μια ιστορία της νεαρής πουλάδας

την πρώτη φορά που βρέθηκα διακοπές μόνη μου ήταν στη Σαντορίνη και ήμουν 17. μόλις είχα τελειώσει το Λύκειο, ένα χρόνο νωρίτερα σε ηλικία ... καλά το βλέπεις....... μάλιστα πρώτα το είχα τελειωσει και μετά έκλεισα τα 17. Βλέπεις δεν έφτανε που ήμουν δυσλεκτική και δε μπορούσα να αποστηθήσω τίποτα , είχε βρεθεί τρόπος να με πανε και σχολείο 1 χρονο νωρίτερα για να μου είναι ακόμη πιο δυσκολο ... εδώ γελάμε ... δεν το ήξεραν βέβαια, απλά πίστευαν ότι έπρεπε να βρίσκομαι κι εγώ στο σχολειο τις ωρες που δουλευαν και οι δύο.

τελοσπάντων , έχω αποφοιτήσει, και η αδελφή μου βρίσκεται στη Σαντορίνη με τον φίλο της και με παρέα. Οι γονείς μου λείπουν, στο σπίτι κάνουμε πάρτυ, καθε βραδυ, υπάρχει κόσμος που κοιμάται και στο πάτωμα, το πρωί μαγειρευουμε και τρωμε ομελέτες ....όταν αρχίζει το μπέρδεμα με έναν που την πέφτει και σε μένα και στη φίλη μου τη Βίκυ(2 χρόνια μεγαλυτερη) οπότε και αποφασίζουμε να φύγουμε επίσης για Σαντορίνη. επεισοδιακή αναχώρηση, γιατί φτάσαμε με τον ηλεκτρικό στο λιμάνι και ψάχναμε να βρούμε το πλοίο. θυμάμαι ότι φόραγα μια βερμούδα που ειχα ράψει μόνη μου, άσπρη με κίτρινες μαργαρίτες, και ένα κίτρινο t-shirt fruit of the loom. έιχα μια μεγάλη βαλίτσα όπου είχα βάλει μέσα όλες μου τις δημιουργίες , το κόκκινο το μπούστο που μπορούσα να φοράω χωρίς σουτιέν , το καρό το μπουστάκι που φορούσα με τζιν ή λευκο παντελόνι, αλλά και τα αποκτήματα μου που δε μπορούσα να φτιάξω μόνη μου με τα πατρόν από το BURDA(περιοδικό ραπτικής) όπως το λευκο κοντό σακάκι , τα ολόλευκα σκουλαρίκια μαργαρίτες από υφασμα που είχα ανακαλύψει στα μαγαζιά με υλικά ραπτικής και χάντρες στο κέντρο της Αθήνας και ήταν μοναδικά .... με λίγα λόγια είχα μια μεγάλη βαλίτσα .... με αποτέλεσμα .. .. η Βίκυ να στέκεται με το ένα πόδι πάνω στην πόρτα του πλοίου και με το άλλο στο έδαφος και να φωνάζει στους ναύτες 'νάτη ,νάτη έρχεται , έρχεται .. περιμένετε ' κι από την άλλη ' έλα Κάτια το πλοίο φευγει ...''' βέβαια εδώ να σου πω ότι τα στησίματα της Βίκυς στα ραντεβού μας, ήταν εξωφρενικά . μπορεί να καθυστερούσε και μια ώρα !!! από τη μια λοιπόν η βαρια βαλίτσα κι από την άλλη η καθυστέρηση της Βίκυς ... έγινε επεισοδιακή η αναχώρηση ...

μπήκαμε λοιπόν σε ένα πλοίο όπου έκανε 11 ή 13 ώρες να φτάσει στη Σαντορίνη . ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και πιάσαμε θέση στους λευκούς πλαστικούς πάγκους. απέναντι μας 6 χαμογελαστά αγόρια από τη Νάπολη που έγιναν οι φίλοι μας για όλη τη διάρκεια των διακοπών μας στη Σαντορίνη.
στην αρχή για να μένει η Βίκυ με τον Άντζελο στο δικό μας δωμάτιο , εγώ πήγαινα στων αγοριών τα δωμάτια. μια-δυο φορές , δεν ένοιωθα άνετα κι ετσι κοιμόμουν στο μονό κρεβάτι δίπλα στο στο διπλό του ζεύγους στο ίδιο δωμάτιο, για τις υπόλοιπες μέρες. Ήταν επεισοδιακό το γεγονός ότι ενώ εκείνοι καθε βράδυ λειτουργούσαν χωρίς συστολές, εγώ κοιμόμουν σαν πουλάκι χωρίς να κουνήσω ούτε δαχτυλάκι καθόλη τη διάρκεια του ύπνου μου, ούτε τους άκουγα δίπλα μου...

αν αναρωτιέσαι γιατί δεν έγινε κάτι και με μένα , η ιστορία έχει ως εξής. αυτός που μου άρεσε εμένα , μου είχε πει ότι στη Νάπολη τα είχε με κάποια κοπέλα , οπότε κι εγώ δε θέλησα να κάνω κάτι μαζί του. Με ενοχλούσε αυτό το γεγονός παράλληλα με το γεγονός ότι ήμουν ακόμη παρθένα . αυτό το παρθένα με χάλαγε πολύ , νόμιζα ότι ήταν μεγάλο εμπόδιο στη ζωή . αλλα τι σημαινε ζωή σίγουρα δεν το ήξερα και ούτε το φανταζόμουν ... το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να 'βουτήξω' στη ζωή ... εε και άρχισαν οι περιορισμοί να κάνουν την εμφάνιση τους ..
αφού είχα περάσει λοιπόν 2 ρομαντικές βραδιές στη Σαντορίνη , σοκαρισμένη με την αποκάλυψη του φίλου μου , την τρίτη μέρα, άρχισα να εσωτερικεύω και να αναζητώ στη φύση και μέσω της παρατήρησης τις αξίες της ζωής εκεί .....
αγόρασα λοιπόν ένα τετράδιο κι ένα στυλό και επειδή ξύπναγα πολύ νωρίτερα από τους άλλους πήγαινα για καπουτσίνο σε ένα καφέ στο κεντρικό σοκάκι στα Φηρά , και έγραφα και παρατηρούσα τον κόσμο.
πρώτη φορά εκεί γέννησε η φαντασία μου το όνειρο με το καράβι . έγραψα 'το σπίτι μου θέλω να είναι καράβι' . η θάλασσα είχε γίνει το καταφύγιο μου. αναρωτιέμαι σήμερα , τι να ήταν αυτό που με έκανε να νοιώθω περισσότερο ασφαλής σε πλεούμενο παρά σε στέρεο έδαφος .... κι αν ακόμη υπάρχει μέσα μου ...

τότε επίσης μου γεννήθηκε η άποψη ότι μια σταθερή σχέση δίνει σε κάποιους την ασφάλεια για να κάνουν ταξίδια σε νέους κόσμους... όπως έκανε ο φίλος από τη Νάπολη. Μέσα μου όμως για μένα , ήταν αδιανόητο πως μπορούσε κανείς να έχει μια σταθερή μόνιμη σχέση και συγχρόνως να ταξιδευει σε 'νέους κόσμους' . αδιανόητο δηλαδή ως εξής: .... έβαζα τον εαυτό μου στη θέση εκείνου με τη σχέση, να φλερτάρω παράλληλα κι αλλού, και ένας πόνος και μια δυστυχία με πλημμύριζαν . από τη μια οι ενοχές για το ψέμα προς τον σύντροφο που πως θα τον αντίκρυζα ξανά (;) , κι από την άλλη η αβάστασχτη δυστυχία του να μη ζω ελευθερα την αγάπη και τον έρωτα ......

για να είμαι ειλικρινής αμεσως μετά έθεσα και το ερώτημα , τελικά ποια είναι η πρόκληση; να διατηρείται κανείς σε μια σχέση ή να ζει μόνος ; αυτό το άφησα και το κατάπιε η θαλασσα τότε γιατί τα κανάλια που άνοιγε ήταν σκοτεινά και άγνωστα και δεν υπήρχε και υλικό μέσα μου για να δώσει απαντησεις ... συνεχισα λοιπόν την αναζήτηση χωρίς καμμιά σκεψη.

αυτά καταγράφηκαν για πρώτη φορά τότε .. ήταν όμως πολύ καλυτερα από ότι ειχα καταγράψει στο τετράδιο που ήταν καλά κρυμμένο στο δωμάτιο στην Αθήνα....... οι πρώτες καταγραφές μάλλον θετικών εμπειριών έγιναν λοιπόν στη Σαντορίνη , χωρίς καν να κοιτάζω την καλδέρα τότε...

τις υπόλοιπες μέρες , έπινα τον καπουτσίνο μου μόνη στο καφέ , και ένοιωθα σαν την Όντρεϊ Χέπμπορν στο ' Breakfast at Tifany's' . θαύμαζα τις πολύτιμες πέτρες και ήθελα να μάθω περισσότερα γι'αυτες γιατί κάθε μία μου μιλούσε. Αλλά ενώ προσπαθούσα να καταλάβω ποια ακριβώς μου μιλάει στην καρδιά, με διέκοπταν οι συνομιλίες των αμερικανών που έκαναν βολτα στα χρυσοχοϊα . οι έντονες εκφράσεις θαυμασμού και μαλλον καταναλωτισμού έσπαγαν την ευθραστη επικοινωνία που προσπαθούσα να αποκτήσω με τις πέτρες.. πράσινες, ρόζ , καφέ , κίτρινες ...

Ενώ λοιπόν είχαμε πάει στη Σαντορίνη μόνο για 6 μέρες, αποφασίσαμε να μεινουμε 6 μέρες παραπάνω. βάλαμε κάτω τα χρήματα μας και είδαμε ότι μας έφταναν να μείνουμε αν τρώγαμε από 1 σουβλάκι την ημέρα και ένα χυμό και στα κλαμπ θα πηγαίναμε μετά τις 2 που δεν έκοβαν είσοδο πλέον και βέβαια ποτό δεν πίναμε ουτως ή άλλως, έφταναν λοιπον για το δωμάτιο και για τα εισιτηρια για το λεωφορειο για την παραλία ....

ένα βραδυ λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε να κοιμηθούμε στην παραλία. πήγαμε στην Περίσα νύχτα .. ήταν μόνο η εκκλησία εκεί .. την αράξαμε στην άμμο, είχαμε παρει και τα sleeping bags μαζί....με έπιασε μια ανασφάλεια γενικότερα , αλλα στριμώχτηκα ανάμεσα στα αγόρια και κοιμήθηκα σαν πουλακι χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου ...
το πρωί ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στον ορίζοντα απ'άκρη σ'ακρη το βιολετί-πορτοκαλοκόκκινο φως ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό , εικόνα που με συνοδεύει πάντα μεχρι και σημερα... Ειρήνη ημίν .......

είναι η εποχή όπου στην παραλία της Περίσας δεν υπάρχει ίχνος κατασκευής , ούτε μαγαζια μπροστά στη θάλασσα. υπάρχει μόνο η εκκλησία και λίγα σπίτια .. έτος 1989, Ιούλιος .
η επιστροφή με το καράβι για τον Πειραιά με βρήκε πάλι μέσα σε ένα κίτρινο μπλουζάκι , ηλιοκαμμένη και με ένα πιο χαλαρό χαμόγελο στα χειλη. Φευγαμε από τον Αθηνιό την ώρα του ηλιοβασιλέματος. όλο το κατάστρωμα ειχε το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, το ίδιο και τα μαλλιά μου . ...