε τελευταία ανάλυση πάντοτε στο κεφάλι, ποτέ στον άβακα, αλλά η προβολή του προβλήματος σε ένα ορατό επίπεδο διευκολύνει τη μαθησιακή διαδικασία.
Παρουσίασα το θέμα αυτό τόσο διεξοδικά, γιατί η πραγματική κατανόηση της σχέσης σώματος-ψυχής μας διδάσκει κάτι που δεν θεωρούμε καθόλου αυτονόητο: ότι δηλαδή το σώμα δεν είναι τόπος, στον οποίο επιλύονται τα προβλήματα! Ωστόσο ολόκληρη η ακαδημαϊκή ιατρική βαδίζει εκεί, κοιτάζοντας να λύσει την αρρώστια στο σωματικό επίπεδο.
Στο σώμα δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται “ λύση”. Θα ήταν σα να προσπαθούσαμε, με κάθε δυσκολία του μαθητή μας, να μετατρέψουμε τον άβακα του. Η ανθρώπινη οντότητα λαμβάνει χώρα στη συνείδηση και αντανακλάται στο σώμα. Το συνεχές στίλβωμα του καθρέφτη δεν αλλάζει το είδωλο που καθρεφτίζεται. (Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά!) Ας πάψουμε να αναζητούμε στον καθρέφτη το αίτιο και τη λύση όλων των ανακλώμενων προβλημάτων, κι ας χρησιμοποιήσουμε τον καθρέφτη για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Φλεγμονή= μια σύγκρουση που απέκτησε υλική υπόσταση
Όποιος έχει ροπή προς φλεγμονές, προσπαθεί να αποφύγει τις συγκρούσεις.
Στην περίπτωση μια φλεγμονώδους νόσου , ας θέσουμε τα εξής ερωτήματα:
1. ποια σύγκρουση της ζωής μου δε βλέπω;
2. ποια σύγκρουση αποφεύγω
3. ποια σύγκρουση δεν ομολογώ στον εαυτό μου
για να βρούμε το θέμα της σύγκρουσης, ας προσέξουμε επακριβώς το συμβολισμό του νοσούντος οργάνου ή του μέρους του σώματος.
Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΛΙΟ ΕΝ ΕΤΗ 2011
KAINOTOMIEΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΕΣΗ…
ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΕΙΞΕΙΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΟΧΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΟ ΣΟΥ
ΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΣ
ΟΤΑΝ ΔΕ ΣΕ ΧΩΝΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ.. (?)
Ο ΣΟΦΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥ , ΑΠΟ ΟΣΑ Ο ΑΝΟΗΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ , ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΔΙΟΙΚΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ
ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΕΙΞΕΙΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΟΧΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΟ ΣΟΥ
ΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΣ
ΟΤΑΝ ΔΕ ΣΕ ΧΩΝΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ.. (?)
Ο ΣΟΦΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥ , ΑΠΟ ΟΣΑ Ο ΑΝΟΗΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ , ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΔΙΟΙΚΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ
Προβλήματα της εγκυμοσύνης
Τα προβλήματα της εγκυμοσύνης μαρτυρούν πάντοτε μια άρνηση τεκνοποίησης. Σίγουρα εκείνες που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα, θα απορρίψουν μετά βδελυγμίας τον ισχυρισμό αυτό. Αν όμως θέλουμε να βρούμε την αλήθεια, αν θέλουμε πραγματικά να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα απ’ όλα να εγκαταλείψουμε τα συνηθισμένα μέτρα αξιών μας, γιατί αυτά κυρίως εμποδίζουν την ειλικρίνεια. Όσο είναι κανείς πεπεισμένος ότι του επιτρέπεται να επιδεικνύει μια μόνον άποψη ή συμπεριφορά, για να είναι καλός άνθρωπος, θα απωθεί κάθε παρόρμηση που δεν ταιριάζει σ’αυτό το σχήμα. Οι απωθημένες παρορμήσεις εμφανίζονται ως σωματικά συμπτώματα για να εξισορροπήσουν και πάλι την αλήθεια.
Επιμένουμε στην υπογράμμιση αυτού του συσχετισμού, ώστε να πάψουμε να αυταπατόμαστε κάθε τόσο λεγοντας βιαστικά ‘στη δική μου περίπτωση όμως δεν αληθεύει!’ . Η τεκνοποίηση είναι ένα θέμα επιβαρυμένο με αξίες και γι΄αυτό η ανειλικρίνεια μεταμορφώνεται τόσο συχνά σε συμπτώματα. Η αποβολή του εμβρύου μαρτυρεί ότι η μητέρα επιθυμεί να απαλλαγεί απ’αυτό – πρόκειται για υποσυνείδητη άμβλωση. Σε ηπιότερη μορφή η απόρριψη του παιδιού εκφράζεται με τη (σχεδόν αναμενόμενη) ναυτία και κυρίως με τους εμετούς των εγκύων. Το σύμπτωμα έχουν ιδιαίτερα οι πολύ λεπτές γυναίκες, γιατί η εγκυμοσύνη εκλύει στον οργανισμό τους μεγάλες ποσότητες οιστρογόνων. Οι γυναίκες με μειωμένη θηλυκή ταυτότητα αισθάνονται φόβο και άμυνα στον ορμονικό αυτό κατακλυσμό , που εκφράζουν με ναυτία και εμετό. Η συντριπτική συχνότητα αδιαθεσίας και ναυτίας των εγκύων εκφράζει απλώς πόσο συχνά η προσμονή ενός παιδιού εκλύει, εκτός από χαρά, και άρνηση. Είναι απόλυτα κατανοητό, γιατί η απόκτηση ενός παιδιού συνεπάγεται μια ολοκληρωτική αναδιάρθρωση της μέχρι τώρα ζωής και την ανάληψη μιας βαριάς ευθύνης, που αρχικά προκαλεί φόβο. Στο μέτρο που αυτή η εσωτερική σύγκρουση δε συνειδητοποιηθεί , η άρνηση βυθίζεται στο σώμα.
Η αρχή του Αρσενικού στοιχείου είναι η δράση , η δημιουργία και η υλοποίηση.
Το αρσενικό στοιχείο (Γιάνγκ) είναι ενεργό και επομένως επιθετικό. Η σεξουαλική ικανότητα είναι έκφραση και σύμβολο εξουσίας, ενώ η ανικανότητα σύμβολο αδυναμίας. Πίσω από την ανικανότητα, κρύβεται ο φόβος του ανδρισμού και της επιθετικότητας του ίδιου του ατόμου. Φοβάται να σταθεί σαν άντρας. Η ανικανότητα είναι όμως και έκφραση φόβου έναντι της θηλυκότητας, που βιώνεται ως απειλή , που θέλει να καταπιεί τον άντρα. Το θηλυκό στοιχείο στην περίπτωση αυτή γίνεται αισθητό στη διάσταση της αρχέγονης Μητέρας που καταπίνει τα παιδιά της , της μάγισσας. Ο άντρας ούτε που τολμά να μπει στη ‘σπηλιά της μάγισσας’. Επίσης εκφράζεται η ελλιπής ταύτιση του άντρα με το αρσενικό στοιχείο και επομένως με τα γνωρίσματα του, την εξουσία και την επιθετικότητα. Ο ανίκανος άντρας προτιμά να ταυτίζεται με τον παθητικό πόλο και με τον ρόλο του ηττημένου. Φοβάται την επίδοση. Αρχίζει ένας φαύλος κύκλος στην προσπάθεια απόκτησης της σεξουαλικής ικανότητας με θέληση και προσπάθεια . όσο μεγαλύτερη η πίεση για επίδοση , τόσο πιο απομακρυσμένη η ελπίδα της στύσης. Η ανικανότητα πρέπει να γίνει αφορμή για επεξεργασία της σχέσης με τα θέματα της εξουσίας , της επίδοσης και της επιθετικότητας, καθώς και με τους φόβους που συνδέονται μ’ αυτά.
Παρατηρώντας όλα τα σεξουαλικά προβλήματα, ας μη λησμονούμε ότι σε κάθε άνθρωπο, υπάρχει εξίσου μια θηλυκή και μια αρσενική ψυχική διάσταση κι ότι σε τελευταία ανάλυση, κάθε άνθρωπος, είτε άνδρας είτε γυναίκα πρέπει να αναπτύξει μέσα του και τα δύο στοιχεία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η δύσκολη αυτή πορεία αρχίζει ωστόσο με την πλήρη ταύτιση με το μέρος που εκπροσωπείται από τα γεννητικά όργανα (του σώματος). Μόνον αφού μπορέσει κανείς να βιώσει τελείως τον ένα πόλο, ανοίγει ο δρόμος, μέσω της συνάντησης με το άλλο φύλο, για την αφύπνιση του ψυχικού μέρους του αντίθετου πόλου και την ενσυνείδητη ενσωμάτωση του.
Επιμένουμε στην υπογράμμιση αυτού του συσχετισμού, ώστε να πάψουμε να αυταπατόμαστε κάθε τόσο λεγοντας βιαστικά ‘στη δική μου περίπτωση όμως δεν αληθεύει!’ . Η τεκνοποίηση είναι ένα θέμα επιβαρυμένο με αξίες και γι΄αυτό η ανειλικρίνεια μεταμορφώνεται τόσο συχνά σε συμπτώματα. Η αποβολή του εμβρύου μαρτυρεί ότι η μητέρα επιθυμεί να απαλλαγεί απ’αυτό – πρόκειται για υποσυνείδητη άμβλωση. Σε ηπιότερη μορφή η απόρριψη του παιδιού εκφράζεται με τη (σχεδόν αναμενόμενη) ναυτία και κυρίως με τους εμετούς των εγκύων. Το σύμπτωμα έχουν ιδιαίτερα οι πολύ λεπτές γυναίκες, γιατί η εγκυμοσύνη εκλύει στον οργανισμό τους μεγάλες ποσότητες οιστρογόνων. Οι γυναίκες με μειωμένη θηλυκή ταυτότητα αισθάνονται φόβο και άμυνα στον ορμονικό αυτό κατακλυσμό , που εκφράζουν με ναυτία και εμετό. Η συντριπτική συχνότητα αδιαθεσίας και ναυτίας των εγκύων εκφράζει απλώς πόσο συχνά η προσμονή ενός παιδιού εκλύει, εκτός από χαρά, και άρνηση. Είναι απόλυτα κατανοητό, γιατί η απόκτηση ενός παιδιού συνεπάγεται μια ολοκληρωτική αναδιάρθρωση της μέχρι τώρα ζωής και την ανάληψη μιας βαριάς ευθύνης, που αρχικά προκαλεί φόβο. Στο μέτρο που αυτή η εσωτερική σύγκρουση δε συνειδητοποιηθεί , η άρνηση βυθίζεται στο σώμα.
Η αρχή του Αρσενικού στοιχείου είναι η δράση , η δημιουργία και η υλοποίηση.
Το αρσενικό στοιχείο (Γιάνγκ) είναι ενεργό και επομένως επιθετικό. Η σεξουαλική ικανότητα είναι έκφραση και σύμβολο εξουσίας, ενώ η ανικανότητα σύμβολο αδυναμίας. Πίσω από την ανικανότητα, κρύβεται ο φόβος του ανδρισμού και της επιθετικότητας του ίδιου του ατόμου. Φοβάται να σταθεί σαν άντρας. Η ανικανότητα είναι όμως και έκφραση φόβου έναντι της θηλυκότητας, που βιώνεται ως απειλή , που θέλει να καταπιεί τον άντρα. Το θηλυκό στοιχείο στην περίπτωση αυτή γίνεται αισθητό στη διάσταση της αρχέγονης Μητέρας που καταπίνει τα παιδιά της , της μάγισσας. Ο άντρας ούτε που τολμά να μπει στη ‘σπηλιά της μάγισσας’. Επίσης εκφράζεται η ελλιπής ταύτιση του άντρα με το αρσενικό στοιχείο και επομένως με τα γνωρίσματα του, την εξουσία και την επιθετικότητα. Ο ανίκανος άντρας προτιμά να ταυτίζεται με τον παθητικό πόλο και με τον ρόλο του ηττημένου. Φοβάται την επίδοση. Αρχίζει ένας φαύλος κύκλος στην προσπάθεια απόκτησης της σεξουαλικής ικανότητας με θέληση και προσπάθεια . όσο μεγαλύτερη η πίεση για επίδοση , τόσο πιο απομακρυσμένη η ελπίδα της στύσης. Η ανικανότητα πρέπει να γίνει αφορμή για επεξεργασία της σχέσης με τα θέματα της εξουσίας , της επίδοσης και της επιθετικότητας, καθώς και με τους φόβους που συνδέονται μ’ αυτά.
Παρατηρώντας όλα τα σεξουαλικά προβλήματα, ας μη λησμονούμε ότι σε κάθε άνθρωπο, υπάρχει εξίσου μια θηλυκή και μια αρσενική ψυχική διάσταση κι ότι σε τελευταία ανάλυση, κάθε άνθρωπος, είτε άνδρας είτε γυναίκα πρέπει να αναπτύξει μέσα του και τα δύο στοιχεία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η δύσκολη αυτή πορεία αρχίζει ωστόσο με την πλήρη ταύτιση με το μέρος που εκπροσωπείται από τα γεννητικά όργανα (του σώματος). Μόνον αφού μπορέσει κανείς να βιώσει τελείως τον ένα πόλο, ανοίγει ο δρόμος, μέσω της συνάντησης με το άλλο φύλο, για την αφύπνιση του ψυχικού μέρους του αντίθετου πόλου και την ενσυνείδητη ενσωμάτωση του.
Διαταραχές της περιόδου
Η έμμηνος ρύση είναι έκφραση της θηλυκότητας, της γονιμότητας και της ικανότητας για σύλληψη. Η γυναίκα είναι παραδομένη σ’αυτόν τον ρυθμό, του υποτάσσεται με όλους τους περιορισμούς που συνεπάγεται. Με τη λέξη υποταγή αγγίζουμε μια κεντρική περιοχή της θηλυκότητας, την ικανότητα αφοσίωσης. Η λέξη ‘θυληκότητα’ είναι η περιεκτική αρχή του θηλυκού πόλου του κόσμου, τον οποίο οι Κινέζοι αποκαλούν ‘Γιν’, οι αλχημιστές τον συμβόλιζαν με τη σελήνη και η Ψυχολογία του Βάθους με το νερό. Απ’ αυτήν την άποψη, κάθε γυναίκα είναι μια συγκεκριμένη μορφή έκφρασης του αρχετυπικού θηλυκού. Η θηλυκή αρχή θα μπορούσε να οριστεί με την ικανότητα πρόσληψης. Το ‘Ι Τζίνγκ’ γράφει ότι ‘Η πορεία της Δημιουργικότητας ορίζει το Αρσενικό, ενώ η πορεία της Αποδοχής εκφράζει το Θηλυκό’. Ή σε άλλο σημείο: ‘Το Αποδεχόμενο είναι το πιο Αφοσιωμένο στον κόσμο’.
Η ικανότητα αφοσίωσης είναι η σημαντικότερη ιδιότητα του θηλυκού στοιχείου. Είναι η βάση όλων των άλλων ικανοτήτων, όπως του ανοίγματος, της αποδοχής, της σύλληψης, της ασφάλισης, της αφοσίωσης, της παραίτησης από την ενεργό δράση. Παρατηρώντας τα αρχετυπικά σύμβολα του θηλυκού, τη σελήνη και το νερό, βλέπουμε ότι κανένα από τα δύο δεν ακτινοβολεί και δεν ενεργεί, όπως οι αντίθετοι πόλοι τους, ο ήλιος και η φωτιά. Έχουν την ικανότητα να προσλαμβάνουν και να αντανακλούν το φως και τη θερμότητα. Το νερό δεν έχει δική του μορφή – προσλαμβάνει κάθε μορφή, προσαρμόζεται , παραδίνεται.
Πίσω από τις πολικότητες Ήλιος – Σελήνη, Φωτιά – Νερό, Αρσενικό - Θηλυκό, δεν κρύβεται καμμιά αξιολόγηση. Θα ήταν άλλωστε τελείως ανόητη, γιατί κάθε πόλος ξεχωριστά είναι μισός και όχι πλήρης, αφού για την Ολότητα του λείπει ο άλλος πόλος. Ωστόσο αυτή η ολότητα επιτυγχάνεται μόνον όταν οι δύο πόλοι μπορούν να επιδείξουν πλήρως την ιδιαίτερη ιδιότητα τους. Οι αρχετυπικοί αυτοί κανόνες παραβλέπονται σε πολλά επιχειρήματα υπέρ της χειραφέτησης. Θα ήταν ανόητο να παραπονείται το νερό ότι δεν παίρνει φωτιά και δεν φωτίζει, επομένως είναι κατώτερο. Ακριβώς επειδή δε μπορεί να καεί, είναι σε θέση να αποδεχθεί, πράγμα που δε μπορεί η φωτιά. Κανένα δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο, είναι όμως διαφορετικό. Απ’ αυτήν ακριβώς τη διαφορετικότητα των πόλων γεννιέται η ενέργεια που ονομάζεται ‘Ζωή’. Με τον μηδενισμό των πόλων , ενώνονται οι αντιθέσεις. Μια γυναίκα που έχει αποδεχθεί πλήρως το θηλυκό της στοιχείο και το βιώνει, ποτέ δε θα αισθανθεί ‘κατώτερη’.
Ωστόσο η μη συμφιλίωση με τη θηλυκότητα είναι το υπόβαθρο των περισσότερων διαταραχών της περιόδου ή άλλων συμπτωμάτων του σεξουαλικού τομέα. Η ικανότητα της ‘υποταγής’, σύμφωνα με τον αντίστοιχο πόλο υπήρξε πάντοτε δύσκολο πράγμα για τον άνθρωπο, εφόσον του ζητά να παραιτηθεί από το ‘θέλω’, από την κυριαρχία του Εγώ. Πρέπει να θυσιαστεί κάτι από το Εγώ, πρέπει να προσφερθεί ένα μέρος του, ακριβώς όπως απαιτεί η μηνιαία περίοδος από τη γυναίκα. Με το αίμα η γυναίκα θυσιάζει λίγη ζωτική ενέργεια. Η περίοδος είναι μια μικρή εγκυμοσύνη, ένας μικρός τοκετός. Στο μέτρο που η γυναίκα δεν είναι σύμφωνη μ’αυτήν τη ‘ρύθμιση’, δημιουργούνται διαταραχές ή ενοχλήσεις της περιόδου, αποκαλύπτοντας ότι κάποιο (συχνά συνειδητό) μέρος της γυναίκας δεν θέλει να δοθεί στην περίοδο, στον έρωτα, στον άνδρα. Ακριβώς σ’αυτό το εξεγειρόμενο ‘εγώ όμως δεν θέλω’ απευθύνεται εύστοχα η διαφήμιση για σερβιέτες και ταμπόν, υποσχόμενη ότι χρησιμοποιώντας το εκάστοτε προϊόν, η γυναίκα θα γίνει ανεξάρτητη και θα μπορεί, παρά τα έμμηνα, να κάνει ότι θέλει. Η διαφήμιση αποτείνεται με επιτηδειότητα στο επίμαχο σημείο σύγκρουσης των γυναικών: μπορείς να είσαι γυναίκα – αλλά και να διαφωνείς με ότι αυτό συνεπάγεται.
Όσες υποφέρουν από πόνους της περιόδου, βιώνουν τη θηλυκότητα τους με οδύνη. Τα προβλήματα της περιόδου μας οδηγούν πάντοτε σε προβλήματα της σεξουαλικότητας, γιατί η διαμαρτυρία κατά της υποταγής, που αποκαλύπτεται από τις διαταραχές, εμποδίζει και τη χαλάρωση στη γενετήσια ζωή. Όποια μπορεί να χαλαρώσει τη στιγμή του οργασμού, μπορεί να χαλαρώνει και στη διάρκεια της περιόδου. Ο οργασμός είναι κι αυτός ένας μικρός θάνατος, όπως ο ύπνος. Η αιμορραγία της περιόδου είναι μια μικρή διαδικασία θανάτου, γιατί πεθαίνει ένας ιστός και απορρίπτεται από το σώμα. Ο θάνατος δεν είναι άλλο από την πρόσκληση να εγκαταλείψει κανείς τη σπασμωδική εμμονή στο Εγώ και στο παιχνίδι της εξουσίας, και να αφήνει τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Ο θάνατος απειλεί μόνον το Εγώ, ποτέ τον ίδιο τον άνθρωπο. Όποιος προσκολλάται στο Εγώ, βιώνει το θάνατο ως αγώνα. Ο οργασμός είναι ένας μικρός θάνατος, γιατί απαιτεί κι αυτός την αποκόλληση από το Εγώ. Ο οργασμός είναι η ένωση του Εγώ με το Εσύ και προϋποθέτει το άνοιγμα των ορίων του Εγώ. Όποιος προσκολλάται στο Εγώ δε μπορεί να βιώσει τον οργασμό (το ίδιο γίνεται με τον ύπνο). Ας γίνει φανερή η ομοιότητα του θανάτου, του οργασμού, της περιόδου. Είναι η ικανότητα υποταγής, η προθυμία να θυσιάσει κανείς ένα μέρος του Εγώ του.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό γιατί οι ανορεξικές κοπέλες συνήθως δεν έχουν περίοδο, ή υποφέρουν από σημαντικές διαταραχές περιόδου. Η απωθημένη απαίτηση τους για κυριαρχία είναι πολύ ισχυρή για να συναινέσει. Φοβούνται τη θηλυκότητα, τη σεξουαλικότητα, τη γονιμότητα και τη μητρότητα. Είναι γνωστό ότι σε καθεστώς μεγάλου φόβου και ανασφάλειας, σε θεομηνίες, φυλακές, στρατόπεδα εργασίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης πολύ συχνά διακόπτεται η περίοδος (δευτερογενής αμηνόρροια). Από τη φύση τους, όλες αυτές οι καταστάσεις ελάχιστα προσφέρονται στο θέμα ‘εγκατάλειψη’, αντίθετα καλούν τη γυναίκα να σταθεί ‘αντρίκια’, να γίνει ενεργητική και να επιβιώσει.
Υπάρχει μια ακόμα ιδιότητα της περιόδου, που δεν πρέπει να παραβλέψουμε: η έμμηνος ρύση εκφράζει την ικανότητα της τεκνοποίησης. Κάθε μήνα η περίοδος βιώνεται πολύ διαφορετικά, ανάλογα με το αν η γυναίκα επιθυμεί να αποκτήσει παιδί ή όχι. Αν το θέλει , η περίοδος της υποδηλώνει ότι ‘άλλη μια φορά δεν πέτυχε’. Σ’αυτές τις περιπτώσεις παρατηρείται κυρίως αδιαθεσία και κακοκεφιά στη διάρκεια της περιόδου, που προκαλεί πόνους. Οι ίδιες αυτές γυναίκες προτιμούν τις ανασφαλείς μεθόδους προφύλαξης – ιδού ο συμβιβασμός μεταξύ της ασυνείδητης επιθυμίας για τεκνοποίηση και του άλλοθι. Αν η γυναίκα φοβάται να αποκτήσει παιδί, επιθυμεί την περίοδο πράγμα που μπορεί να επιφέρει την καθυστέρηση. Πολλές φορές η αιμορραγία διαρκεί ημέρες και χρησιμεύει ως εμπόδιο στις ερωτικές σχέσεις. Όπως κάθε σύμπτωμα η περίοδος αποτελεί εργαλείο εξουσίας, είτε για την παρεμπόδιση της συνουσίας είτε για την είσπραξη αγάπης και τρυφερότητας.
Οργανικά η περίοδος ρυθμίζεται από τη σύμπραξη των θηλυκών και των αντρικών ορμονών, που αντιστοιχεί στη ‘σεξουαλικότητα σε ορμονικό επίπεδο’. Η διαταραχή της επιφέρει διαταραχή του κύκλου, που δύσκολα αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική χορήγηση ορμονών, γιατί οι ορμόνες είναι υλικοί μόνο εκπρόσωποι του ανδρικού και του θηλυκού μέρους της ψυχής. Η ίαση επιτυγχάνεται μόνον με τη συμφιλίωση με τον ρόλο του κάθε φύλου, προϋπόθεση για να πραγματωθεί κάποτε μέσα μας συνειδησιακά ο πόλος του άλλου φύλου.
Η ικανότητα αφοσίωσης είναι η σημαντικότερη ιδιότητα του θηλυκού στοιχείου. Είναι η βάση όλων των άλλων ικανοτήτων, όπως του ανοίγματος, της αποδοχής, της σύλληψης, της ασφάλισης, της αφοσίωσης, της παραίτησης από την ενεργό δράση. Παρατηρώντας τα αρχετυπικά σύμβολα του θηλυκού, τη σελήνη και το νερό, βλέπουμε ότι κανένα από τα δύο δεν ακτινοβολεί και δεν ενεργεί, όπως οι αντίθετοι πόλοι τους, ο ήλιος και η φωτιά. Έχουν την ικανότητα να προσλαμβάνουν και να αντανακλούν το φως και τη θερμότητα. Το νερό δεν έχει δική του μορφή – προσλαμβάνει κάθε μορφή, προσαρμόζεται , παραδίνεται.
Πίσω από τις πολικότητες Ήλιος – Σελήνη, Φωτιά – Νερό, Αρσενικό - Θηλυκό, δεν κρύβεται καμμιά αξιολόγηση. Θα ήταν άλλωστε τελείως ανόητη, γιατί κάθε πόλος ξεχωριστά είναι μισός και όχι πλήρης, αφού για την Ολότητα του λείπει ο άλλος πόλος. Ωστόσο αυτή η ολότητα επιτυγχάνεται μόνον όταν οι δύο πόλοι μπορούν να επιδείξουν πλήρως την ιδιαίτερη ιδιότητα τους. Οι αρχετυπικοί αυτοί κανόνες παραβλέπονται σε πολλά επιχειρήματα υπέρ της χειραφέτησης. Θα ήταν ανόητο να παραπονείται το νερό ότι δεν παίρνει φωτιά και δεν φωτίζει, επομένως είναι κατώτερο. Ακριβώς επειδή δε μπορεί να καεί, είναι σε θέση να αποδεχθεί, πράγμα που δε μπορεί η φωτιά. Κανένα δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο, είναι όμως διαφορετικό. Απ’ αυτήν ακριβώς τη διαφορετικότητα των πόλων γεννιέται η ενέργεια που ονομάζεται ‘Ζωή’. Με τον μηδενισμό των πόλων , ενώνονται οι αντιθέσεις. Μια γυναίκα που έχει αποδεχθεί πλήρως το θηλυκό της στοιχείο και το βιώνει, ποτέ δε θα αισθανθεί ‘κατώτερη’.
Ωστόσο η μη συμφιλίωση με τη θηλυκότητα είναι το υπόβαθρο των περισσότερων διαταραχών της περιόδου ή άλλων συμπτωμάτων του σεξουαλικού τομέα. Η ικανότητα της ‘υποταγής’, σύμφωνα με τον αντίστοιχο πόλο υπήρξε πάντοτε δύσκολο πράγμα για τον άνθρωπο, εφόσον του ζητά να παραιτηθεί από το ‘θέλω’, από την κυριαρχία του Εγώ. Πρέπει να θυσιαστεί κάτι από το Εγώ, πρέπει να προσφερθεί ένα μέρος του, ακριβώς όπως απαιτεί η μηνιαία περίοδος από τη γυναίκα. Με το αίμα η γυναίκα θυσιάζει λίγη ζωτική ενέργεια. Η περίοδος είναι μια μικρή εγκυμοσύνη, ένας μικρός τοκετός. Στο μέτρο που η γυναίκα δεν είναι σύμφωνη μ’αυτήν τη ‘ρύθμιση’, δημιουργούνται διαταραχές ή ενοχλήσεις της περιόδου, αποκαλύπτοντας ότι κάποιο (συχνά συνειδητό) μέρος της γυναίκας δεν θέλει να δοθεί στην περίοδο, στον έρωτα, στον άνδρα. Ακριβώς σ’αυτό το εξεγειρόμενο ‘εγώ όμως δεν θέλω’ απευθύνεται εύστοχα η διαφήμιση για σερβιέτες και ταμπόν, υποσχόμενη ότι χρησιμοποιώντας το εκάστοτε προϊόν, η γυναίκα θα γίνει ανεξάρτητη και θα μπορεί, παρά τα έμμηνα, να κάνει ότι θέλει. Η διαφήμιση αποτείνεται με επιτηδειότητα στο επίμαχο σημείο σύγκρουσης των γυναικών: μπορείς να είσαι γυναίκα – αλλά και να διαφωνείς με ότι αυτό συνεπάγεται.
Όσες υποφέρουν από πόνους της περιόδου, βιώνουν τη θηλυκότητα τους με οδύνη. Τα προβλήματα της περιόδου μας οδηγούν πάντοτε σε προβλήματα της σεξουαλικότητας, γιατί η διαμαρτυρία κατά της υποταγής, που αποκαλύπτεται από τις διαταραχές, εμποδίζει και τη χαλάρωση στη γενετήσια ζωή. Όποια μπορεί να χαλαρώσει τη στιγμή του οργασμού, μπορεί να χαλαρώνει και στη διάρκεια της περιόδου. Ο οργασμός είναι κι αυτός ένας μικρός θάνατος, όπως ο ύπνος. Η αιμορραγία της περιόδου είναι μια μικρή διαδικασία θανάτου, γιατί πεθαίνει ένας ιστός και απορρίπτεται από το σώμα. Ο θάνατος δεν είναι άλλο από την πρόσκληση να εγκαταλείψει κανείς τη σπασμωδική εμμονή στο Εγώ και στο παιχνίδι της εξουσίας, και να αφήνει τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Ο θάνατος απειλεί μόνον το Εγώ, ποτέ τον ίδιο τον άνθρωπο. Όποιος προσκολλάται στο Εγώ, βιώνει το θάνατο ως αγώνα. Ο οργασμός είναι ένας μικρός θάνατος, γιατί απαιτεί κι αυτός την αποκόλληση από το Εγώ. Ο οργασμός είναι η ένωση του Εγώ με το Εσύ και προϋποθέτει το άνοιγμα των ορίων του Εγώ. Όποιος προσκολλάται στο Εγώ δε μπορεί να βιώσει τον οργασμό (το ίδιο γίνεται με τον ύπνο). Ας γίνει φανερή η ομοιότητα του θανάτου, του οργασμού, της περιόδου. Είναι η ικανότητα υποταγής, η προθυμία να θυσιάσει κανείς ένα μέρος του Εγώ του.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό γιατί οι ανορεξικές κοπέλες συνήθως δεν έχουν περίοδο, ή υποφέρουν από σημαντικές διαταραχές περιόδου. Η απωθημένη απαίτηση τους για κυριαρχία είναι πολύ ισχυρή για να συναινέσει. Φοβούνται τη θηλυκότητα, τη σεξουαλικότητα, τη γονιμότητα και τη μητρότητα. Είναι γνωστό ότι σε καθεστώς μεγάλου φόβου και ανασφάλειας, σε θεομηνίες, φυλακές, στρατόπεδα εργασίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης πολύ συχνά διακόπτεται η περίοδος (δευτερογενής αμηνόρροια). Από τη φύση τους, όλες αυτές οι καταστάσεις ελάχιστα προσφέρονται στο θέμα ‘εγκατάλειψη’, αντίθετα καλούν τη γυναίκα να σταθεί ‘αντρίκια’, να γίνει ενεργητική και να επιβιώσει.
Υπάρχει μια ακόμα ιδιότητα της περιόδου, που δεν πρέπει να παραβλέψουμε: η έμμηνος ρύση εκφράζει την ικανότητα της τεκνοποίησης. Κάθε μήνα η περίοδος βιώνεται πολύ διαφορετικά, ανάλογα με το αν η γυναίκα επιθυμεί να αποκτήσει παιδί ή όχι. Αν το θέλει , η περίοδος της υποδηλώνει ότι ‘άλλη μια φορά δεν πέτυχε’. Σ’αυτές τις περιπτώσεις παρατηρείται κυρίως αδιαθεσία και κακοκεφιά στη διάρκεια της περιόδου, που προκαλεί πόνους. Οι ίδιες αυτές γυναίκες προτιμούν τις ανασφαλείς μεθόδους προφύλαξης – ιδού ο συμβιβασμός μεταξύ της ασυνείδητης επιθυμίας για τεκνοποίηση και του άλλοθι. Αν η γυναίκα φοβάται να αποκτήσει παιδί, επιθυμεί την περίοδο πράγμα που μπορεί να επιφέρει την καθυστέρηση. Πολλές φορές η αιμορραγία διαρκεί ημέρες και χρησιμεύει ως εμπόδιο στις ερωτικές σχέσεις. Όπως κάθε σύμπτωμα η περίοδος αποτελεί εργαλείο εξουσίας, είτε για την παρεμπόδιση της συνουσίας είτε για την είσπραξη αγάπης και τρυφερότητας.
Οργανικά η περίοδος ρυθμίζεται από τη σύμπραξη των θηλυκών και των αντρικών ορμονών, που αντιστοιχεί στη ‘σεξουαλικότητα σε ορμονικό επίπεδο’. Η διαταραχή της επιφέρει διαταραχή του κύκλου, που δύσκολα αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική χορήγηση ορμονών, γιατί οι ορμόνες είναι υλικοί μόνο εκπρόσωποι του ανδρικού και του θηλυκού μέρους της ψυχής. Η ίαση επιτυγχάνεται μόνον με τη συμφιλίωση με τον ρόλο του κάθε φύλου, προϋπόθεση για να πραγματωθεί κάποτε μέσα μας συνειδησιακά ο πόλος του άλλου φύλου.
Σεξουαλικότητα και εγκυμοσύνη
Η σεξουαλικότητα είναι το πιο διαδεδομένο επίπεδο, στο οποίο ο άνθρωπος ασκείται στην αντιμετώπιση της πολικότητας. Εδώ καθένας αισθάνεται πόσο πεπερασμένος είναι και αναζητεί αυτό που του λείπει. Ενώνεται σωματικά με τον αντίθετο πόλο του και βιώνει σ’ αυτήν την ένωση μια νέα συνειδησιακή κατάσταση, που ονομάζει οργασμό. Ο άνθρωπος αισθάνεται τον οργασμό ως πεμπτουσία της ευτυχίας. Με ένα μειονέκτημα: η ευτυχία αυτή δεν έχει διάρκεια. Το μειονέκτημα αυτό προσπαθεί να αντισταθμίσει με τη συχνότητα της επανάληψης. Όσο σύντομη και να είναι αυτή η στιγμή της ευτυχίας, διδάσκει ωστόσο ότι υπάρχουν καταστάσεις, που υπερβαίνουν κατά πολύ τη ‘φυσιολογική’ μας συνείδηση. Αυτή ακριβώς η στιγμιαία ευτυχία δεν αφήνει τον άνθρωπο σε ησυχία, τον εξωθεί στην αναζήτηση. Η σεξουαλικότητα αποκαλύπτει το πρώτο μισό του μυστικού: όταν συνδεθούν οι δύο πόλοι σε ένα, αναπτύσσεται η αίσθηση της ευτυχίας, επομένως η ‘Ενότητα’. Μας λείπει ακόμα το δεύτερο μισό του μυστικού, που θα μας αποκάλυπτε πως να παραμείνουμε διαρκώς σε μια τέτοια συνειδησιακή κατάσταση, την ευτυχία, χωρίς να ξαναβγούμε απ’αυτήν. Η απάντηση είναι απλή: όσο η ένωση των αντιθέτων επιτυγχάνεται μόνον σε σωματικό επίπεδο (σεξουαλικότητα), η κατάσταση της συνείδησης που απορρέει απ’ αυτήν (οργασμός) παραμένει χρονικά περιορισμένη, γιατί το σωματικό επίπεδο υπόκειται στο νόμο του χρόνου. Η απελευθέρωση από τον χρόνο επιτυγχάνεται μόνο με την ένωση των αντιθέτων και στη συνείδηση. Αν επιτευχθεί η ενότητα σ’ αυτό το επίπεδο, φθάνουμε σε αιώνια διαχρονική ευτυχία.
Εδώ αρχίζει το μονοπάτι του εσωτερισμού, που αποκαλείται στην Ανατολή μονοπάτι της Γιόγκα (Jogum). Πρόκειται για την ελληνική λέξη ζυγός. Ο ζυγός συνδέει πάντοτε δύο στοιχεία σε ένα: δύο βόδια, δύο κουβάδες κ.λ.π. Η γιόγκα είναι η τέχνη της σύνδεσης του δυϊσμού. Η σεξουαλικότητα εμπεριέχει το βασικό σχέδιο του μονοπατιού σε ένα επίπεδο όπου κάθε άνθρωπος έχει πρόσβαση , και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε εξαρχής στην αναλογική παράσταση του μονοπατιού. Ακόμα και σήμερα ο επισκέπτης ασιατικών ναών συναντά κατάπληκτος πορνογραφικές – έτσι νομίζει – παραστάσεις. Στην πραγματικότητα η σεξουαλική ένωση δύο θεϊκών όντων χρησιμοποιείται για να απεικονιστεί συμβολικά η ένωση των αντιθέτων, conjuctio oppositorum.
Μια από τις ιδιομορφίες της χριστιανικής θεολογίας στη διάρκεια της εξέλιξης της είναι η απεμπόληση της σωματικότητας και επομένως της σεξουαλικότητας σε βαθμό που εμείς , τα παιδιά ενός χριστιανικού πολιτισμού, να θεωρούμε το δίδυμο σεξουαλικότητας και πνευματικότητας, μεγάλη, ανυπέρβλητη αντίθεση (…φυσικά οι Χριστιανοί δεν απέρριπταν εξαρχής τον σεξουαλικό συμβολισμό, όπως π.χ. φαίνεται από τη διδασκαλία της ‘νύμφης του Χριστού’ ). Αρκετές ομάδες που αυτοαποκαλούνται ‘εσωτεριστικές’ καλλιεργούν ακόμα με φανατισμό την αντίθεση αυτή μεταξύ σάρκας και πνεύματος. Οι κύκλοι αυτοί συγχέουν συστηματικά τη μεταμόρφωση με την απώθηση. Θα ήταν αρκετό να κατανοήσουν την αρχή του εσωτερισμού , ‘όπως επάνω έτσι και κάτω’ από την οποία απορρέει το συμπέρασμα: ό,τι δε μπορεί ο άνθρωπος κάτω , δε θα το κατορθώσει ποτέ επάνω.
Επομένως τα σεξουαλικά προβλήματα πρέπει να λυθούν στο σωματικό επίπεδο, αντί για αναζήτηση της σωτηρίας στη φυγή, γιατί η ένωση των αντιθέτων σε ανώτερα επίπεδα είναι ακόμα πιο δύσκολη!
Από αυτή την οπτική γωνία γίνεται ευκολότερα κατανοητό, γιατί ο Φρόιντ ανήγαγε όλα σχεδόν τα προβλήματα του ανθρώπου στη σεξουαλικότητα. Η θέση του αυτή ήταν απολύτως δικαιολογημένη αλλά είχε ένα μικρό λάθος στη μορφή. Ο Φρόιντ ( και όλοι όσοι σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο) παρέλειψε το τελευταίο βήμα από το επίπεδο της συγκεκριμένης εκδήλωσης προς την αρχή που κρυβόταν πίσω της. Η σεξουαλικότητα είναι μία μόνον από τις μορφές εκδήλωσης της αρχής της πολικότητας ή της ‘ένωσης των αντιθέτων’. Οι κριτικοί του Φρόιντ θα μπορούσαν να συμφωνήσουν κι αυτοί με την αφηρημένη μορφή: όλα τα προβλήματα του ανθρώπου οφείλονται στην πολικότητα και στην προσπάθεια ένωσης των αντιθέτων (το βήμα αυτό έκανε τελικά ο C.G. Jung < http://www.youtube.com/watch?v=6BkpAXBdxdQ&feature=related >). Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διδάσκονται, βιώνουν και επεξεργάζονται τα προβλήματα της πολικότητας στο επίπεδο της σεξουαλικότητας. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο η σεξουαλικότητα και οι σχέσεις δύο προσώπων αποτελούν το κύριο υλικό σύγκρουσης για την ανθρωπότητα: είναι το εξαιρετικά δύσκολο θέμα της ‘πολικότητας’, που πιέζει τον άνθρωπο μέχρις απελπισίας, ωσότου βρει το σημείο της ενότητας.
Εδώ αρχίζει το μονοπάτι του εσωτερισμού, που αποκαλείται στην Ανατολή μονοπάτι της Γιόγκα (Jogum). Πρόκειται για την ελληνική λέξη ζυγός. Ο ζυγός συνδέει πάντοτε δύο στοιχεία σε ένα: δύο βόδια, δύο κουβάδες κ.λ.π. Η γιόγκα είναι η τέχνη της σύνδεσης του δυϊσμού. Η σεξουαλικότητα εμπεριέχει το βασικό σχέδιο του μονοπατιού σε ένα επίπεδο όπου κάθε άνθρωπος έχει πρόσβαση , και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε εξαρχής στην αναλογική παράσταση του μονοπατιού. Ακόμα και σήμερα ο επισκέπτης ασιατικών ναών συναντά κατάπληκτος πορνογραφικές – έτσι νομίζει – παραστάσεις. Στην πραγματικότητα η σεξουαλική ένωση δύο θεϊκών όντων χρησιμοποιείται για να απεικονιστεί συμβολικά η ένωση των αντιθέτων, conjuctio oppositorum.
Μια από τις ιδιομορφίες της χριστιανικής θεολογίας στη διάρκεια της εξέλιξης της είναι η απεμπόληση της σωματικότητας και επομένως της σεξουαλικότητας σε βαθμό που εμείς , τα παιδιά ενός χριστιανικού πολιτισμού, να θεωρούμε το δίδυμο σεξουαλικότητας και πνευματικότητας, μεγάλη, ανυπέρβλητη αντίθεση (…φυσικά οι Χριστιανοί δεν απέρριπταν εξαρχής τον σεξουαλικό συμβολισμό, όπως π.χ. φαίνεται από τη διδασκαλία της ‘νύμφης του Χριστού’ ). Αρκετές ομάδες που αυτοαποκαλούνται ‘εσωτεριστικές’ καλλιεργούν ακόμα με φανατισμό την αντίθεση αυτή μεταξύ σάρκας και πνεύματος. Οι κύκλοι αυτοί συγχέουν συστηματικά τη μεταμόρφωση με την απώθηση. Θα ήταν αρκετό να κατανοήσουν την αρχή του εσωτερισμού , ‘όπως επάνω έτσι και κάτω’ από την οποία απορρέει το συμπέρασμα: ό,τι δε μπορεί ο άνθρωπος κάτω , δε θα το κατορθώσει ποτέ επάνω.
Επομένως τα σεξουαλικά προβλήματα πρέπει να λυθούν στο σωματικό επίπεδο, αντί για αναζήτηση της σωτηρίας στη φυγή, γιατί η ένωση των αντιθέτων σε ανώτερα επίπεδα είναι ακόμα πιο δύσκολη!
Από αυτή την οπτική γωνία γίνεται ευκολότερα κατανοητό, γιατί ο Φρόιντ ανήγαγε όλα σχεδόν τα προβλήματα του ανθρώπου στη σεξουαλικότητα. Η θέση του αυτή ήταν απολύτως δικαιολογημένη αλλά είχε ένα μικρό λάθος στη μορφή. Ο Φρόιντ ( και όλοι όσοι σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο) παρέλειψε το τελευταίο βήμα από το επίπεδο της συγκεκριμένης εκδήλωσης προς την αρχή που κρυβόταν πίσω της. Η σεξουαλικότητα είναι μία μόνον από τις μορφές εκδήλωσης της αρχής της πολικότητας ή της ‘ένωσης των αντιθέτων’. Οι κριτικοί του Φρόιντ θα μπορούσαν να συμφωνήσουν κι αυτοί με την αφηρημένη μορφή: όλα τα προβλήματα του ανθρώπου οφείλονται στην πολικότητα και στην προσπάθεια ένωσης των αντιθέτων (το βήμα αυτό έκανε τελικά ο C.G. Jung < http://www.youtube.com/watch?v=6BkpAXBdxdQ&feature=related >). Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διδάσκονται, βιώνουν και επεξεργάζονται τα προβλήματα της πολικότητας στο επίπεδο της σεξουαλικότητας. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο η σεξουαλικότητα και οι σχέσεις δύο προσώπων αποτελούν το κύριο υλικό σύγκρουσης για την ανθρωπότητα: είναι το εξαιρετικά δύσκολο θέμα της ‘πολικότητας’, που πιέζει τον άνθρωπο μέχρις απελπισίας, ωσότου βρει το σημείο της ενότητας.
σε καιρούς πολέμου...
12.04.2011
Απ’ότι κατάλαβα από τα λίγα που είπες, έχεις πολύ αισιόδοξες παρέες. Τόσο αισιόδοξες που γίνονται ο ορισμός της απαισιοδοξίας
Κική Δημουλά (πάλι …)
Να σου θυμίσω ότι είσαι ευφυέστατος, έχεις την ικανότητα να δημιουργείς οράματα και να έχεις οπαδούς. Αυτά είναι τα δυνατά σου σημεία. Το αδύνατο σου ποιο θα έλεγες ότι είναι ? (σκεψου το εσυ ..)
Το αδύνατο σημείο για όλους μας στην εποχή που ζούμε είναι να δούμε κατάματα τα γεγονότα που μας υποχρεώνουν να αλλαξουμε. Ενώ βλέπουμε ότι τα παλιά καταστρεφονται και εξαφανιζονται , αντι να κοιτάμε μπροστά , καθόμαστε και μοιρολογάμε τα παλιά. Λέμε τι ωραία που ήταν πριν και ξεχνάμε να ονειρευόμαστε καινούργια όνειρα … και χωρίς τα όνειρα είναι σα να περιμένουμε το τραινο να μας πατήσει.
Μας γεμίζουν την ημέρα και το μυαλό με περικοπές , απώλειες , ακρωτηριασμούς , σα να ζούμε μια δεύτερη κατοχή, αυτή τη φορά στο πνεύμα . ο απόλυτος ακρωτηριασμός δηλαδή.
Ο καθένας μας έχει πολλη δουλειά με τον εαυτό του για να καταφέρει να μην πέφτει στην παγίδα . κι αυτό που μας κάνουν άλλοι το κάνουμε εμείς σε άλλους και πρώτα απ’όλα στα παιδιά μας.. .. Φύση, νόμος απόλυτος ….
Αυτή την πρόκληση άλλοι τη ζουν στη δουλειά τους, άλλοι στην οικογένεια τους , άλλοι χάνουν ανθρώπους από κοντά τους με φυσικό θάνατο, άλλοι απλά σκοτώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ένας δρόμος λοιπόν υπάρχει για όποιον θέλει να έχει μια τύχη καλή σ’αυτόν τον πόλεμο. Να μάθει καλά τον εαυτό του, τους περιορισμούς του, να βάλει τα όρια του στο περιβάλλον του , να θελήσει να ζει αυτόνομος, όχι ανεξάρτητος και μόνος , να θελήσει να πάρει τη δύναμη του πίσω αντί να τη χαρίζει στα κόλπα του μάρκετινγκ και του ψυχολογικού πολέμου.
Απ’ότι κατάλαβα από τα λίγα που είπες, έχεις πολύ αισιόδοξες παρέες. Τόσο αισιόδοξες που γίνονται ο ορισμός της απαισιοδοξίας
Κική Δημουλά (πάλι …)
Να σου θυμίσω ότι είσαι ευφυέστατος, έχεις την ικανότητα να δημιουργείς οράματα και να έχεις οπαδούς. Αυτά είναι τα δυνατά σου σημεία. Το αδύνατο σου ποιο θα έλεγες ότι είναι ? (σκεψου το εσυ ..)
Το αδύνατο σημείο για όλους μας στην εποχή που ζούμε είναι να δούμε κατάματα τα γεγονότα που μας υποχρεώνουν να αλλαξουμε. Ενώ βλέπουμε ότι τα παλιά καταστρεφονται και εξαφανιζονται , αντι να κοιτάμε μπροστά , καθόμαστε και μοιρολογάμε τα παλιά. Λέμε τι ωραία που ήταν πριν και ξεχνάμε να ονειρευόμαστε καινούργια όνειρα … και χωρίς τα όνειρα είναι σα να περιμένουμε το τραινο να μας πατήσει.
Μας γεμίζουν την ημέρα και το μυαλό με περικοπές , απώλειες , ακρωτηριασμούς , σα να ζούμε μια δεύτερη κατοχή, αυτή τη φορά στο πνεύμα . ο απόλυτος ακρωτηριασμός δηλαδή.
Ο καθένας μας έχει πολλη δουλειά με τον εαυτό του για να καταφέρει να μην πέφτει στην παγίδα . κι αυτό που μας κάνουν άλλοι το κάνουμε εμείς σε άλλους και πρώτα απ’όλα στα παιδιά μας.. .. Φύση, νόμος απόλυτος ….
Αυτή την πρόκληση άλλοι τη ζουν στη δουλειά τους, άλλοι στην οικογένεια τους , άλλοι χάνουν ανθρώπους από κοντά τους με φυσικό θάνατο, άλλοι απλά σκοτώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ένας δρόμος λοιπόν υπάρχει για όποιον θέλει να έχει μια τύχη καλή σ’αυτόν τον πόλεμο. Να μάθει καλά τον εαυτό του, τους περιορισμούς του, να βάλει τα όρια του στο περιβάλλον του , να θελήσει να ζει αυτόνομος, όχι ανεξάρτητος και μόνος , να θελήσει να πάρει τη δύναμη του πίσω αντί να τη χαρίζει στα κόλπα του μάρκετινγκ και του ψυχολογικού πολέμου.
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011
παρατράγουδα και πως τιμούμε το οικογενειακό συμβόλαιo
21.05.10 παρατράγουδα και πως τιμούμε το οικογενειακό συμβόλαιo
έχω νέο περιστατικό όπου όλη η οικογένεια τιμά το συμβόλαιο της να παραμείνει όπως ήταν όταν ήμασταν μικρά παιδάκια. αυτό που θα σου πω εδω ειναι ότι όλα γίνονται ασυνείδητα.
Κάποιος ξεχνάει κάτι , δημιουργείται το πρόβλημα και άρα πρέπει όλοι να τρέξουν στο πρόβλημα. σε μας που είμαστε 4 γίνεται αναγκαία η συμμετοχή και των 4 και της Νατάσας έμμεσα. εκείνη παίρνει το μύνημα μέσα από μένα που αρχικά θα την έχω αφήσει μόνη της για να τρέξω στο πρόβλημα και μετά που θα γυρίσω πίσω τρελαμένη. καθώς λοιπόν διαιωνίζεται η κατάσταση των 4 , εγώ έχω αναλάβει να τη μεταφέρω και στην επόμενη γενιά ! και το κάνω με επιτυχία.
και κοίτα να δεις πόσο απλό είναι !!
1. με κλέβουν στις 11 Μαιου
2.φωναζω κλειδαρά για το αυτοκίνητο στις 12 Μαϊου
3.Γερανος μεταφέρει το αυτοκίνητο στις 12 ΜΑϊου στην αντιπροσωπεια για αλλαγη εγκεφαλου-κλειδιών
4.στις 13 ΜΑϊου ο πατέρας θέλει να αλλάξει θέση στα αυτοκίνητα (δικό του και της αδελφής μου) για ασήμαντο λόγο, να φορτώσει υλικά από το σπίτι για να παει να βαψει ξενοικιαστη γκαρσονιέρα. Η κοπέλα εχει γυρίσει μετά από απανωτά ραντεβου στο ιατρειο της, και κάνοντας το χατιρι του μπαμπα, ξεχνάει το κλειδι της μέσα στο αυτοκίνητο της , ενω το αυτοκίνητο λειτουργεί και βρίσκεται στη μέση του δρόμου. Ήταν στη διαδικασία να βγάλει το άλλο αυτοκίνητο για να βάλει στη θέση του το δικό της και να πάει αλλού να παρκάρει το αυτοκίνητο του πατέρα !! (αν κουράστηκες ήδη, πάρε αναπνοή, έχει κι άλλο)
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ. κατα συνέπεια πρέπει να κληθώ εγώ γιατί εγώ έχω εμπειρία.... ένας αγχωμένος παππούς λοιπον καταλαμβάνει το χωλ μου ζητώντας μου να δωσω λύση. παράλληλα η αδελφή μου βρίσκει τη λύση , αλλα επειδή ο πατέρας έχει έρθει να 'χτυπήσει το συναγερμό' και στο δικό μου σπιτι, ειναι αναγκασμένη να παίρνει απανωτά τηλεφωνα και σε μενα (που δεν εχω κινητό πλεον γιατι με έχουν κλεψει 2 μερες πριν) την ώρα που ψαχνω κλειδαρα , για να μας πει να μην ψαχνουμε άλλο !!
5. στις 20 ΜΑιου , ο πατέρας πάει να βάψει τη γκαρσονιέρα. στο σπίτι η μητέρα ολη μερα ανησυχει γιατί ειναι μεγάλος άνθρωπος και τι θα φαει εκει κτλπ. αυτή η ανησυχία κάνει τη μητέρα να μη μπορεί να δει γύρω της τι συμβαίνει , συνηθισμένες σ'αυτό οι δυο κόρες , δεν τολμούν να ζητήσουν βοήθεια απο τους γονεις. Αντ'αυτού , συνήθως παρατάμε τα παντα και τρεχουμε να βοηθήσουμε στα διαφορα θεματάκια. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΞΕΛΙΞΗ,ΦΙΛΟΥΣ,ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ , ΠΑΙΔΙ κ.ο.κ.
6.Στις 7 το απόγευμα, λαμβάνω ενημέρωση ότι ο πατερας έχει χάσει το κλειδί του αυτοκινήτου και δε μπορεί να γυρίσει πίσω κι ότι πρέπει να πάω να τον πάρω, με το άλλο αυτοκίνητο το οποίο ειναι ανασφάλιστο για λόγους οικονομίας αφού δεν το κινει ο πατέρας. Ολα συμβαινουν ημερα γενικής απεργίας δε, οπότε δεν υπαρχουν σχολια τύπου 'πάρε ταξί,μετρό κτλπ'. πάω εκεί και πρέπει να ψαξω μαζί του για καμμια ώρα, ενω το παιδί στο σπίτι χτυπιεται γιατί στο σχολείο ειχε δυσκολη μερα με τις φιλες της.
7.Γυρίζουμε στο σπίτι , ένας πατέρας 79 ετών διψασμένος και πεινασμενος απο το πρωι, αγχωμένος ότι θα του κλέψουν το αυτοκίνητο , έχοντας όμως βγαλει τη μπαταρία του αυτοκινητου πρωτα για να μη μπορούν να το κινησουν κλεφτες.
8.Στο σπίτι μου το τηλεφωνο χτυπαει για να συζητησω για κατι που δεν υπαρχει περιπτωση να γνωριζω , ουσιαστικα ο πατερας παιρνει αναζητώντας ανακούφιση ότι πραγματικά ούτε κι εγώ πιστευω ότι το κλειδί το έκλεψε καποιος και άρα το αυτοκινητο δεν κινδυνευει.
9.Η αδελφη μου γυριζει σπιτι κουρασμενη, αλλα ειναι αναγκασμενη να παρει το ανασφαλιστο αυτοκινητο και να παει εκει που ειναι το αυτοκινητο γιατι τα χαρτια του αυτοκινητου ειναι μεσα στο ντουλαπακι. (σ'αυτη τη φαση αρνηθηκα να παω εγω)
ΕΡΩΤΗΜΑ : ΕΙΜΑΣΤΕ Ή ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΜΕΝΗ ΧΕΙΡΟΠΟΔΑΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ;
EE EEE ;
Σου τα αναφέρω όλα αυτά, όχι για να αποκτήσεις εικόνα της οικογένειας μου , αλλά για δεις πόσο ασυνείδητη ειναι η διαδικασια όταν μπαινει σε λειτουργία το συμβόλαιο 'θα μείνουμε όλοι μαζί '
τελευταία να σου αναφέρω ότι 2 εβδομάδες πριν είχα ανακοινώσει ότι ζήτησα από την ενοικιάστρια του σπιτιου μου στο Ψυχικό να φύγει για να πάω εγω να μεινω εκεί . για να μην απορείς δηλαδή πως συνδέονται όλα τα παραπάνω με το θέμα μας ...
έχω νέο περιστατικό όπου όλη η οικογένεια τιμά το συμβόλαιο της να παραμείνει όπως ήταν όταν ήμασταν μικρά παιδάκια. αυτό που θα σου πω εδω ειναι ότι όλα γίνονται ασυνείδητα.
Κάποιος ξεχνάει κάτι , δημιουργείται το πρόβλημα και άρα πρέπει όλοι να τρέξουν στο πρόβλημα. σε μας που είμαστε 4 γίνεται αναγκαία η συμμετοχή και των 4 και της Νατάσας έμμεσα. εκείνη παίρνει το μύνημα μέσα από μένα που αρχικά θα την έχω αφήσει μόνη της για να τρέξω στο πρόβλημα και μετά που θα γυρίσω πίσω τρελαμένη. καθώς λοιπόν διαιωνίζεται η κατάσταση των 4 , εγώ έχω αναλάβει να τη μεταφέρω και στην επόμενη γενιά ! και το κάνω με επιτυχία.
και κοίτα να δεις πόσο απλό είναι !!
1. με κλέβουν στις 11 Μαιου
2.φωναζω κλειδαρά για το αυτοκίνητο στις 12 Μαϊου
3.Γερανος μεταφέρει το αυτοκίνητο στις 12 ΜΑϊου στην αντιπροσωπεια για αλλαγη εγκεφαλου-κλειδιών
4.στις 13 ΜΑϊου ο πατέρας θέλει να αλλάξει θέση στα αυτοκίνητα (δικό του και της αδελφής μου) για ασήμαντο λόγο, να φορτώσει υλικά από το σπίτι για να παει να βαψει ξενοικιαστη γκαρσονιέρα. Η κοπέλα εχει γυρίσει μετά από απανωτά ραντεβου στο ιατρειο της, και κάνοντας το χατιρι του μπαμπα, ξεχνάει το κλειδι της μέσα στο αυτοκίνητο της , ενω το αυτοκίνητο λειτουργεί και βρίσκεται στη μέση του δρόμου. Ήταν στη διαδικασία να βγάλει το άλλο αυτοκίνητο για να βάλει στη θέση του το δικό της και να πάει αλλού να παρκάρει το αυτοκίνητο του πατέρα !! (αν κουράστηκες ήδη, πάρε αναπνοή, έχει κι άλλο)
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ. κατα συνέπεια πρέπει να κληθώ εγώ γιατί εγώ έχω εμπειρία.... ένας αγχωμένος παππούς λοιπον καταλαμβάνει το χωλ μου ζητώντας μου να δωσω λύση. παράλληλα η αδελφή μου βρίσκει τη λύση , αλλα επειδή ο πατέρας έχει έρθει να 'χτυπήσει το συναγερμό' και στο δικό μου σπιτι, ειναι αναγκασμένη να παίρνει απανωτά τηλεφωνα και σε μενα (που δεν εχω κινητό πλεον γιατι με έχουν κλεψει 2 μερες πριν) την ώρα που ψαχνω κλειδαρα , για να μας πει να μην ψαχνουμε άλλο !!
5. στις 20 ΜΑιου , ο πατέρας πάει να βάψει τη γκαρσονιέρα. στο σπίτι η μητέρα ολη μερα ανησυχει γιατί ειναι μεγάλος άνθρωπος και τι θα φαει εκει κτλπ. αυτή η ανησυχία κάνει τη μητέρα να μη μπορεί να δει γύρω της τι συμβαίνει , συνηθισμένες σ'αυτό οι δυο κόρες , δεν τολμούν να ζητήσουν βοήθεια απο τους γονεις. Αντ'αυτού , συνήθως παρατάμε τα παντα και τρεχουμε να βοηθήσουμε στα διαφορα θεματάκια. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΞΕΛΙΞΗ,ΦΙΛΟΥΣ,ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ , ΠΑΙΔΙ κ.ο.κ.
6.Στις 7 το απόγευμα, λαμβάνω ενημέρωση ότι ο πατερας έχει χάσει το κλειδί του αυτοκινήτου και δε μπορεί να γυρίσει πίσω κι ότι πρέπει να πάω να τον πάρω, με το άλλο αυτοκίνητο το οποίο ειναι ανασφάλιστο για λόγους οικονομίας αφού δεν το κινει ο πατέρας. Ολα συμβαινουν ημερα γενικής απεργίας δε, οπότε δεν υπαρχουν σχολια τύπου 'πάρε ταξί,μετρό κτλπ'. πάω εκεί και πρέπει να ψαξω μαζί του για καμμια ώρα, ενω το παιδί στο σπίτι χτυπιεται γιατί στο σχολείο ειχε δυσκολη μερα με τις φιλες της.
7.Γυρίζουμε στο σπίτι , ένας πατέρας 79 ετών διψασμένος και πεινασμενος απο το πρωι, αγχωμένος ότι θα του κλέψουν το αυτοκίνητο , έχοντας όμως βγαλει τη μπαταρία του αυτοκινητου πρωτα για να μη μπορούν να το κινησουν κλεφτες.
8.Στο σπίτι μου το τηλεφωνο χτυπαει για να συζητησω για κατι που δεν υπαρχει περιπτωση να γνωριζω , ουσιαστικα ο πατερας παιρνει αναζητώντας ανακούφιση ότι πραγματικά ούτε κι εγώ πιστευω ότι το κλειδί το έκλεψε καποιος και άρα το αυτοκινητο δεν κινδυνευει.
9.Η αδελφη μου γυριζει σπιτι κουρασμενη, αλλα ειναι αναγκασμενη να παρει το ανασφαλιστο αυτοκινητο και να παει εκει που ειναι το αυτοκινητο γιατι τα χαρτια του αυτοκινητου ειναι μεσα στο ντουλαπακι. (σ'αυτη τη φαση αρνηθηκα να παω εγω)
ΕΡΩΤΗΜΑ : ΕΙΜΑΣΤΕ Ή ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΜΕΝΗ ΧΕΙΡΟΠΟΔΑΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ;
EE EEE ;
Σου τα αναφέρω όλα αυτά, όχι για να αποκτήσεις εικόνα της οικογένειας μου , αλλά για δεις πόσο ασυνείδητη ειναι η διαδικασια όταν μπαινει σε λειτουργία το συμβόλαιο 'θα μείνουμε όλοι μαζί '
τελευταία να σου αναφέρω ότι 2 εβδομάδες πριν είχα ανακοινώσει ότι ζήτησα από την ενοικιάστρια του σπιτιου μου στο Ψυχικό να φύγει για να πάω εγω να μεινω εκεί . για να μην απορείς δηλαδή πως συνδέονται όλα τα παραπάνω με το θέμα μας ...
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ
ΚΑΛΤΕΖΑΣ ΜΙΧΑΗΛ : Ετών 15 –
Μιχάλης Καλτεζάς. 1970-1985
Δολοφονήθηκε από τον αστυνομικό των ΜΑΤ ονόματι Θανάση Μελίστα στις 17/11/1985. Τον “πέτυχε” στο πίσω μέρος του κεφαλιού.
23:45
Οδός Στουρνάρη και Μπόταση . ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ . ΕΤΩΝ 15
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Μεσοσπονδύλιοι δίσκοι και ισχιαλγία
Μεσοσπονδύλιοι δίσκοι και ισχιαλγία
Η πίεση που ασκεί το βάρος του κορμού στους χόνδρινους δίσκους μεταξύ των σπονδύλων, ιδιαίτερα στην περιοχή της μέσης, τους ωθεί προς τα πλάγια και έξω, με αποτέλεσμα να ‘ξεχειλώνουν’ πιέζοντας τα νεύρα, προκαλώντας διάφορους πόνους όπως ισχιαλγία, ‘λουμπάγκο’ κλπ. Το πρόβλημα αυτού του συμπτώματος είναι η υπερφόρτιση. Όποιος φορτώνει στους ώμους του υπερβολικό βάρος χωρίς να το συνειδητοποιεί, αισθάνεται την πίεση αυτή στο σώμα υπό μορφή πόνου που ξεκινά από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Ο πόνος εξαναγκάζει τον άνθρωπο σε περισσότερη ησυχία, γιατί κάθε κίνηση, κάθε δραστηριότητα είναι οδυνηρή. Πολλοί προσπαθούν να καταπνίξουν τους πόνους με αναλγητικά φάρμακα, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι τις συνηθισμένες τους δραστηριότητες. Ωστόσο καλύτερο θα ήταν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία, για να συλλογιστούν με ηρεμία τους λόγους για τους οποίους φορτώθηκαν τόσα βάρη, τόση πίεση. Η υπερφόρτιση εξυπηρετεί πάντοτε την προσπάθεια να φανούμε προς τα έξω μεγάλοι και άξιοι, για να αντισταθμίσουμε σε πράξεις το κρυφό αίσθημα της μικρότητας μας.
Πίσω από κάθε σπουδαία επίδοση κρύβεται πάντοτε έλλειψη αυτοπεποίθησης και σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ο άνθρωπος που έχει βρει τον εαυτό του δεν αναζητά επιδόσεις. Είναι. Στην ιστορία πίσω από κάθε μεγαλειώδη (ή ταπεινότερη) δράση κι επίδοση κρύβονται άνθρωποι που η εσωτερική τους αίσθηση μικρότητας τους ωθεί σε εξωτερική μεγαλειότητα. Με τις πράξεις τους θέλουν να αποδείξουν στον κόσμο κάτι, αν και στην πραγματικότητα ποτέ κανείς δεν τους το ζήτησε ή δεν περιμένει τέτοιες αποδείξεις - εκτός από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, που θέλει να αποδείξει κάτι στον εαυτό του και μόνον. Το ερώτημα είναι τι; όποιος έχει μεγάλες επιδόσεις ας αναρωτηθεί εγκαίρως γιατί το κάνει, ώστε κάποια μέρα η απογοήτευση να μην είναι πολύ σκληρή. Όσοι είναι ειλικρινής με τον εαυτό τους θα βρουν πάντοτε την ίδια απάντηση: για αναγνώριση και αγάπη. Η αναζήτηση αγάπης είναι το μοναδικό γνωστό κίνητρο των επιδόσεων, ενώ η όλη προσπάθεια καταλήγει πάντοτε σε απογοήτευση, γιατί ο στόχος δε θα επιτευχθεί ποτέ μέσα απ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί η αγάπη είναι άστοχη. Την αγάπη δεν την κερδίζεις με επίδοση. ‘σ’ αγαπώ αν μου δώσεις 10.000’ ή ‘σ’ αγαπώ αν είσαι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής’ Μια τέτοια απαίτηση θα ήταν παράλογη. Το μυστικό της αγάπης είναι ακριβώς ‘άνευ όρων’ . Γι’ αυτό η μητρική αγάπη είναι πρότυπο της Αγάπης. Αντικειμενικά, ένα βρέφος σημαίνει για τη μητέρα μόνον βάρος και ενόχληση. Η μητέρα όμως δεν το αισθάνεται έτσι, γιατί αγαπά το μωρός της. Γιατί; Δεν υπάρχει απάντηση σ’ αυτό. Αν υπήρχε, δε θα μιλούσαμε για αγάπη. Καθένας, συνειδητά ή ασυνείδητα, ποθεί αυτήν την άνευ όρων αγνή αγάπη που απευθύνεται μόνον σ’ αυτόν και δεν εξαρτάται από εξωτερικά στοιχεία ή επιδόσεις.
Σύμπλεγμα κατωτερότητας σημαίνει να έχεις την αίσθηση ότι έτσι όπως είσαι, δεν αξίζεις την αγάπη. Κι έτσι ο άνθρωπος αρχίζει την προσπάθεια να ‘γίνει αξιαγάπητος’, όλο και πιο συνετός, όλο και πιο ικανός, πλούσιος, διάσημος, κλπ. Με όλα αυτά τα στολίδια του εξωτερικού κόσμου θέλει να γίνει αξιαγάπητος – κι αν τύχει τώρα να τον αγαπήσουν, τον τρώει η αμφιβολία, μήπως αυτό συμβαίνει ‘μόνον’ εξαιτίας των επιδόσεων, της φήμης, του πλούτου του κ.λπ. Ο ίδιος έχει φράξει στην ψυχή του το δρόμο προς τη γνήσια αγάπη. Η αναγνώριση των επιδόσεων του δεν ικανοποιεί την επιθυμία που τον ώθησε στις επιδόσεις αυτές. Γι’αυτό είναι χρήσιμο να ασχοληθεί κανείς εγκαίρως και ενσυνείδητα με το σύμπλεγμα κατωτερότητας και τα αισθήματα μικρότητας του – κι όποιος δεν θέλει να το δει αλλά συνεχίζει να φορτώνεται με πρόσθετα καθήκοντα, στην πραγματικότητα μικραίνει σωματικά. Κονταίνει κάπως εξαιτίας της συμπίεσης των δίσκων του, ενώ οι πόνοι κάνουν τη στάση του κυρτή , σκυφτή. Το σώμα πάντοτε δείχνει την αλήθεια.
Ο προορισμός των μεσοσπονδύλιων δίσκων είναι η κινητικότητα και η ευλυγισία. Αν ένας δίσκος συμπιεστεί ανάμεσα σε δύο σπονδύλους, η στάση μας γίνεται άκαμπτη, αλύγιστη, ιδιόμορφη. Οι ίδιες εκφάνσεις μας είναι γνωστές στον ψυχικό τομέα. Αν ένα άτομο είναι ‘σφιγμένο’, γίνεται κλειστό και άκαμπτο – έχει μια παράξενη εσωτερική στάση. Ο φυσικοθεραπευτής απελευθερώνει απότομα τους συμπιεσμένους δίσκους με ένα ξαφνικό τράβηγμα ή τίναγμα, επιτρέποντας τους να βρουν πάλι τη φυσιολογική τους θέση (‘διάλυσε και σύνδεσε’).
Και οι σφηνωμένες ψυχές επαναφέρονται στη θέση τους με την ίδια μέθοδο του φυσικοθεραπευτή: με ένα ξαφνικό, δυνατό τίναγμα ξεκολλούν από τη στρεβλή τους θέση, ώστε να μπορέσουν να αναπροσανατολιστούν και να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Αυτό το τίναγμα φοβούνται οι ασθενείς στη φυσικοθεραπεία. Και στις δυο περιπτώσεις ο κρότος προμηνύει την ελπίδα επιτυχίας.
Η πίεση που ασκεί το βάρος του κορμού στους χόνδρινους δίσκους μεταξύ των σπονδύλων, ιδιαίτερα στην περιοχή της μέσης, τους ωθεί προς τα πλάγια και έξω, με αποτέλεσμα να ‘ξεχειλώνουν’ πιέζοντας τα νεύρα, προκαλώντας διάφορους πόνους όπως ισχιαλγία, ‘λουμπάγκο’ κλπ. Το πρόβλημα αυτού του συμπτώματος είναι η υπερφόρτιση. Όποιος φορτώνει στους ώμους του υπερβολικό βάρος χωρίς να το συνειδητοποιεί, αισθάνεται την πίεση αυτή στο σώμα υπό μορφή πόνου που ξεκινά από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Ο πόνος εξαναγκάζει τον άνθρωπο σε περισσότερη ησυχία, γιατί κάθε κίνηση, κάθε δραστηριότητα είναι οδυνηρή. Πολλοί προσπαθούν να καταπνίξουν τους πόνους με αναλγητικά φάρμακα, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι τις συνηθισμένες τους δραστηριότητες. Ωστόσο καλύτερο θα ήταν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία, για να συλλογιστούν με ηρεμία τους λόγους για τους οποίους φορτώθηκαν τόσα βάρη, τόση πίεση. Η υπερφόρτιση εξυπηρετεί πάντοτε την προσπάθεια να φανούμε προς τα έξω μεγάλοι και άξιοι, για να αντισταθμίσουμε σε πράξεις το κρυφό αίσθημα της μικρότητας μας.
Πίσω από κάθε σπουδαία επίδοση κρύβεται πάντοτε έλλειψη αυτοπεποίθησης και σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ο άνθρωπος που έχει βρει τον εαυτό του δεν αναζητά επιδόσεις. Είναι. Στην ιστορία πίσω από κάθε μεγαλειώδη (ή ταπεινότερη) δράση κι επίδοση κρύβονται άνθρωποι που η εσωτερική τους αίσθηση μικρότητας τους ωθεί σε εξωτερική μεγαλειότητα. Με τις πράξεις τους θέλουν να αποδείξουν στον κόσμο κάτι, αν και στην πραγματικότητα ποτέ κανείς δεν τους το ζήτησε ή δεν περιμένει τέτοιες αποδείξεις - εκτός από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, που θέλει να αποδείξει κάτι στον εαυτό του και μόνον. Το ερώτημα είναι τι; όποιος έχει μεγάλες επιδόσεις ας αναρωτηθεί εγκαίρως γιατί το κάνει, ώστε κάποια μέρα η απογοήτευση να μην είναι πολύ σκληρή. Όσοι είναι ειλικρινής με τον εαυτό τους θα βρουν πάντοτε την ίδια απάντηση: για αναγνώριση και αγάπη. Η αναζήτηση αγάπης είναι το μοναδικό γνωστό κίνητρο των επιδόσεων, ενώ η όλη προσπάθεια καταλήγει πάντοτε σε απογοήτευση, γιατί ο στόχος δε θα επιτευχθεί ποτέ μέσα απ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί η αγάπη είναι άστοχη. Την αγάπη δεν την κερδίζεις με επίδοση. ‘σ’ αγαπώ αν μου δώσεις 10.000’ ή ‘σ’ αγαπώ αν είσαι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής’ Μια τέτοια απαίτηση θα ήταν παράλογη. Το μυστικό της αγάπης είναι ακριβώς ‘άνευ όρων’ . Γι’ αυτό η μητρική αγάπη είναι πρότυπο της Αγάπης. Αντικειμενικά, ένα βρέφος σημαίνει για τη μητέρα μόνον βάρος και ενόχληση. Η μητέρα όμως δεν το αισθάνεται έτσι, γιατί αγαπά το μωρός της. Γιατί; Δεν υπάρχει απάντηση σ’ αυτό. Αν υπήρχε, δε θα μιλούσαμε για αγάπη. Καθένας, συνειδητά ή ασυνείδητα, ποθεί αυτήν την άνευ όρων αγνή αγάπη που απευθύνεται μόνον σ’ αυτόν και δεν εξαρτάται από εξωτερικά στοιχεία ή επιδόσεις.
Σύμπλεγμα κατωτερότητας σημαίνει να έχεις την αίσθηση ότι έτσι όπως είσαι, δεν αξίζεις την αγάπη. Κι έτσι ο άνθρωπος αρχίζει την προσπάθεια να ‘γίνει αξιαγάπητος’, όλο και πιο συνετός, όλο και πιο ικανός, πλούσιος, διάσημος, κλπ. Με όλα αυτά τα στολίδια του εξωτερικού κόσμου θέλει να γίνει αξιαγάπητος – κι αν τύχει τώρα να τον αγαπήσουν, τον τρώει η αμφιβολία, μήπως αυτό συμβαίνει ‘μόνον’ εξαιτίας των επιδόσεων, της φήμης, του πλούτου του κ.λπ. Ο ίδιος έχει φράξει στην ψυχή του το δρόμο προς τη γνήσια αγάπη. Η αναγνώριση των επιδόσεων του δεν ικανοποιεί την επιθυμία που τον ώθησε στις επιδόσεις αυτές. Γι’αυτό είναι χρήσιμο να ασχοληθεί κανείς εγκαίρως και ενσυνείδητα με το σύμπλεγμα κατωτερότητας και τα αισθήματα μικρότητας του – κι όποιος δεν θέλει να το δει αλλά συνεχίζει να φορτώνεται με πρόσθετα καθήκοντα, στην πραγματικότητα μικραίνει σωματικά. Κονταίνει κάπως εξαιτίας της συμπίεσης των δίσκων του, ενώ οι πόνοι κάνουν τη στάση του κυρτή , σκυφτή. Το σώμα πάντοτε δείχνει την αλήθεια.
Ο προορισμός των μεσοσπονδύλιων δίσκων είναι η κινητικότητα και η ευλυγισία. Αν ένας δίσκος συμπιεστεί ανάμεσα σε δύο σπονδύλους, η στάση μας γίνεται άκαμπτη, αλύγιστη, ιδιόμορφη. Οι ίδιες εκφάνσεις μας είναι γνωστές στον ψυχικό τομέα. Αν ένα άτομο είναι ‘σφιγμένο’, γίνεται κλειστό και άκαμπτο – έχει μια παράξενη εσωτερική στάση. Ο φυσικοθεραπευτής απελευθερώνει απότομα τους συμπιεσμένους δίσκους με ένα ξαφνικό τράβηγμα ή τίναγμα, επιτρέποντας τους να βρουν πάλι τη φυσιολογική τους θέση (‘διάλυσε και σύνδεσε’).
Και οι σφηνωμένες ψυχές επαναφέρονται στη θέση τους με την ίδια μέθοδο του φυσικοθεραπευτή: με ένα ξαφνικό, δυνατό τίναγμα ξεκολλούν από τη στρεβλή τους θέση, ώστε να μπορέσουν να αναπροσανατολιστούν και να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Αυτό το τίναγμα φοβούνται οι ασθενείς στη φυσικοθεραπεία. Και στις δυο περιπτώσεις ο κρότος προμηνύει την ελπίδα επιτυχίας.
Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011
Ο κύκλος των ρευματικών παθήσεων
Ο κύκλος των ρευματικών παθήσεων
( απόσπασμα από το βιβλίο , ‘Η Ασθένεια ως Πορεία της Ψυχής’ εκδ. Πύρινος Κόσμος)
Οι ρευματικές παθήσεις είναι ένας ευρύς όρος που δεν οριοθετείται με σαφήνεια και χαρακτηρίζει ομάδα συμπτωμάτων με επώδυνες μεταβολές των ιστών, κυρίως στις αρθρώσεις και στο μυϊκό σύστημα. Οι ρευματικές παθήσεις συνδέονται πάντοτε με οξεία ή χρόνια φλεγμονή, με συνέπεια οιδήματα των ιστών και των μυών, παραμορφώσεις και σκληρύνσεις των αρθρώσεων. Ο πόνος περιορίζει την κινητικότητα σε βαθμό αναπηρίας. Οι πόνοι των αρθρώσεων και των μυών εμφανίζονται περισσότερο μετά από περιόδους ανάπαυσης και υποχωρούν μόλις ο ασθενής κινηθεί. Με τον καιρό η αδράνεια έχει ως αποτέλεσμα την ατροφία του μυϊκού συστήματος με ατρακτοειδές οίδημα των αντίστοιχων αρθρώσεων.
Η ασθένεια αρχίζει συνήθως με πρωινή δυσκαμψία και πόνο των αρθρώσεων, εξοίδημα και συχνά κοκκίνισμα. Τις περισσότερες φορές οι αρθρώσεις νοσούν συμμετρικά, ενώ οι πόνοι μετατίθενται από τις περιφερειακές μικρές αρθρώσεις προς τις μεγάλες. Η εξέλιξη είναι χρόνια και η δυσκαμψία επέρχεται με εξάρσεις.
Η πορεία της νόσου αρχίζει με προοδευτική δυσκαμψία που καταλήγει σε ολοένα σοβαρότερη αναπηρία. Ωστόσο οι πάσχοντες από πολυαρθρίτιδα δεν παραπονούνται πολύ. Επιδεικνύουν μεγάλη υπομονή και εκπληκτική αδιαφορία για την πάθηση τους.
Η συμπτωματολογία της πολυαρθρίτιδας μας οδηγεί ξεκάθαρα στο κεντρικό θέμα όλων των ασθενειών του κινητικού συστήματος : κίνηση/ηρεμία ή κινητικότητα/ακαμψία. Το ιστορικό όλων σχεδόν των ρευματοπαθών χαρακτηρίζεται από υπερβολική δραστηριότητα και κινητικότητα. Αθλούνταν εντατικά, ακόμα και σε πολεμικές τέχνες, εργάζονταν πολύ στο σπίτι και στον κήπο, ήταν ακούραστοι ως προς τη δραστηριότητα τους και θυσιάζονταν κυριολεκτικά για τους άλλους. Πρόκειται λοιπόν για δραστήρια, κινητικά, ευλύγιστα και ανήσυχα άτομα, στα οποία η πολυαρθρίτιδα επιβάλλει ακαμψία και δυσκαμψία, μέχρις ότου εξαναγκαστούν σε τελική ακινησία. Δίνεται η εντύπωση ότι η ακαμψία έρχεται να ‘διορθώσει’ την υπερβολή στην κίνηση και στη δράση.
Εκ πρώτης όψεως αυτό μάλλον μας εκπλήσσει, εφόσον μέχρι τώρα πάντοτε κηρύσσαμε την ανάγκη αλλαγής και κίνησης. Αν όμως ανατρέξουμε στην αρχή, ότι η ασθένεια του σώματος μάς κάνει ειλικρινείς, ο συσχετισμός γίνεται φανερός. Στην περίπτωση της πολυαρθρίτιδας σημαίνει ότι οι ασθενείς αυτοί είναι στην πραγματικότητα άκαμπτοι. Η υπερβολική δραστηριότητα και κινητικότητα, που πάντοτε προϋπάρχει, αφορά μόνον το σώμα και αντισταθμίζει την ακινησία της συνείδησης. Η έννοια άκαμπτος σχετίζεται με το πείσμα, την ισχυρογνωμοσύνη, τη δυστροπία.
Όλες αυτές οι έννοιες ταιριάζουν τέλεια στον τύπο του ασθενούς από πολυαρθρίτιδα, του οποίου η προσωπικότητα είναι επαρκώς γνωστή, δεδομένου ότι η ψυχοσωματική ερεύνησε αυτή την ομάδα ασθενών εδώ και μισό αιώνα. Όλες οι έρευνες συμφωνούν ότι ‘ο χαρακτήρας του πολυαρθροπαθούς έχει στοιχεία καταναγκασμού σε συνδυασμό με υπερβολική ευσυνειδησία και τελειομανία καθώς και μαζοχιστικά-καταθλιπτικά γνωρίσματα με μεγάλη τάση αυτοθυσίας και υπερβολικής προθυμίας για βοήθεια σε συνδυασμό με υπερβολικά ηθική συμπεριφορά και τάση κατάθλιψης’ (Brautigam). Αυτές οι ιδιότητες του χαρακτήρα αποκαλύπτουν ακαμψία και πείσμα, έλλειψη ευκαμψίας και ευλυγισίας της συνείδησης. Η εσωτερική αυτή ακινησία απλώς αντισταθμίζεται με υπερβολικό τρόπο μέσω των αθλητικών δραστηριοτήτων και της ανησυχίας του σώματος, που είναι αντιπερισπασμός(μηχανισμός άμυνας) στην καταναγκαστική ακαμψία.
Η εντυπωσιακά συχνή ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες μας οδηγεί στον επόμενο σημαντικό τομέα προβλημάτων των ρευματοπαθών: την επιθετικότητα. Ο ρευματοπαθής αναχαιτίζει την επιθετικότητα του στο κινητικό πεδίο, δηλαδή περικλείει την ενέργεια μόνον στην περιοχή των μυών. Η πειραματική μέτρηση της ηλεκτρικής ενέργειας των μυών των ρευματοπαθών απέδειξε ξεκάθαρα ότι κάθε είδους ερεθισμός έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της τάσης στους μυς, ειδικότερα των αρθρώσεων. Ετσι αποδεικνύεται ως ορθή η υπόνοια, ότι ο ρευματοπαθής ελέγχει με καταναγκασμό την επιθετική του ορμή, που τείνει να υλοποιηθεί σωματικά. Παραμένοντας ανεκμετάλλευτη στους μυς των αρθρώσεων, η επιθετικότητα μεταμορφώνεται σε φλεγμονή και πόνο. Κάθε πόνος που βιώνουμε μέσα από την ασθένεια προοριζόταν αρχικά να πλήξει κάποιον άλλον. Ο πόνος είναι πάντα αποτέλεσμα μιας επιθετικής πράξης. Αν αφήσω ελεύθερη την επιθετικότητα μου, χτυπωντας κάποιον άλλο, αυτός αισθάνεται πόνο. Αν όμως καταστείλω την επιθετική μου ορμή, ο πόνος στρέφεται εναντίον μου με αποτέλεσμα να τον αισθανθώ εγώ ο ίδιος (επιθετικότητα κατά του ίδιου μου του εαυτού). Όποιος λοιπόν έχει πόνους, ας σκεφτεί κάθε φορά για ποιον προορίζονταν οι πόνοι του.
Στα πλαίσια του κύκλου ρευματικών μορφών εμφανίζεται ένα πολύ χαρακτηριστικό σύμπτωμα, η χρόνια επικονδυλίτις , με φλεγμονή των τενόντων του αντιβραχίου στην άρθρωση του αγκώνα, όταν το χέρι σφίγγεται σε γροθιά. Η εικόνα της ‘σφιγμένης γροθιάς’ απεικονίζει ξεκάθαρα την ανεσταλμένη επιθετικότητα και την καταπιεσμένη επιθυμία, ‘να χτυπήσω τη γροθιά στο τραπέζι’.
Παρόμοια τάση για σχηματισμό γροθιάς παρατηρείται και στη σύσπαση κατά Dupuytrend, όπου η παλάμη δεν μπορεί να ανοίξει. Το ανοικτό χέρι είναι ωστόσο σύμβολο ειρηνικών προθέσεων. Το ανέμισμα του χεριού για χαιρετισμό, ανατρέχει στην αρχαία συνήθεια να επιδεικνύουμε κατά τη συνάντηση την αδειανή ανοικτή παλάμη, ώστε να φανεί ότι δεν κρύβουμε κάποιο όπλο στο χέρι και ότι πλησιάζουμε με ειρηνικές προθέσεις. Ο ίδιος συμβολισμός υπάρχει στη χειραψία, ειρηνικές και φιλικές προθέσεις. Ενώ η σφιγμένη γροθιά εκφράζει μέχρι σήμερα εχθρότητα και επιθετικότητα.
Ο ρευματοπαθής δεν αποδέχεται την επιθετικότητα του διαφορετικά δε θα την απωθούσε και δε θα την απέκλειε. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει, γεγονός που του προκαλεί ισχυρά ασυνείδητα αισθήματα ενοχής, που καταλήγουν στο φαινόμενο της υπερβολικής προθυμίας και αυτοθυσίας για τους άλλους, μια ιδιόμορφη σύνθεση αλτρουιστικής εξυπηρέτησης και συγχρόνως εξουσιασμού των άλλων, που ο Alexander ονόμασε πολύ πετυχημένα ‘ευμενή τυραννία’. Η νόσος εμφανίζεται όταν, εξαιτίας εξωγενών μεταβολών της ζωής, δεν προσφέρεται πια η δυνατότητα αντιστάθμισης των ενοχών με προσφορά εξυπηρέτησης. Το φάσμα των συχνότερων συνοδών συμπτωμάτων μας αποκαλύπτει την κεντρική σημασία της καταστολής της εχθρότητας: είναι κυρίως προβλήματα του γαστρεντερικού συστήματος, της καρδιάς, σεξουαλική ψυχρότητα και ανικανότητα καθώς και φοβίες και κατάθλιψη. Το γεγονός ότι η πολυαρθρίτις πλήττει διπλάσιο αριθμό γυναικών σε σύγκριση με τους άνδρες, εξηγείται από το ότι οι γυναίκες δυσκολεύονται περισσότερο να εκφράσουν ανοιχτά τα εχθρικά τους αισθήματα.
Η φυσική ιατρική ερμηνεύει τους ρευματισμούς ως εναπόθεση τοξινών στον συνδετικό ιστό. Οι τοξίνες, από τη δική μας οπτική γωνία, συμβολίζουν προβλήματα που δε μπόρεσε ο κάτοχος τους να επεξεργαστεί ή να χωνέψει, προβλήματα που δε λύθηκαν αλλά εναποτέθηκαν στο ασυνείδητο. Σ’αυτό το γεγονός στηρίζεται και η θεραπευτική ιδιότητα της νηστείας. Με την απόλυτη διακοπή κάθε εξωτερικής τροφής, ο οργανισμός μεταβαίνει στο στάδιο της διατροφής από δικούς του πόρους και αναγκάζεται να κάψει και να επεξεργαστεί και το περιεχόμενο του ‘σκουπιδοτενεκέ’ του σώματος του. Στο ψυχικό επίπεδο η διαδικασία αυτή αντιστοιχεί στην επεξεργασία και συνειδητοποίηση των μέχρι τότε απωθημένων θεμάτων. Ωστόσο ο ρευματοπαθής δε θέλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του, γιατί είναι υπερβολικά άκαμπτος και στατικός, έχοντας ‘κολλήσει’ σε κάτι. Νοιώθει μεγάλο φόβο να θέσει ειλικρινά σε αμφισβήτηση τον αλτρουισμό, την προθυμία εξυπηρέτησης, και την αυτοθυσία του, τις ηθικές αρχές και την υπακοή του. Έτσι ο εγωισμός, η ακινησία, η αδυναμία προσαρμογής, ο πόθος του για εξουσία και η επιθετικότητα του παραμένουν στον κόσμο της σκιάς και σωματοποιούνται με την αναγνωρίσιμη σε όλους μορφή της ακαμψίας και ακινησίας, που τελικά βάζει τέρμα και στην ψεύτικη προθυμία του να εξυπηρετεί.
( απόσπασμα από το βιβλίο , ‘Η Ασθένεια ως Πορεία της Ψυχής’ εκδ. Πύρινος Κόσμος)
Οι ρευματικές παθήσεις είναι ένας ευρύς όρος που δεν οριοθετείται με σαφήνεια και χαρακτηρίζει ομάδα συμπτωμάτων με επώδυνες μεταβολές των ιστών, κυρίως στις αρθρώσεις και στο μυϊκό σύστημα. Οι ρευματικές παθήσεις συνδέονται πάντοτε με οξεία ή χρόνια φλεγμονή, με συνέπεια οιδήματα των ιστών και των μυών, παραμορφώσεις και σκληρύνσεις των αρθρώσεων. Ο πόνος περιορίζει την κινητικότητα σε βαθμό αναπηρίας. Οι πόνοι των αρθρώσεων και των μυών εμφανίζονται περισσότερο μετά από περιόδους ανάπαυσης και υποχωρούν μόλις ο ασθενής κινηθεί. Με τον καιρό η αδράνεια έχει ως αποτέλεσμα την ατροφία του μυϊκού συστήματος με ατρακτοειδές οίδημα των αντίστοιχων αρθρώσεων.
Η ασθένεια αρχίζει συνήθως με πρωινή δυσκαμψία και πόνο των αρθρώσεων, εξοίδημα και συχνά κοκκίνισμα. Τις περισσότερες φορές οι αρθρώσεις νοσούν συμμετρικά, ενώ οι πόνοι μετατίθενται από τις περιφερειακές μικρές αρθρώσεις προς τις μεγάλες. Η εξέλιξη είναι χρόνια και η δυσκαμψία επέρχεται με εξάρσεις.
Η πορεία της νόσου αρχίζει με προοδευτική δυσκαμψία που καταλήγει σε ολοένα σοβαρότερη αναπηρία. Ωστόσο οι πάσχοντες από πολυαρθρίτιδα δεν παραπονούνται πολύ. Επιδεικνύουν μεγάλη υπομονή και εκπληκτική αδιαφορία για την πάθηση τους.
Η συμπτωματολογία της πολυαρθρίτιδας μας οδηγεί ξεκάθαρα στο κεντρικό θέμα όλων των ασθενειών του κινητικού συστήματος : κίνηση/ηρεμία ή κινητικότητα/ακαμψία. Το ιστορικό όλων σχεδόν των ρευματοπαθών χαρακτηρίζεται από υπερβολική δραστηριότητα και κινητικότητα. Αθλούνταν εντατικά, ακόμα και σε πολεμικές τέχνες, εργάζονταν πολύ στο σπίτι και στον κήπο, ήταν ακούραστοι ως προς τη δραστηριότητα τους και θυσιάζονταν κυριολεκτικά για τους άλλους. Πρόκειται λοιπόν για δραστήρια, κινητικά, ευλύγιστα και ανήσυχα άτομα, στα οποία η πολυαρθρίτιδα επιβάλλει ακαμψία και δυσκαμψία, μέχρις ότου εξαναγκαστούν σε τελική ακινησία. Δίνεται η εντύπωση ότι η ακαμψία έρχεται να ‘διορθώσει’ την υπερβολή στην κίνηση και στη δράση.
Εκ πρώτης όψεως αυτό μάλλον μας εκπλήσσει, εφόσον μέχρι τώρα πάντοτε κηρύσσαμε την ανάγκη αλλαγής και κίνησης. Αν όμως ανατρέξουμε στην αρχή, ότι η ασθένεια του σώματος μάς κάνει ειλικρινείς, ο συσχετισμός γίνεται φανερός. Στην περίπτωση της πολυαρθρίτιδας σημαίνει ότι οι ασθενείς αυτοί είναι στην πραγματικότητα άκαμπτοι. Η υπερβολική δραστηριότητα και κινητικότητα, που πάντοτε προϋπάρχει, αφορά μόνον το σώμα και αντισταθμίζει την ακινησία της συνείδησης. Η έννοια άκαμπτος σχετίζεται με το πείσμα, την ισχυρογνωμοσύνη, τη δυστροπία.
Όλες αυτές οι έννοιες ταιριάζουν τέλεια στον τύπο του ασθενούς από πολυαρθρίτιδα, του οποίου η προσωπικότητα είναι επαρκώς γνωστή, δεδομένου ότι η ψυχοσωματική ερεύνησε αυτή την ομάδα ασθενών εδώ και μισό αιώνα. Όλες οι έρευνες συμφωνούν ότι ‘ο χαρακτήρας του πολυαρθροπαθούς έχει στοιχεία καταναγκασμού σε συνδυασμό με υπερβολική ευσυνειδησία και τελειομανία καθώς και μαζοχιστικά-καταθλιπτικά γνωρίσματα με μεγάλη τάση αυτοθυσίας και υπερβολικής προθυμίας για βοήθεια σε συνδυασμό με υπερβολικά ηθική συμπεριφορά και τάση κατάθλιψης’ (Brautigam). Αυτές οι ιδιότητες του χαρακτήρα αποκαλύπτουν ακαμψία και πείσμα, έλλειψη ευκαμψίας και ευλυγισίας της συνείδησης. Η εσωτερική αυτή ακινησία απλώς αντισταθμίζεται με υπερβολικό τρόπο μέσω των αθλητικών δραστηριοτήτων και της ανησυχίας του σώματος, που είναι αντιπερισπασμός(μηχανισμός άμυνας) στην καταναγκαστική ακαμψία.
Η εντυπωσιακά συχνή ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες μας οδηγεί στον επόμενο σημαντικό τομέα προβλημάτων των ρευματοπαθών: την επιθετικότητα. Ο ρευματοπαθής αναχαιτίζει την επιθετικότητα του στο κινητικό πεδίο, δηλαδή περικλείει την ενέργεια μόνον στην περιοχή των μυών. Η πειραματική μέτρηση της ηλεκτρικής ενέργειας των μυών των ρευματοπαθών απέδειξε ξεκάθαρα ότι κάθε είδους ερεθισμός έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της τάσης στους μυς, ειδικότερα των αρθρώσεων. Ετσι αποδεικνύεται ως ορθή η υπόνοια, ότι ο ρευματοπαθής ελέγχει με καταναγκασμό την επιθετική του ορμή, που τείνει να υλοποιηθεί σωματικά. Παραμένοντας ανεκμετάλλευτη στους μυς των αρθρώσεων, η επιθετικότητα μεταμορφώνεται σε φλεγμονή και πόνο. Κάθε πόνος που βιώνουμε μέσα από την ασθένεια προοριζόταν αρχικά να πλήξει κάποιον άλλον. Ο πόνος είναι πάντα αποτέλεσμα μιας επιθετικής πράξης. Αν αφήσω ελεύθερη την επιθετικότητα μου, χτυπωντας κάποιον άλλο, αυτός αισθάνεται πόνο. Αν όμως καταστείλω την επιθετική μου ορμή, ο πόνος στρέφεται εναντίον μου με αποτέλεσμα να τον αισθανθώ εγώ ο ίδιος (επιθετικότητα κατά του ίδιου μου του εαυτού). Όποιος λοιπόν έχει πόνους, ας σκεφτεί κάθε φορά για ποιον προορίζονταν οι πόνοι του.
Στα πλαίσια του κύκλου ρευματικών μορφών εμφανίζεται ένα πολύ χαρακτηριστικό σύμπτωμα, η χρόνια επικονδυλίτις , με φλεγμονή των τενόντων του αντιβραχίου στην άρθρωση του αγκώνα, όταν το χέρι σφίγγεται σε γροθιά. Η εικόνα της ‘σφιγμένης γροθιάς’ απεικονίζει ξεκάθαρα την ανεσταλμένη επιθετικότητα και την καταπιεσμένη επιθυμία, ‘να χτυπήσω τη γροθιά στο τραπέζι’.
Παρόμοια τάση για σχηματισμό γροθιάς παρατηρείται και στη σύσπαση κατά Dupuytrend, όπου η παλάμη δεν μπορεί να ανοίξει. Το ανοικτό χέρι είναι ωστόσο σύμβολο ειρηνικών προθέσεων. Το ανέμισμα του χεριού για χαιρετισμό, ανατρέχει στην αρχαία συνήθεια να επιδεικνύουμε κατά τη συνάντηση την αδειανή ανοικτή παλάμη, ώστε να φανεί ότι δεν κρύβουμε κάποιο όπλο στο χέρι και ότι πλησιάζουμε με ειρηνικές προθέσεις. Ο ίδιος συμβολισμός υπάρχει στη χειραψία, ειρηνικές και φιλικές προθέσεις. Ενώ η σφιγμένη γροθιά εκφράζει μέχρι σήμερα εχθρότητα και επιθετικότητα.
Ο ρευματοπαθής δεν αποδέχεται την επιθετικότητα του διαφορετικά δε θα την απωθούσε και δε θα την απέκλειε. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει, γεγονός που του προκαλεί ισχυρά ασυνείδητα αισθήματα ενοχής, που καταλήγουν στο φαινόμενο της υπερβολικής προθυμίας και αυτοθυσίας για τους άλλους, μια ιδιόμορφη σύνθεση αλτρουιστικής εξυπηρέτησης και συγχρόνως εξουσιασμού των άλλων, που ο Alexander ονόμασε πολύ πετυχημένα ‘ευμενή τυραννία’. Η νόσος εμφανίζεται όταν, εξαιτίας εξωγενών μεταβολών της ζωής, δεν προσφέρεται πια η δυνατότητα αντιστάθμισης των ενοχών με προσφορά εξυπηρέτησης. Το φάσμα των συχνότερων συνοδών συμπτωμάτων μας αποκαλύπτει την κεντρική σημασία της καταστολής της εχθρότητας: είναι κυρίως προβλήματα του γαστρεντερικού συστήματος, της καρδιάς, σεξουαλική ψυχρότητα και ανικανότητα καθώς και φοβίες και κατάθλιψη. Το γεγονός ότι η πολυαρθρίτις πλήττει διπλάσιο αριθμό γυναικών σε σύγκριση με τους άνδρες, εξηγείται από το ότι οι γυναίκες δυσκολεύονται περισσότερο να εκφράσουν ανοιχτά τα εχθρικά τους αισθήματα.
Η φυσική ιατρική ερμηνεύει τους ρευματισμούς ως εναπόθεση τοξινών στον συνδετικό ιστό. Οι τοξίνες, από τη δική μας οπτική γωνία, συμβολίζουν προβλήματα που δε μπόρεσε ο κάτοχος τους να επεξεργαστεί ή να χωνέψει, προβλήματα που δε λύθηκαν αλλά εναποτέθηκαν στο ασυνείδητο. Σ’αυτό το γεγονός στηρίζεται και η θεραπευτική ιδιότητα της νηστείας. Με την απόλυτη διακοπή κάθε εξωτερικής τροφής, ο οργανισμός μεταβαίνει στο στάδιο της διατροφής από δικούς του πόρους και αναγκάζεται να κάψει και να επεξεργαστεί και το περιεχόμενο του ‘σκουπιδοτενεκέ’ του σώματος του. Στο ψυχικό επίπεδο η διαδικασία αυτή αντιστοιχεί στην επεξεργασία και συνειδητοποίηση των μέχρι τότε απωθημένων θεμάτων. Ωστόσο ο ρευματοπαθής δε θέλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του, γιατί είναι υπερβολικά άκαμπτος και στατικός, έχοντας ‘κολλήσει’ σε κάτι. Νοιώθει μεγάλο φόβο να θέσει ειλικρινά σε αμφισβήτηση τον αλτρουισμό, την προθυμία εξυπηρέτησης, και την αυτοθυσία του, τις ηθικές αρχές και την υπακοή του. Έτσι ο εγωισμός, η ακινησία, η αδυναμία προσαρμογής, ο πόθος του για εξουσία και η επιθετικότητα του παραμένουν στον κόσμο της σκιάς και σωματοποιούνται με την αναγνωρίσιμη σε όλους μορφή της ακαμψίας και ακινησίας, που τελικά βάζει τέρμα και στην ψεύτικη προθυμία του να εξυπηρετεί.
Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011
καμουφλαρισμένος διπλός βιασμός - २००२ -
καθόλου ήρεμη η Κυριακή εδώ που βρίσκομαι ... έχω αρχίσει πάλι να κοιμάμαι λίγο σε σχέση με το τι θα μπορούσε να συμβαίνει ... Κυριακάτικα , γύρω στις 10 το πρωί , χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Δεν άνοιξα αλλά αυτόματα εκνευρίστηκα . ούτε πήγα να δω ποιος είναι . σκέφτηκα ότι πιθανόν να ήταν κάποιος που μοιράζει φυλλάδια αλλά αμέσως μετά μου πέρασε η σκέψη ότι μπορει να ήταν ο αστυνομικός από την ασφάλεια , όπου δήλωσα την κλοπή. Όποιος κι αν ήταν , είχε έρθει απρόσκλητος και μάλιστα Κυριακή πρωί.
εξάλλου όποιος με γνωρίζει, ξέρει καλά ότι δε συνηθίζω να πηγαίνω εκκλησία τις Κυριακές .
και μάλλον θα ήταν ο αστυνομικός γιατί γύρω στις 12 πήρε τηλέφωνο στο σπίτι . Ερευνά την υπόθεση και μου είπε ότι θα χρειαστεί να μου πάρει και συμπληρωματική κατάθεση. Ήμουν πρόθυμη να πάω για συμπληρωματική κατάθεση άμεσα, αλλα εκείνος είπε ότι ίσως δε θα ήταν δυνατό αυτό κι ότι θα με έπαιρνε ξανά τηλέφωνο αργότερα. τις προάλλες , νομίζω Παρασκευή βράδυ , με πήρε και 3 φορες τηλεφωνο στο σπίτι , την 3η φορά είχε πάει η ώρα 10.30 το βράδυ. Εκεί άρχισα να μαζεύομαι και να μου περνάει από το μυαλό ότι ο αστυνομικός προσπαθεί να αποκτήσει οικειότητα μαζί μου πέρα από ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον που θα χρειαζόταν να δείξει ακόμα και για να εκμαιευσει κατι που του χρειάζεται για την υπόθεση της κλοπής στο σπίτι μου.
Όλα περνάνε από το μυαλό μου με τον Σέρλοκ Χόλμς που βρέθηκε στο δρόμο μου.... Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα όμως είναι να βλέπω να μου την πέφτουν τη στιγμή που έρχομαι σε επαφή με κάποιον με αφορμή καθαρά το επάγγελμα που κάνουν . Από τη μια αυτό έχει μια δόση ματαιοδοξίας που μπορώ να τη δεχτώ αλλα και πάλι μάλλον με κανει να σκεφτώ ότι δε μπορώ να εμπιστευτώ όποιον βρίσκει αφορμή στην επαγγελματική του ιδιότητα για να αποκτήσει μεγαλύτερη οικειότητα μαζί μου. Άσε το άλλο, ενώ πάω εγώ να ζητήσω τις επαγγελματικές τους υπηρεσίες , εκεινοι ψάχνουν να καλύψουν τις κοινωνικές και προσωπικές τους ελλείψεις παράλληλα . με λίγα λόγια 'τα κάνουν σαλάτα'
τώρα θυμήθηκα ένα παλιό παρόμοιο περιστατικό .. θεέ μου τι άβγαλτο και αφελές κοριτσάκι έχω υπάρξει..
ήταν από τους πρώτους μήνες που είχα πιάσει δουλειά στο τμήμα πωλήσεων . η δουλειά μου ως γνωστόν ήταν να επισκέπτομαι επιχειρήσεις. Βρίσκομαι λοιπόν στον Πειραιά , έχοντας ραντεβού με γυναίκα ιδιοκτήτρια και επειδή πήγαινα πρώτη φορά , σκοπός μου ήταν να γνωρίζω όλα όσα θα μου ήταν χρήσιμα να γνωριζω, και κυρίως τους ανθρώπους που εργάζονταν εκεί. Πήγαινα με άνεση όμως γιατί μου άρεσε πολύ ο νέος μου ρόλος. Έχω φτάσει λοιπόν , βγαίνω από το ασανσερ και ενώ μιλάω στο κινητό κατευθύνομαι πανω στο διάδρομο προς την είσοδο του γραφειου που ειναι το ραντεβού μου. Εκείνη τη στιγμή ειναι στο διάδρομο ένας άντρας γύρω στα 30 με κουστούμι , παχουλός . 'Μπούλης' είπα μέσα μου όταν στιγμιαία κατάλαβα ότι του είχε πέσει το σαγόνι στο πάτωμα αντικρίζοντας με . προσπέρασα και μπήκα στο γραφείο και αμέσως βρήκα την κυρία με την οποία είχα ραντεβού. Εκείνος όμως μπήκε στο γραφείο και πήγε δίπλα της κι εκείνη λοιπόν μου σύστησε το γιο της ........ αναγκαστικά ανταλλάξαμε όλοι επαγγελματικές κάρτες και αμέσως ο 'μπούλης' έσπευσε να μου πει ότι θέλει ένα ραντεβού μαζί μου για κάποια επαγγελματικά θέματα που θα ηθελε να συζητήσει για τα σκάφη που διαχειριζόταν και κάποιες λεπτομέρειες που θα μου έλεγε στο επικείμενο ραντεβού.
Είπα εντάξει , και κάποια στιγμή τις επόμενες μέρες με πήρε τηλέφωνο κι ενώ εγώ προσπαθούσα να κλεισω ένα ραντεβού μεσα στο ωράριο μου , έβρισκε ένα κάρο δικαιολογίες και επέμενε να με συναντήσει αργά και μάλιστα ήθελε να περάσει να με πάρει εκείνος από όπου του έλεγα .. !! εδώ με είχε πιάσει και η περιέργεια το τι θα μου έλεγε ... αφού λοιπόν του έδωσα ραντεβού στη Νέα Σμύρνη σε ένα κεντρικό σημείο , τον περίμενα να φτάσει. Ντυμένη επαγγελματικά με παντελόνι και πουκάμισο , χωρις στολίδια και τίποτα που να τονίζει το θηλυκό επάνω μου.
Ο τύπος λοιπόν καταφθάνει με ένα μεγάλο αυτοκίνητο, που ήταν μάλλον Mercedes κι ενώ εγώ περίμενα να βγεί και να κάτσουμε σε μια καφετέρια να μου πει τι θέλει και να γυρισω σπίτι μου, αυτός πρότεινε να πάμε κάπου αλλού. Φαντάστηκα ότι δεν θα ήταν αυτό πολύ μακριά και μπήκα στο αυτοκίνητο του. Δε θυμάμαι τι μέρα ήταν, αλλά ήταν καλοκαίρι , και στο Μικρολίμανο είχε πολύ κίνηση. Ηταν οι εποχή που ήταν μόνιμο το μποτιλιαρισμα εκεί . Πρέπει να είχε πάει ήδη 9 το βράδυ όταν φτάσαμε τελικά στο Μικρολίμανο . Λϊγο πριν φτάσουμε μου πρόσφερε ένα τριαντάφυλλο . Ήταν πλεον ξεκάθαρο , αλλα ένιωθα και εγκλωβισμένη . Πως να απορρίψω πελάτη με τον καλύτερο τρόπο; κι εμένα ποιος θα με έβγαζε από τη δύσκολη θέση που έιχα βρεθεί, με έναν άντρα που δεν ξέρω πως συνηθίζει να αντιδρα , βράδυ στον Πειραιά που φοβόμουν να κυκλοφορήσω και την ημέρα ακόμη, και ήταν για μένα πιο δύσκολο από το να βρεθώ μόνη μου στη Νέα Υόρκη. Στο μεταξύ το κινητό μου χτύπαγε με θυμό και ζήλεια γιατί δεν είχα συνηθίσει να λείπω τέτοιες ώρες και ο ερωτικός μου δεσμός είχε σκάσει από το κακό του, σαν να το ένοιωθε ότι κάποιος με πολιορκούσε . Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα ....
από τη μια, μια κατάσταση που έπρεπε να χειριστώ άμεσα κι από την άλλη η σχέση μου που ξαφνικά παρουσίαζε ένα νέο πρόσωπο , δηλαδή ακόμη κι αν ήθελα να πάρω ένα τηλεφωνο και να πω , 'κοίτα , έμπλεξα και έλα να με πάρεις σε παρακαλώ' , δε μπορούσα , γιατί εκείνος ο άντρας που είχα επιλέξει να είμαι μαζί του, είχε τόσο τυφλωθεί από ζήλεια που μάλλον κινδύνευα περισσότερο . Μπροστά λοιπόν σε κάτι τέτοιο, ήταν πολύ πιο ευκολο να αφήσω τον 'μπούλη' να ολοκληρώσει την παράσταση του. Με τόση πίεση είχα ήδη μπλοκάρει απερίγραπτα και ήθελα τουλαχιστον να βγω από κεινο το πομπώδες αυτοκίνητο που κι αυτό ηταν εκει για να με εντυπωσιάσει .
Μπήκαμε στον Ιστιοπλοϊκό όμιλο , είχε κλείσει τραπέζι . Ο μαίτρ τον ήξερε , μας περίμενε, με λίγα λόγια ήταν σαν να είχαν ετπιμάσει σκηνικό για πρόταση γάμου . Μόνο που η νύφη έλειπε ή ήταν εκεί ένα ομοίωμα της μόνο . Σε όλη τη διάρκεια του δείπνου ο 'μπούλης' παρουσίαζε τον εαυτό του. Τι ήθελε από τη ζωή του, τι του άρεσε , ότι τον ενδιέφερε ο γάμος , αλλά τίποτα σχετικό με τη δική μου επαγγελματική ιδιότητα. Δεχτηκα ευγενικά τη διαδοχική αλλαγή των πιάτων που σερβιρονταν και μέσα μου κάθε λεπτό έμενα έκθαμπη με το γεγονός ότι ένας άντρας απέναντι μου προσπαθούσε να μου πει ότι με θέλει χωρίς να μπορεί καν να με κοιταξει , χωρίς να γνωρίζει το παραμικρό για μένα , έχοντας βρει μια ψεύτικη αφορμή για να κλέψει λίγη ώρα από τη ζωή μου και δίνοντας μου υποσχέσεις ότι θα αδυνατίσει . Τον παρατηρούσα σε όλη τη διαρκεια του γεύματος πραγματικά έκθαμπη και με καμουφλαρισμένη αγωνία, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω τι και γιατί συνέβαινε και πως είχα βρεθεί σε μια τόσο δύσκολη θέση και τι με περίμενε μετά. Ευτυχώς ή δυστυχώς μεσολάβησε η διαδρομή με τη μηχανή μου από τη Νέα Σμύρνη στο σπίτι μου και σαν ο αέρας να βοήθησε να κρυφτούν καλά όλα τα δύσκολα που είχαν διαδραματιστεί νωρίτερα.
Ένας εξαιρετικά καμουφλαρισμένος διπλός βιασμός εκείνο το βράδυ ...
εξάλλου όποιος με γνωρίζει, ξέρει καλά ότι δε συνηθίζω να πηγαίνω εκκλησία τις Κυριακές .
και μάλλον θα ήταν ο αστυνομικός γιατί γύρω στις 12 πήρε τηλέφωνο στο σπίτι . Ερευνά την υπόθεση και μου είπε ότι θα χρειαστεί να μου πάρει και συμπληρωματική κατάθεση. Ήμουν πρόθυμη να πάω για συμπληρωματική κατάθεση άμεσα, αλλα εκείνος είπε ότι ίσως δε θα ήταν δυνατό αυτό κι ότι θα με έπαιρνε ξανά τηλέφωνο αργότερα. τις προάλλες , νομίζω Παρασκευή βράδυ , με πήρε και 3 φορες τηλεφωνο στο σπίτι , την 3η φορά είχε πάει η ώρα 10.30 το βράδυ. Εκεί άρχισα να μαζεύομαι και να μου περνάει από το μυαλό ότι ο αστυνομικός προσπαθεί να αποκτήσει οικειότητα μαζί μου πέρα από ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον που θα χρειαζόταν να δείξει ακόμα και για να εκμαιευσει κατι που του χρειάζεται για την υπόθεση της κλοπής στο σπίτι μου.
Όλα περνάνε από το μυαλό μου με τον Σέρλοκ Χόλμς που βρέθηκε στο δρόμο μου.... Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα όμως είναι να βλέπω να μου την πέφτουν τη στιγμή που έρχομαι σε επαφή με κάποιον με αφορμή καθαρά το επάγγελμα που κάνουν . Από τη μια αυτό έχει μια δόση ματαιοδοξίας που μπορώ να τη δεχτώ αλλα και πάλι μάλλον με κανει να σκεφτώ ότι δε μπορώ να εμπιστευτώ όποιον βρίσκει αφορμή στην επαγγελματική του ιδιότητα για να αποκτήσει μεγαλύτερη οικειότητα μαζί μου. Άσε το άλλο, ενώ πάω εγώ να ζητήσω τις επαγγελματικές τους υπηρεσίες , εκεινοι ψάχνουν να καλύψουν τις κοινωνικές και προσωπικές τους ελλείψεις παράλληλα . με λίγα λόγια 'τα κάνουν σαλάτα'
τώρα θυμήθηκα ένα παλιό παρόμοιο περιστατικό .. θεέ μου τι άβγαλτο και αφελές κοριτσάκι έχω υπάρξει..
ήταν από τους πρώτους μήνες που είχα πιάσει δουλειά στο τμήμα πωλήσεων . η δουλειά μου ως γνωστόν ήταν να επισκέπτομαι επιχειρήσεις. Βρίσκομαι λοιπόν στον Πειραιά , έχοντας ραντεβού με γυναίκα ιδιοκτήτρια και επειδή πήγαινα πρώτη φορά , σκοπός μου ήταν να γνωρίζω όλα όσα θα μου ήταν χρήσιμα να γνωριζω, και κυρίως τους ανθρώπους που εργάζονταν εκεί. Πήγαινα με άνεση όμως γιατί μου άρεσε πολύ ο νέος μου ρόλος. Έχω φτάσει λοιπόν , βγαίνω από το ασανσερ και ενώ μιλάω στο κινητό κατευθύνομαι πανω στο διάδρομο προς την είσοδο του γραφειου που ειναι το ραντεβού μου. Εκείνη τη στιγμή ειναι στο διάδρομο ένας άντρας γύρω στα 30 με κουστούμι , παχουλός . 'Μπούλης' είπα μέσα μου όταν στιγμιαία κατάλαβα ότι του είχε πέσει το σαγόνι στο πάτωμα αντικρίζοντας με . προσπέρασα και μπήκα στο γραφείο και αμέσως βρήκα την κυρία με την οποία είχα ραντεβού. Εκείνος όμως μπήκε στο γραφείο και πήγε δίπλα της κι εκείνη λοιπόν μου σύστησε το γιο της ........ αναγκαστικά ανταλλάξαμε όλοι επαγγελματικές κάρτες και αμέσως ο 'μπούλης' έσπευσε να μου πει ότι θέλει ένα ραντεβού μαζί μου για κάποια επαγγελματικά θέματα που θα ηθελε να συζητήσει για τα σκάφη που διαχειριζόταν και κάποιες λεπτομέρειες που θα μου έλεγε στο επικείμενο ραντεβού.
Είπα εντάξει , και κάποια στιγμή τις επόμενες μέρες με πήρε τηλέφωνο κι ενώ εγώ προσπαθούσα να κλεισω ένα ραντεβού μεσα στο ωράριο μου , έβρισκε ένα κάρο δικαιολογίες και επέμενε να με συναντήσει αργά και μάλιστα ήθελε να περάσει να με πάρει εκείνος από όπου του έλεγα .. !! εδώ με είχε πιάσει και η περιέργεια το τι θα μου έλεγε ... αφού λοιπόν του έδωσα ραντεβού στη Νέα Σμύρνη σε ένα κεντρικό σημείο , τον περίμενα να φτάσει. Ντυμένη επαγγελματικά με παντελόνι και πουκάμισο , χωρις στολίδια και τίποτα που να τονίζει το θηλυκό επάνω μου.
Ο τύπος λοιπόν καταφθάνει με ένα μεγάλο αυτοκίνητο, που ήταν μάλλον Mercedes κι ενώ εγώ περίμενα να βγεί και να κάτσουμε σε μια καφετέρια να μου πει τι θέλει και να γυρισω σπίτι μου, αυτός πρότεινε να πάμε κάπου αλλού. Φαντάστηκα ότι δεν θα ήταν αυτό πολύ μακριά και μπήκα στο αυτοκίνητο του. Δε θυμάμαι τι μέρα ήταν, αλλά ήταν καλοκαίρι , και στο Μικρολίμανο είχε πολύ κίνηση. Ηταν οι εποχή που ήταν μόνιμο το μποτιλιαρισμα εκεί . Πρέπει να είχε πάει ήδη 9 το βράδυ όταν φτάσαμε τελικά στο Μικρολίμανο . Λϊγο πριν φτάσουμε μου πρόσφερε ένα τριαντάφυλλο . Ήταν πλεον ξεκάθαρο , αλλα ένιωθα και εγκλωβισμένη . Πως να απορρίψω πελάτη με τον καλύτερο τρόπο; κι εμένα ποιος θα με έβγαζε από τη δύσκολη θέση που έιχα βρεθεί, με έναν άντρα που δεν ξέρω πως συνηθίζει να αντιδρα , βράδυ στον Πειραιά που φοβόμουν να κυκλοφορήσω και την ημέρα ακόμη, και ήταν για μένα πιο δύσκολο από το να βρεθώ μόνη μου στη Νέα Υόρκη. Στο μεταξύ το κινητό μου χτύπαγε με θυμό και ζήλεια γιατί δεν είχα συνηθίσει να λείπω τέτοιες ώρες και ο ερωτικός μου δεσμός είχε σκάσει από το κακό του, σαν να το ένοιωθε ότι κάποιος με πολιορκούσε . Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα ....
από τη μια, μια κατάσταση που έπρεπε να χειριστώ άμεσα κι από την άλλη η σχέση μου που ξαφνικά παρουσίαζε ένα νέο πρόσωπο , δηλαδή ακόμη κι αν ήθελα να πάρω ένα τηλεφωνο και να πω , 'κοίτα , έμπλεξα και έλα να με πάρεις σε παρακαλώ' , δε μπορούσα , γιατί εκείνος ο άντρας που είχα επιλέξει να είμαι μαζί του, είχε τόσο τυφλωθεί από ζήλεια που μάλλον κινδύνευα περισσότερο . Μπροστά λοιπόν σε κάτι τέτοιο, ήταν πολύ πιο ευκολο να αφήσω τον 'μπούλη' να ολοκληρώσει την παράσταση του. Με τόση πίεση είχα ήδη μπλοκάρει απερίγραπτα και ήθελα τουλαχιστον να βγω από κεινο το πομπώδες αυτοκίνητο που κι αυτό ηταν εκει για να με εντυπωσιάσει .
Μπήκαμε στον Ιστιοπλοϊκό όμιλο , είχε κλείσει τραπέζι . Ο μαίτρ τον ήξερε , μας περίμενε, με λίγα λόγια ήταν σαν να είχαν ετπιμάσει σκηνικό για πρόταση γάμου . Μόνο που η νύφη έλειπε ή ήταν εκεί ένα ομοίωμα της μόνο . Σε όλη τη διάρκεια του δείπνου ο 'μπούλης' παρουσίαζε τον εαυτό του. Τι ήθελε από τη ζωή του, τι του άρεσε , ότι τον ενδιέφερε ο γάμος , αλλά τίποτα σχετικό με τη δική μου επαγγελματική ιδιότητα. Δεχτηκα ευγενικά τη διαδοχική αλλαγή των πιάτων που σερβιρονταν και μέσα μου κάθε λεπτό έμενα έκθαμπη με το γεγονός ότι ένας άντρας απέναντι μου προσπαθούσε να μου πει ότι με θέλει χωρίς να μπορεί καν να με κοιταξει , χωρίς να γνωρίζει το παραμικρό για μένα , έχοντας βρει μια ψεύτικη αφορμή για να κλέψει λίγη ώρα από τη ζωή μου και δίνοντας μου υποσχέσεις ότι θα αδυνατίσει . Τον παρατηρούσα σε όλη τη διαρκεια του γεύματος πραγματικά έκθαμπη και με καμουφλαρισμένη αγωνία, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω τι και γιατί συνέβαινε και πως είχα βρεθεί σε μια τόσο δύσκολη θέση και τι με περίμενε μετά. Ευτυχώς ή δυστυχώς μεσολάβησε η διαδρομή με τη μηχανή μου από τη Νέα Σμύρνη στο σπίτι μου και σαν ο αέρας να βοήθησε να κρυφτούν καλά όλα τα δύσκολα που είχαν διαδραματιστεί νωρίτερα.
Ένας εξαιρετικά καμουφλαρισμένος διπλός βιασμός εκείνο το βράδυ ...
Κυριακή 21 Αυγούστου 2011
μια ιστορία της νεαρής πουλάδας
την πρώτη φορά που βρέθηκα διακοπές μόνη μου ήταν στη Σαντορίνη και ήμουν 17. μόλις είχα τελειώσει το Λύκειο, ένα χρόνο νωρίτερα σε ηλικία ... καλά το βλέπεις....... μάλιστα πρώτα το είχα τελειωσει και μετά έκλεισα τα 17. Βλέπεις δεν έφτανε που ήμουν δυσλεκτική και δε μπορούσα να αποστηθήσω τίποτα , είχε βρεθεί τρόπος να με πανε και σχολείο 1 χρονο νωρίτερα για να μου είναι ακόμη πιο δυσκολο ... εδώ γελάμε ... δεν το ήξεραν βέβαια, απλά πίστευαν ότι έπρεπε να βρίσκομαι κι εγώ στο σχολειο τις ωρες που δουλευαν και οι δύο.
τελοσπάντων , έχω αποφοιτήσει, και η αδελφή μου βρίσκεται στη Σαντορίνη με τον φίλο της και με παρέα. Οι γονείς μου λείπουν, στο σπίτι κάνουμε πάρτυ, καθε βραδυ, υπάρχει κόσμος που κοιμάται και στο πάτωμα, το πρωί μαγειρευουμε και τρωμε ομελέτες ....όταν αρχίζει το μπέρδεμα με έναν που την πέφτει και σε μένα και στη φίλη μου τη Βίκυ(2 χρόνια μεγαλυτερη) οπότε και αποφασίζουμε να φύγουμε επίσης για Σαντορίνη. επεισοδιακή αναχώρηση, γιατί φτάσαμε με τον ηλεκτρικό στο λιμάνι και ψάχναμε να βρούμε το πλοίο. θυμάμαι ότι φόραγα μια βερμούδα που ειχα ράψει μόνη μου, άσπρη με κίτρινες μαργαρίτες, και ένα κίτρινο t-shirt fruit of the loom. έιχα μια μεγάλη βαλίτσα όπου είχα βάλει μέσα όλες μου τις δημιουργίες , το κόκκινο το μπούστο που μπορούσα να φοράω χωρίς σουτιέν , το καρό το μπουστάκι που φορούσα με τζιν ή λευκο παντελόνι, αλλά και τα αποκτήματα μου που δε μπορούσα να φτιάξω μόνη μου με τα πατρόν από το BURDA(περιοδικό ραπτικής) όπως το λευκο κοντό σακάκι , τα ολόλευκα σκουλαρίκια μαργαρίτες από υφασμα που είχα ανακαλύψει στα μαγαζιά με υλικά ραπτικής και χάντρες στο κέντρο της Αθήνας και ήταν μοναδικά .... με λίγα λόγια είχα μια μεγάλη βαλίτσα .... με αποτέλεσμα .. .. η Βίκυ να στέκεται με το ένα πόδι πάνω στην πόρτα του πλοίου και με το άλλο στο έδαφος και να φωνάζει στους ναύτες 'νάτη ,νάτη έρχεται , έρχεται .. περιμένετε ' κι από την άλλη ' έλα Κάτια το πλοίο φευγει ...''' βέβαια εδώ να σου πω ότι τα στησίματα της Βίκυς στα ραντεβού μας, ήταν εξωφρενικά . μπορεί να καθυστερούσε και μια ώρα !!! από τη μια λοιπόν η βαρια βαλίτσα κι από την άλλη η καθυστέρηση της Βίκυς ... έγινε επεισοδιακή η αναχώρηση ...
μπήκαμε λοιπόν σε ένα πλοίο όπου έκανε 11 ή 13 ώρες να φτάσει στη Σαντορίνη . ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και πιάσαμε θέση στους λευκούς πλαστικούς πάγκους. απέναντι μας 6 χαμογελαστά αγόρια από τη Νάπολη που έγιναν οι φίλοι μας για όλη τη διάρκεια των διακοπών μας στη Σαντορίνη.
στην αρχή για να μένει η Βίκυ με τον Άντζελο στο δικό μας δωμάτιο , εγώ πήγαινα στων αγοριών τα δωμάτια. μια-δυο φορές , δεν ένοιωθα άνετα κι ετσι κοιμόμουν στο μονό κρεβάτι δίπλα στο στο διπλό του ζεύγους στο ίδιο δωμάτιο, για τις υπόλοιπες μέρες. Ήταν επεισοδιακό το γεγονός ότι ενώ εκείνοι καθε βράδυ λειτουργούσαν χωρίς συστολές, εγώ κοιμόμουν σαν πουλάκι χωρίς να κουνήσω ούτε δαχτυλάκι καθόλη τη διάρκεια του ύπνου μου, ούτε τους άκουγα δίπλα μου...
αν αναρωτιέσαι γιατί δεν έγινε κάτι και με μένα , η ιστορία έχει ως εξής. αυτός που μου άρεσε εμένα , μου είχε πει ότι στη Νάπολη τα είχε με κάποια κοπέλα , οπότε κι εγώ δε θέλησα να κάνω κάτι μαζί του. Με ενοχλούσε αυτό το γεγονός παράλληλα με το γεγονός ότι ήμουν ακόμη παρθένα . αυτό το παρθένα με χάλαγε πολύ , νόμιζα ότι ήταν μεγάλο εμπόδιο στη ζωή . αλλα τι σημαινε ζωή σίγουρα δεν το ήξερα και ούτε το φανταζόμουν ... το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να 'βουτήξω' στη ζωή ... εε και άρχισαν οι περιορισμοί να κάνουν την εμφάνιση τους ..
αφού είχα περάσει λοιπόν 2 ρομαντικές βραδιές στη Σαντορίνη , σοκαρισμένη με την αποκάλυψη του φίλου μου , την τρίτη μέρα, άρχισα να εσωτερικεύω και να αναζητώ στη φύση και μέσω της παρατήρησης τις αξίες της ζωής εκεί .....
αγόρασα λοιπόν ένα τετράδιο κι ένα στυλό και επειδή ξύπναγα πολύ νωρίτερα από τους άλλους πήγαινα για καπουτσίνο σε ένα καφέ στο κεντρικό σοκάκι στα Φηρά , και έγραφα και παρατηρούσα τον κόσμο.
πρώτη φορά εκεί γέννησε η φαντασία μου το όνειρο με το καράβι . έγραψα 'το σπίτι μου θέλω να είναι καράβι' . η θάλασσα είχε γίνει το καταφύγιο μου. αναρωτιέμαι σήμερα , τι να ήταν αυτό που με έκανε να νοιώθω περισσότερο ασφαλής σε πλεούμενο παρά σε στέρεο έδαφος .... κι αν ακόμη υπάρχει μέσα μου ...
τότε επίσης μου γεννήθηκε η άποψη ότι μια σταθερή σχέση δίνει σε κάποιους την ασφάλεια για να κάνουν ταξίδια σε νέους κόσμους... όπως έκανε ο φίλος από τη Νάπολη. Μέσα μου όμως για μένα , ήταν αδιανόητο πως μπορούσε κανείς να έχει μια σταθερή μόνιμη σχέση και συγχρόνως να ταξιδευει σε 'νέους κόσμους' . αδιανόητο δηλαδή ως εξής: .... έβαζα τον εαυτό μου στη θέση εκείνου με τη σχέση, να φλερτάρω παράλληλα κι αλλού, και ένας πόνος και μια δυστυχία με πλημμύριζαν . από τη μια οι ενοχές για το ψέμα προς τον σύντροφο που πως θα τον αντίκρυζα ξανά (;) , κι από την άλλη η αβάστασχτη δυστυχία του να μη ζω ελευθερα την αγάπη και τον έρωτα ......
για να είμαι ειλικρινής αμεσως μετά έθεσα και το ερώτημα , τελικά ποια είναι η πρόκληση; να διατηρείται κανείς σε μια σχέση ή να ζει μόνος ; αυτό το άφησα και το κατάπιε η θαλασσα τότε γιατί τα κανάλια που άνοιγε ήταν σκοτεινά και άγνωστα και δεν υπήρχε και υλικό μέσα μου για να δώσει απαντησεις ... συνεχισα λοιπόν την αναζήτηση χωρίς καμμιά σκεψη.
αυτά καταγράφηκαν για πρώτη φορά τότε .. ήταν όμως πολύ καλυτερα από ότι ειχα καταγράψει στο τετράδιο που ήταν καλά κρυμμένο στο δωμάτιο στην Αθήνα....... οι πρώτες καταγραφές μάλλον θετικών εμπειριών έγιναν λοιπόν στη Σαντορίνη , χωρίς καν να κοιτάζω την καλδέρα τότε...
τις υπόλοιπες μέρες , έπινα τον καπουτσίνο μου μόνη στο καφέ , και ένοιωθα σαν την Όντρεϊ Χέπμπορν στο ' Breakfast at Tifany's' . θαύμαζα τις πολύτιμες πέτρες και ήθελα να μάθω περισσότερα γι'αυτες γιατί κάθε μία μου μιλούσε. Αλλά ενώ προσπαθούσα να καταλάβω ποια ακριβώς μου μιλάει στην καρδιά, με διέκοπταν οι συνομιλίες των αμερικανών που έκαναν βολτα στα χρυσοχοϊα . οι έντονες εκφράσεις θαυμασμού και μαλλον καταναλωτισμού έσπαγαν την ευθραστη επικοινωνία που προσπαθούσα να αποκτήσω με τις πέτρες.. πράσινες, ρόζ , καφέ , κίτρινες ...
Ενώ λοιπόν είχαμε πάει στη Σαντορίνη μόνο για 6 μέρες, αποφασίσαμε να μεινουμε 6 μέρες παραπάνω. βάλαμε κάτω τα χρήματα μας και είδαμε ότι μας έφταναν να μείνουμε αν τρώγαμε από 1 σουβλάκι την ημέρα και ένα χυμό και στα κλαμπ θα πηγαίναμε μετά τις 2 που δεν έκοβαν είσοδο πλέον και βέβαια ποτό δεν πίναμε ουτως ή άλλως, έφταναν λοιπον για το δωμάτιο και για τα εισιτηρια για το λεωφορειο για την παραλία ....
ένα βραδυ λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε να κοιμηθούμε στην παραλία. πήγαμε στην Περίσα νύχτα .. ήταν μόνο η εκκλησία εκεί .. την αράξαμε στην άμμο, είχαμε παρει και τα sleeping bags μαζί....με έπιασε μια ανασφάλεια γενικότερα , αλλα στριμώχτηκα ανάμεσα στα αγόρια και κοιμήθηκα σαν πουλακι χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου ...
το πρωί ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στον ορίζοντα απ'άκρη σ'ακρη το βιολετί-πορτοκαλοκόκκινο φως ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό , εικόνα που με συνοδεύει πάντα μεχρι και σημερα... Ειρήνη ημίν .......
είναι η εποχή όπου στην παραλία της Περίσας δεν υπάρχει ίχνος κατασκευής , ούτε μαγαζια μπροστά στη θάλασσα. υπάρχει μόνο η εκκλησία και λίγα σπίτια .. έτος 1989, Ιούλιος .
η επιστροφή με το καράβι για τον Πειραιά με βρήκε πάλι μέσα σε ένα κίτρινο μπλουζάκι , ηλιοκαμμένη και με ένα πιο χαλαρό χαμόγελο στα χειλη. Φευγαμε από τον Αθηνιό την ώρα του ηλιοβασιλέματος. όλο το κατάστρωμα ειχε το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, το ίδιο και τα μαλλιά μου . ...
τελοσπάντων , έχω αποφοιτήσει, και η αδελφή μου βρίσκεται στη Σαντορίνη με τον φίλο της και με παρέα. Οι γονείς μου λείπουν, στο σπίτι κάνουμε πάρτυ, καθε βραδυ, υπάρχει κόσμος που κοιμάται και στο πάτωμα, το πρωί μαγειρευουμε και τρωμε ομελέτες ....όταν αρχίζει το μπέρδεμα με έναν που την πέφτει και σε μένα και στη φίλη μου τη Βίκυ(2 χρόνια μεγαλυτερη) οπότε και αποφασίζουμε να φύγουμε επίσης για Σαντορίνη. επεισοδιακή αναχώρηση, γιατί φτάσαμε με τον ηλεκτρικό στο λιμάνι και ψάχναμε να βρούμε το πλοίο. θυμάμαι ότι φόραγα μια βερμούδα που ειχα ράψει μόνη μου, άσπρη με κίτρινες μαργαρίτες, και ένα κίτρινο t-shirt fruit of the loom. έιχα μια μεγάλη βαλίτσα όπου είχα βάλει μέσα όλες μου τις δημιουργίες , το κόκκινο το μπούστο που μπορούσα να φοράω χωρίς σουτιέν , το καρό το μπουστάκι που φορούσα με τζιν ή λευκο παντελόνι, αλλά και τα αποκτήματα μου που δε μπορούσα να φτιάξω μόνη μου με τα πατρόν από το BURDA(περιοδικό ραπτικής) όπως το λευκο κοντό σακάκι , τα ολόλευκα σκουλαρίκια μαργαρίτες από υφασμα που είχα ανακαλύψει στα μαγαζιά με υλικά ραπτικής και χάντρες στο κέντρο της Αθήνας και ήταν μοναδικά .... με λίγα λόγια είχα μια μεγάλη βαλίτσα .... με αποτέλεσμα .. .. η Βίκυ να στέκεται με το ένα πόδι πάνω στην πόρτα του πλοίου και με το άλλο στο έδαφος και να φωνάζει στους ναύτες 'νάτη ,νάτη έρχεται , έρχεται .. περιμένετε ' κι από την άλλη ' έλα Κάτια το πλοίο φευγει ...''' βέβαια εδώ να σου πω ότι τα στησίματα της Βίκυς στα ραντεβού μας, ήταν εξωφρενικά . μπορεί να καθυστερούσε και μια ώρα !!! από τη μια λοιπόν η βαρια βαλίτσα κι από την άλλη η καθυστέρηση της Βίκυς ... έγινε επεισοδιακή η αναχώρηση ...
μπήκαμε λοιπόν σε ένα πλοίο όπου έκανε 11 ή 13 ώρες να φτάσει στη Σαντορίνη . ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και πιάσαμε θέση στους λευκούς πλαστικούς πάγκους. απέναντι μας 6 χαμογελαστά αγόρια από τη Νάπολη που έγιναν οι φίλοι μας για όλη τη διάρκεια των διακοπών μας στη Σαντορίνη.
στην αρχή για να μένει η Βίκυ με τον Άντζελο στο δικό μας δωμάτιο , εγώ πήγαινα στων αγοριών τα δωμάτια. μια-δυο φορές , δεν ένοιωθα άνετα κι ετσι κοιμόμουν στο μονό κρεβάτι δίπλα στο στο διπλό του ζεύγους στο ίδιο δωμάτιο, για τις υπόλοιπες μέρες. Ήταν επεισοδιακό το γεγονός ότι ενώ εκείνοι καθε βράδυ λειτουργούσαν χωρίς συστολές, εγώ κοιμόμουν σαν πουλάκι χωρίς να κουνήσω ούτε δαχτυλάκι καθόλη τη διάρκεια του ύπνου μου, ούτε τους άκουγα δίπλα μου...
αν αναρωτιέσαι γιατί δεν έγινε κάτι και με μένα , η ιστορία έχει ως εξής. αυτός που μου άρεσε εμένα , μου είχε πει ότι στη Νάπολη τα είχε με κάποια κοπέλα , οπότε κι εγώ δε θέλησα να κάνω κάτι μαζί του. Με ενοχλούσε αυτό το γεγονός παράλληλα με το γεγονός ότι ήμουν ακόμη παρθένα . αυτό το παρθένα με χάλαγε πολύ , νόμιζα ότι ήταν μεγάλο εμπόδιο στη ζωή . αλλα τι σημαινε ζωή σίγουρα δεν το ήξερα και ούτε το φανταζόμουν ... το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να 'βουτήξω' στη ζωή ... εε και άρχισαν οι περιορισμοί να κάνουν την εμφάνιση τους ..
αφού είχα περάσει λοιπόν 2 ρομαντικές βραδιές στη Σαντορίνη , σοκαρισμένη με την αποκάλυψη του φίλου μου , την τρίτη μέρα, άρχισα να εσωτερικεύω και να αναζητώ στη φύση και μέσω της παρατήρησης τις αξίες της ζωής εκεί .....
αγόρασα λοιπόν ένα τετράδιο κι ένα στυλό και επειδή ξύπναγα πολύ νωρίτερα από τους άλλους πήγαινα για καπουτσίνο σε ένα καφέ στο κεντρικό σοκάκι στα Φηρά , και έγραφα και παρατηρούσα τον κόσμο.
πρώτη φορά εκεί γέννησε η φαντασία μου το όνειρο με το καράβι . έγραψα 'το σπίτι μου θέλω να είναι καράβι' . η θάλασσα είχε γίνει το καταφύγιο μου. αναρωτιέμαι σήμερα , τι να ήταν αυτό που με έκανε να νοιώθω περισσότερο ασφαλής σε πλεούμενο παρά σε στέρεο έδαφος .... κι αν ακόμη υπάρχει μέσα μου ...
τότε επίσης μου γεννήθηκε η άποψη ότι μια σταθερή σχέση δίνει σε κάποιους την ασφάλεια για να κάνουν ταξίδια σε νέους κόσμους... όπως έκανε ο φίλος από τη Νάπολη. Μέσα μου όμως για μένα , ήταν αδιανόητο πως μπορούσε κανείς να έχει μια σταθερή μόνιμη σχέση και συγχρόνως να ταξιδευει σε 'νέους κόσμους' . αδιανόητο δηλαδή ως εξής: .... έβαζα τον εαυτό μου στη θέση εκείνου με τη σχέση, να φλερτάρω παράλληλα κι αλλού, και ένας πόνος και μια δυστυχία με πλημμύριζαν . από τη μια οι ενοχές για το ψέμα προς τον σύντροφο που πως θα τον αντίκρυζα ξανά (;) , κι από την άλλη η αβάστασχτη δυστυχία του να μη ζω ελευθερα την αγάπη και τον έρωτα ......
για να είμαι ειλικρινής αμεσως μετά έθεσα και το ερώτημα , τελικά ποια είναι η πρόκληση; να διατηρείται κανείς σε μια σχέση ή να ζει μόνος ; αυτό το άφησα και το κατάπιε η θαλασσα τότε γιατί τα κανάλια που άνοιγε ήταν σκοτεινά και άγνωστα και δεν υπήρχε και υλικό μέσα μου για να δώσει απαντησεις ... συνεχισα λοιπόν την αναζήτηση χωρίς καμμιά σκεψη.
αυτά καταγράφηκαν για πρώτη φορά τότε .. ήταν όμως πολύ καλυτερα από ότι ειχα καταγράψει στο τετράδιο που ήταν καλά κρυμμένο στο δωμάτιο στην Αθήνα....... οι πρώτες καταγραφές μάλλον θετικών εμπειριών έγιναν λοιπόν στη Σαντορίνη , χωρίς καν να κοιτάζω την καλδέρα τότε...
τις υπόλοιπες μέρες , έπινα τον καπουτσίνο μου μόνη στο καφέ , και ένοιωθα σαν την Όντρεϊ Χέπμπορν στο ' Breakfast at Tifany's' . θαύμαζα τις πολύτιμες πέτρες και ήθελα να μάθω περισσότερα γι'αυτες γιατί κάθε μία μου μιλούσε. Αλλά ενώ προσπαθούσα να καταλάβω ποια ακριβώς μου μιλάει στην καρδιά, με διέκοπταν οι συνομιλίες των αμερικανών που έκαναν βολτα στα χρυσοχοϊα . οι έντονες εκφράσεις θαυμασμού και μαλλον καταναλωτισμού έσπαγαν την ευθραστη επικοινωνία που προσπαθούσα να αποκτήσω με τις πέτρες.. πράσινες, ρόζ , καφέ , κίτρινες ...
Ενώ λοιπόν είχαμε πάει στη Σαντορίνη μόνο για 6 μέρες, αποφασίσαμε να μεινουμε 6 μέρες παραπάνω. βάλαμε κάτω τα χρήματα μας και είδαμε ότι μας έφταναν να μείνουμε αν τρώγαμε από 1 σουβλάκι την ημέρα και ένα χυμό και στα κλαμπ θα πηγαίναμε μετά τις 2 που δεν έκοβαν είσοδο πλέον και βέβαια ποτό δεν πίναμε ουτως ή άλλως, έφταναν λοιπον για το δωμάτιο και για τα εισιτηρια για το λεωφορειο για την παραλία ....
ένα βραδυ λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε να κοιμηθούμε στην παραλία. πήγαμε στην Περίσα νύχτα .. ήταν μόνο η εκκλησία εκεί .. την αράξαμε στην άμμο, είχαμε παρει και τα sleeping bags μαζί....με έπιασε μια ανασφάλεια γενικότερα , αλλα στριμώχτηκα ανάμεσα στα αγόρια και κοιμήθηκα σαν πουλακι χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου ...
το πρωί ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στον ορίζοντα απ'άκρη σ'ακρη το βιολετί-πορτοκαλοκόκκινο φως ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό , εικόνα που με συνοδεύει πάντα μεχρι και σημερα... Ειρήνη ημίν .......
είναι η εποχή όπου στην παραλία της Περίσας δεν υπάρχει ίχνος κατασκευής , ούτε μαγαζια μπροστά στη θάλασσα. υπάρχει μόνο η εκκλησία και λίγα σπίτια .. έτος 1989, Ιούλιος .
η επιστροφή με το καράβι για τον Πειραιά με βρήκε πάλι μέσα σε ένα κίτρινο μπλουζάκι , ηλιοκαμμένη και με ένα πιο χαλαρό χαμόγελο στα χειλη. Φευγαμε από τον Αθηνιό την ώρα του ηλιοβασιλέματος. όλο το κατάστρωμα ειχε το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, το ίδιο και τα μαλλιά μου . ...
Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011
ψέματα και η ευθύνη που αναλαμβάνεις όταν τα λες...
τα ψέματα που λες , έχω την εντύπωση , ότι είναι ψέματα που διευκολύνουν τους άλλους κατά κάποιο τρόπο. δηλαδή αν κάποιος πχ δε θέλει ή δεν αντέχει να ακούσει την αλήθεια βρίσκεται μπροστά σε ένα άτομο που δεν θα του λέει την αλήθεια .... εσύ έχοντας ευαίσθητες κεραίες στο τι ανάγκες έχει ο ένας και ο άλλος γύρω σου , απλά τους κάνεις το χατίρι ....αυτό όμως αφορά τους άλλους
όσον αφορά εσένα , και το να μη χρειάζεται να κρύβεις την αλήθεια μπορεί να επιτευχθεί με την εξής εξίσωση (προτασιακός τύπος)
Εάν η ενέργεια που εκπέμπεις προσελκύει και διατηρεί γύρω σου ανθρώπους που θέλουν να τους λένε ψέματα .... δεν έχεις παρά να αλλάξεις την ενέργεια σου (κάποια πεποίθηση στο υποσυνείδητο δηλ. πχ. 'επιβιώνει μόνο όποιος λέει ψέματα') και να εκπέμπεις τη νέα συχνότητα που θα προσελκύει άτομα που δε χρειάζονται τα ψέματα !! ή ακόμα καλύτερα , όταν θα λες ψέματα σε κείνους που δεν αντέχουν την αλήθεια , δε θα αναλαμβάνεις εσύ και το βάρος για τη δική τους επιλογή !!
αν κοιτάξεις τη ζωή τους θα δεις ότι ειναι γεμάτη ψέματα, κι ότι δεν είσαι εσύ ο μόνος που το κανει αυτό . επίσης θα δεις ότι κι εκείνοι λένε πολλά ψέματα ... αυτά πάνε παρεα γενικότερα .... (κάθε θύτης έχει υπάρξει θύμα , δεν γίνονται όμως όλα τα θύματα θύτες...)
Κατά συνέπεια κι εσύ θα πάψεις να προσελκύεσαι από τέτοια άτομα/ενέργειες. Σταδιακά με τη δική σου αλλαγή θα εκλείψουν και όλα αυτά, ομαλά και με τον καλύτερο τρόπο !
πολύ σωστά εντόπισες το θέμα αυτό σε σχέση με τα συναισθήματα. η κατάσταση στο περιβάλλον σου είναι η προβολή της εσωτερικής σου πεποίθησης να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου σε τετοιο βαθμό που δε σου βγαινουν στην επιφάνεια τα αληθινά.(=λέω ψέματα => είμαι κακός αφού λέω ψέματα => δε μου αξίζει αγάπη αφού είμαι κακός => λιγοτερη αγάπη, λιγότερα χρήματα ..... ελλείψεις γενικότερα )
αυτή η καταπίεση των συναισθημάτων είναι απλά ένας προγραμματισμός που δέχτηκες από παιδί όπως και οι περισσότεροι από μας που γεννηθήκαμε από γονείς οι οποίοι λόγω του πολέμου όταν ήταν εκείνοι παιδιά , θεωρούσαν ότι αγάπη ειναι να βάζει κανείς μόνο φαγητό στο τραπέζι . εκείνοι μεγάλωσαν μέσα στον πόλεμο, εμείς πήραμε αυτές τις πληροφορίες από κείνους και τώρα μόνοι μας χρειάζεται να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ο πόλεμος τελείωσε και να φέρουμε την ειρήνη μέσα μας . επειδή όμως δε μάθαμε πως είναι να αισθανόμαστε όμορφα και να αγαπάμε τον εαυτό μας γι'αυτό, το άγνωστο μας φοβίζει και το υποσυνείδητο αντιστέκεται στην αλλαγή . έτσι δημιουργούμε ζωές που ενώ υπάρχει αφθονία αγαθών , ειναι σα να ζούμε διαρκώς σε πόλεμο ....
θυμάσαι τις εκφράσεις ' θα σε φάει ο λύκος ', 'θα σε φάει ο μπαμπούλας', 'θα τις φας αν δε φας το φαϊ σου' , ' δεν είσαι καλό παιδί και δε σε αγαπάω' 'τώρα είσαι καλό παιδί και σε αγαπάω τώρα' , το ξύλο το πολύ για τα ψεματάκια , τις φοβέρες για να μην πεις ψέματα κτλ κτλ. είμαστε μια κοινωνία μεγαλωμένη με τα ψέματα και τις φοβέρες γενικότερα
όλους μας φοβίζει το άγνωστο ... εγώ σου λέω προχώρα γιατί αυτός που επικοινωνεί με τα συναισθήματα ειναι ο ασφαλής και ο δυνατός.
επίσης να σε ενημερώσω ότι η μη επαφή με τα συναισθήματα οδηγεί στον πανικό που ως γνωστόν καταστρέφει. αυτό το γνωρίζω από προσωπική εμπειρία.
το να γνωρίσεις και να έχεις δική σου συνείδηση για το ποιος είσαι και πως νιώθεις είναι το κλειδί για την αδιάλειπτη προσωπική σου ευτυχία. αν ξέρεις τι σου κάνει καλό , πηγαίνεις προς αυτό και δεν αφήνεσαι σ'αυτό που έμαθες όταν ήσουν παιδί . έχοντας επαφή με τα συναισθήματα σου , δε χάνεις τον έλεγχο με το θυμό και δε θυμώνεις πια με τα λάθος πράγματα , δηλαδή με τα λάθη και τα προβληματα των άλλων ή όταν σε αδικούν .
το να αποκτησεις διάκριση αναμεσα στους παιδικούς προγραμματισμούς και στο τι θέλεις ή που σου κανει καλό πραγματικά, είναι το ζητούμενο μέσα από ότι έχουμε ζήσει από παιδιά. δηλαδή οι γονείς μας , μας έμαθαν το λάθος για να μπορούμε να μάθουμε εμείς στα παιδιά μας τη διάκριση και να είναι οι επόμενες γενεές συνειδητοί πολίτες του κόσμου και όχι τα 'ψάρια' που ακούνε ότι τους λένε και το πιστευουν .
επίσης τα ψέματα είναι αναγκαία όταν υπάρχουν αντίθετα συμφέροντα που πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει με διπλωματία προκειμένου να αποφεχθούν τα αίματα και ο πόλεμος που αναπαράγουν ακρωτηριασμένες συνειδήσεις και σώματα και κακοποίηση του άμαχου πληθυσμου.
τα συναισθήματα θα σε οδηγήσουν να μάθεις τι έχεις κρυμμένα στο υποσυνείδητο σου , να τα δεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου γι'αυτό που είναι . κι εγώ θα είμαι κοντά σου στο ταξίδι αυτό όπως ακριβώς έχω υποσχεθεί με τον μόνο όρο να συνεχίσεις να θέλεις να γινεσαι καλυτερος.
όσον αφορά εσένα , και το να μη χρειάζεται να κρύβεις την αλήθεια μπορεί να επιτευχθεί με την εξής εξίσωση (προτασιακός τύπος)
Εάν η ενέργεια που εκπέμπεις προσελκύει και διατηρεί γύρω σου ανθρώπους που θέλουν να τους λένε ψέματα .... δεν έχεις παρά να αλλάξεις την ενέργεια σου (κάποια πεποίθηση στο υποσυνείδητο δηλ. πχ. 'επιβιώνει μόνο όποιος λέει ψέματα') και να εκπέμπεις τη νέα συχνότητα που θα προσελκύει άτομα που δε χρειάζονται τα ψέματα !! ή ακόμα καλύτερα , όταν θα λες ψέματα σε κείνους που δεν αντέχουν την αλήθεια , δε θα αναλαμβάνεις εσύ και το βάρος για τη δική τους επιλογή !!
αν κοιτάξεις τη ζωή τους θα δεις ότι ειναι γεμάτη ψέματα, κι ότι δεν είσαι εσύ ο μόνος που το κανει αυτό . επίσης θα δεις ότι κι εκείνοι λένε πολλά ψέματα ... αυτά πάνε παρεα γενικότερα .... (κάθε θύτης έχει υπάρξει θύμα , δεν γίνονται όμως όλα τα θύματα θύτες...)
Κατά συνέπεια κι εσύ θα πάψεις να προσελκύεσαι από τέτοια άτομα/ενέργειες. Σταδιακά με τη δική σου αλλαγή θα εκλείψουν και όλα αυτά, ομαλά και με τον καλύτερο τρόπο !
πολύ σωστά εντόπισες το θέμα αυτό σε σχέση με τα συναισθήματα. η κατάσταση στο περιβάλλον σου είναι η προβολή της εσωτερικής σου πεποίθησης να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου σε τετοιο βαθμό που δε σου βγαινουν στην επιφάνεια τα αληθινά.(=λέω ψέματα => είμαι κακός αφού λέω ψέματα => δε μου αξίζει αγάπη αφού είμαι κακός => λιγοτερη αγάπη, λιγότερα χρήματα ..... ελλείψεις γενικότερα )
αυτή η καταπίεση των συναισθημάτων είναι απλά ένας προγραμματισμός που δέχτηκες από παιδί όπως και οι περισσότεροι από μας που γεννηθήκαμε από γονείς οι οποίοι λόγω του πολέμου όταν ήταν εκείνοι παιδιά , θεωρούσαν ότι αγάπη ειναι να βάζει κανείς μόνο φαγητό στο τραπέζι . εκείνοι μεγάλωσαν μέσα στον πόλεμο, εμείς πήραμε αυτές τις πληροφορίες από κείνους και τώρα μόνοι μας χρειάζεται να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ο πόλεμος τελείωσε και να φέρουμε την ειρήνη μέσα μας . επειδή όμως δε μάθαμε πως είναι να αισθανόμαστε όμορφα και να αγαπάμε τον εαυτό μας γι'αυτό, το άγνωστο μας φοβίζει και το υποσυνείδητο αντιστέκεται στην αλλαγή . έτσι δημιουργούμε ζωές που ενώ υπάρχει αφθονία αγαθών , ειναι σα να ζούμε διαρκώς σε πόλεμο ....
θυμάσαι τις εκφράσεις ' θα σε φάει ο λύκος ', 'θα σε φάει ο μπαμπούλας', 'θα τις φας αν δε φας το φαϊ σου' , ' δεν είσαι καλό παιδί και δε σε αγαπάω' 'τώρα είσαι καλό παιδί και σε αγαπάω τώρα' , το ξύλο το πολύ για τα ψεματάκια , τις φοβέρες για να μην πεις ψέματα κτλ κτλ. είμαστε μια κοινωνία μεγαλωμένη με τα ψέματα και τις φοβέρες γενικότερα
όλους μας φοβίζει το άγνωστο ... εγώ σου λέω προχώρα γιατί αυτός που επικοινωνεί με τα συναισθήματα ειναι ο ασφαλής και ο δυνατός.
επίσης να σε ενημερώσω ότι η μη επαφή με τα συναισθήματα οδηγεί στον πανικό που ως γνωστόν καταστρέφει. αυτό το γνωρίζω από προσωπική εμπειρία.
το να γνωρίσεις και να έχεις δική σου συνείδηση για το ποιος είσαι και πως νιώθεις είναι το κλειδί για την αδιάλειπτη προσωπική σου ευτυχία. αν ξέρεις τι σου κάνει καλό , πηγαίνεις προς αυτό και δεν αφήνεσαι σ'αυτό που έμαθες όταν ήσουν παιδί . έχοντας επαφή με τα συναισθήματα σου , δε χάνεις τον έλεγχο με το θυμό και δε θυμώνεις πια με τα λάθος πράγματα , δηλαδή με τα λάθη και τα προβληματα των άλλων ή όταν σε αδικούν .
το να αποκτησεις διάκριση αναμεσα στους παιδικούς προγραμματισμούς και στο τι θέλεις ή που σου κανει καλό πραγματικά, είναι το ζητούμενο μέσα από ότι έχουμε ζήσει από παιδιά. δηλαδή οι γονείς μας , μας έμαθαν το λάθος για να μπορούμε να μάθουμε εμείς στα παιδιά μας τη διάκριση και να είναι οι επόμενες γενεές συνειδητοί πολίτες του κόσμου και όχι τα 'ψάρια' που ακούνε ότι τους λένε και το πιστευουν .
επίσης τα ψέματα είναι αναγκαία όταν υπάρχουν αντίθετα συμφέροντα που πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει με διπλωματία προκειμένου να αποφεχθούν τα αίματα και ο πόλεμος που αναπαράγουν ακρωτηριασμένες συνειδήσεις και σώματα και κακοποίηση του άμαχου πληθυσμου.
τα συναισθήματα θα σε οδηγήσουν να μάθεις τι έχεις κρυμμένα στο υποσυνείδητο σου , να τα δεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου γι'αυτό που είναι . κι εγώ θα είμαι κοντά σου στο ταξίδι αυτό όπως ακριβώς έχω υποσχεθεί με τον μόνο όρο να συνεχίσεις να θέλεις να γινεσαι καλυτερος.
Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011
λαβ λετερ δεκατρεις αυγούστου δυο χιλιαδες εντεκα οκτω και εικοσι τεσσερα λεπτά προ μεσημβριας
το αυτόματο πότισμα ξεκίνησε στις 5 , ένας πόνος στο δεξί πόδι και το άδειο στομάχι φρόντισαν να ανοίξω για τα καλά τα μάτια μου. πουλάκια κελαηδούν στην πίσω μεριά... τόσα χρόνια υπάρχει αυτό το σπίτι, τόσα χρόνια δε μπορούσα να το δω.... ακόμη τσιμπιέμαι κάθε φορά που μυρίζω την πρωινή μοσχοβολιά του γιασεμιού.
αρχίζω πια να αισθάνομαι ότι ανήκω, ότι είμαι πλέον στο σπίτι μου. ότι απαλλάχτηκα από την τυφλή περιπλάνηση επιτέλους. τολμώ να πω ότι χαίρομαι και λίγο που μπήκαν κλέφτες στο σπίτι . σαν την επιβεβαίωση ότι ειμαι κι εγω σαν τους τόσους και τόσους που τους εχουν κλέψει... 'η ότι είμαι μάχιμη επιτέλους.
Κυρίως όμως αυτό που με γεμίζει είναι το γεγονός ότι εδω μπορώ να χαίρομαι ελεύθερα τα λάθη μου και τις επιτυχίες μου. και όπου να 'ναι μάλλον εξαφανίζονται κι αυτες οι δυο λέξεις από το λεξιλόγιο μου όπως καταλαβαίνω . στη ζωή μου πλέον τελείωσε η κριτική ! it's my party and I'll cry if I want to !!! , ξέρεις τώρα ... 'it's my life' κτλπ σχετικά τραγουδάκια ηχούν στ'αυτιά μου τώρα.
βέβαια όχι ότι δεν ήταν πλήγμα το γεγονός της διάρρηξης ... αρνητικά συναισθήματα προκάλεσαν νέες μικροκαταστροφές μέσα σε λίγες ώρες, είναι αυτό που λένε ενος κακού μύρια έπονται, τουλάχιστον αυτή τη φορά τα βλέπω σαν ταινία και είναι σίγουρα σαν ένα μπιζέλι σε σχεση με προηγούμενα περιστατικά που αν και λιγότερο σημαντικά τα εκλάμβανα σαν βουνά...
βέβαια και το γεγονός ότι ενω είχα παραπάνω από αρκετά bijoux και δεν τα χρησιμοποιούσα , ήταν επόμενο να θέλουν κι αυτά ν'αλλάξουν χέρια !!
αυτές τις μέρες μου κάνει παρέα και ο Μεχμέτ/Μανόλης του βιβλίου που μου σύστησες, τον οποίο έχω ταυτίσει απόλυτα με σένα και όχι άδικα . κρυμμένος θησαυρός κι εκείνος σαν κι εσένα , μεγάλο πράγμα να είσαι μέσα στη ζωή ενεργά αλλά να καταφέρνεις να διατηρείς ανέπαφους εσωτερικούς θησαυρούς. Ψηλές συχνότητες .....
η δροσιά που μπαίνει από το παράθυρο και ο φρέσκος αέρας είναι όνειρο πραγματικά κι ας εχει ξημερώσει για τα καλά.
προτείνω κάθε μέρα τώρα στις διακοπές σου να ακονίσουμε τις κεραίες μας . κάθε μέρα , μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το απόγευμα/βράδυ να επικοινωνούμε με τη σκέψη και μόνο. να εξασκήσουμε αυτό μας το δώρο για να το έχουμε και σαν εργαλείο στο εξής. έλα να τα καταφέρουμε να το χρησιμοποιούμε συνειδητά , τι λες ?
βρες κι εσύ ενα μερος όσο πιο κοντα στο φυσικό στοιχείο. πχ μέσα στη θάλασσα . εγώ από την άλλη θα μπαίνω ξυπόλητη στον κήπο την ιδια ώρα.
και να δοκιμάσουμε να ανταλλάσουμε κάθε είδους πληροφορίες και μυνήματα.
το πολύ αλκοόλ και το πολύ φαγητό να ξέρεις θα δυσχεράνουν αυτού του είδους την επικοινωνία γιατί το σώμα θα προσπαθεί να ισορροπήσει πολύ χαμηλες ενέργειες όπως αλκοολ και επεξεργασμένη τροφή και δε θα μπορεί να αποδώσει καλά στις υψηλές .. φρούτα , λαχανικά ωμά και απλά πιάτα θα κρατήσουν το στομάχι σου γεμάτο και το πνευμα σου ελεύθερο.
anyway think about it ... θα βρεθούμε στους αιθέρες ...
σε φιλώ , καλή σου ώρα
αρχίζω πια να αισθάνομαι ότι ανήκω, ότι είμαι πλέον στο σπίτι μου. ότι απαλλάχτηκα από την τυφλή περιπλάνηση επιτέλους. τολμώ να πω ότι χαίρομαι και λίγο που μπήκαν κλέφτες στο σπίτι . σαν την επιβεβαίωση ότι ειμαι κι εγω σαν τους τόσους και τόσους που τους εχουν κλέψει... 'η ότι είμαι μάχιμη επιτέλους.
Κυρίως όμως αυτό που με γεμίζει είναι το γεγονός ότι εδω μπορώ να χαίρομαι ελεύθερα τα λάθη μου και τις επιτυχίες μου. και όπου να 'ναι μάλλον εξαφανίζονται κι αυτες οι δυο λέξεις από το λεξιλόγιο μου όπως καταλαβαίνω . στη ζωή μου πλέον τελείωσε η κριτική ! it's my party and I'll cry if I want to !!! , ξέρεις τώρα ... 'it's my life' κτλπ σχετικά τραγουδάκια ηχούν στ'αυτιά μου τώρα.
βέβαια όχι ότι δεν ήταν πλήγμα το γεγονός της διάρρηξης ... αρνητικά συναισθήματα προκάλεσαν νέες μικροκαταστροφές μέσα σε λίγες ώρες, είναι αυτό που λένε ενος κακού μύρια έπονται, τουλάχιστον αυτή τη φορά τα βλέπω σαν ταινία και είναι σίγουρα σαν ένα μπιζέλι σε σχεση με προηγούμενα περιστατικά που αν και λιγότερο σημαντικά τα εκλάμβανα σαν βουνά...
βέβαια και το γεγονός ότι ενω είχα παραπάνω από αρκετά bijoux και δεν τα χρησιμοποιούσα , ήταν επόμενο να θέλουν κι αυτά ν'αλλάξουν χέρια !!
αυτές τις μέρες μου κάνει παρέα και ο Μεχμέτ/Μανόλης του βιβλίου που μου σύστησες, τον οποίο έχω ταυτίσει απόλυτα με σένα και όχι άδικα . κρυμμένος θησαυρός κι εκείνος σαν κι εσένα , μεγάλο πράγμα να είσαι μέσα στη ζωή ενεργά αλλά να καταφέρνεις να διατηρείς ανέπαφους εσωτερικούς θησαυρούς. Ψηλές συχνότητες .....
η δροσιά που μπαίνει από το παράθυρο και ο φρέσκος αέρας είναι όνειρο πραγματικά κι ας εχει ξημερώσει για τα καλά.
προτείνω κάθε μέρα τώρα στις διακοπές σου να ακονίσουμε τις κεραίες μας . κάθε μέρα , μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το απόγευμα/βράδυ να επικοινωνούμε με τη σκέψη και μόνο. να εξασκήσουμε αυτό μας το δώρο για να το έχουμε και σαν εργαλείο στο εξής. έλα να τα καταφέρουμε να το χρησιμοποιούμε συνειδητά , τι λες ?
βρες κι εσύ ενα μερος όσο πιο κοντα στο φυσικό στοιχείο. πχ μέσα στη θάλασσα . εγώ από την άλλη θα μπαίνω ξυπόλητη στον κήπο την ιδια ώρα.
και να δοκιμάσουμε να ανταλλάσουμε κάθε είδους πληροφορίες και μυνήματα.
το πολύ αλκοόλ και το πολύ φαγητό να ξέρεις θα δυσχεράνουν αυτού του είδους την επικοινωνία γιατί το σώμα θα προσπαθεί να ισορροπήσει πολύ χαμηλες ενέργειες όπως αλκοολ και επεξεργασμένη τροφή και δε θα μπορεί να αποδώσει καλά στις υψηλές .. φρούτα , λαχανικά ωμά και απλά πιάτα θα κρατήσουν το στομάχι σου γεμάτο και το πνευμα σου ελεύθερο.
anyway think about it ... θα βρεθούμε στους αιθέρες ...
σε φιλώ , καλή σου ώρα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)