Μεσοσπονδύλιοι δίσκοι και ισχιαλγία

Μεσοσπονδύλιοι δίσκοι και ισχιαλγία

Η πίεση που ασκεί το βάρος του κορμού στους χόνδρινους δίσκους μεταξύ των σπονδύλων, ιδιαίτερα στην περιοχή της μέσης, τους ωθεί προς τα πλάγια και έξω, με αποτέλεσμα να ‘ξεχειλώνουν’ πιέζοντας τα νεύρα, προκαλώντας διάφορους πόνους όπως ισχιαλγία, ‘λουμπάγκο’ κλπ. Το πρόβλημα αυτού του συμπτώματος είναι η υπερφόρτιση. Όποιος φορτώνει στους ώμους του υπερβολικό βάρος χωρίς να το συνειδητοποιεί, αισθάνεται την πίεση αυτή στο σώμα υπό μορφή πόνου που ξεκινά από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Ο πόνος εξαναγκάζει τον άνθρωπο σε περισσότερη ησυχία, γιατί κάθε κίνηση, κάθε δραστηριότητα είναι οδυνηρή. Πολλοί προσπαθούν να καταπνίξουν τους πόνους με αναλγητικά φάρμακα, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι τις συνηθισμένες τους δραστηριότητες. Ωστόσο καλύτερο θα ήταν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία, για να συλλογιστούν με ηρεμία τους λόγους για τους οποίους φορτώθηκαν τόσα βάρη, τόση πίεση. Η υπερφόρτιση εξυπηρετεί πάντοτε την προσπάθεια να φανούμε προς τα έξω μεγάλοι και άξιοι, για να αντισταθμίσουμε σε πράξεις το κρυφό αίσθημα της μικρότητας μας.

Πίσω από κάθε σπουδαία επίδοση κρύβεται πάντοτε έλλειψη αυτοπεποίθησης και σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ο άνθρωπος που έχει βρει τον εαυτό του δεν αναζητά επιδόσεις. Είναι. Στην ιστορία πίσω από κάθε μεγαλειώδη (ή ταπεινότερη) δράση κι επίδοση κρύβονται άνθρωποι που η εσωτερική τους αίσθηση μικρότητας τους ωθεί σε εξωτερική μεγαλειότητα. Με τις πράξεις τους θέλουν να αποδείξουν στον κόσμο κάτι, αν και στην πραγματικότητα ποτέ κανείς δεν τους το ζήτησε ή δεν περιμένει τέτοιες αποδείξεις - εκτός από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, που θέλει να αποδείξει κάτι στον εαυτό του και μόνον. Το ερώτημα είναι τι; όποιος έχει μεγάλες επιδόσεις ας αναρωτηθεί εγκαίρως γιατί το κάνει, ώστε κάποια μέρα η απογοήτευση να μην είναι πολύ σκληρή. Όσοι είναι ειλικρινής με τον εαυτό τους θα βρουν πάντοτε την ίδια απάντηση: για αναγνώριση και αγάπη. Η αναζήτηση αγάπης είναι το μοναδικό γνωστό κίνητρο των επιδόσεων, ενώ η όλη προσπάθεια καταλήγει πάντοτε σε απογοήτευση, γιατί ο στόχος δε θα επιτευχθεί ποτέ μέσα απ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί η αγάπη είναι άστοχη. Την αγάπη δεν την κερδίζεις με επίδοση. ‘σ’ αγαπώ αν μου δώσεις 10.000’ ή ‘σ’ αγαπώ αν είσαι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής’ Μια τέτοια απαίτηση θα ήταν παράλογη. Το μυστικό της αγάπης είναι ακριβώς ‘άνευ όρων’ . Γι’ αυτό η μητρική αγάπη είναι πρότυπο της Αγάπης. Αντικειμενικά, ένα βρέφος σημαίνει για τη μητέρα μόνον βάρος και ενόχληση. Η μητέρα όμως δεν το αισθάνεται έτσι, γιατί αγαπά το μωρός της. Γιατί; Δεν υπάρχει απάντηση σ’ αυτό. Αν υπήρχε, δε θα μιλούσαμε για αγάπη. Καθένας, συνειδητά ή ασυνείδητα, ποθεί αυτήν την άνευ όρων αγνή αγάπη που απευθύνεται μόνον σ’ αυτόν και δεν εξαρτάται από εξωτερικά στοιχεία ή επιδόσεις.

Σύμπλεγμα κατωτερότητας σημαίνει να έχεις την αίσθηση ότι έτσι όπως είσαι, δεν αξίζεις την αγάπη. Κι έτσι ο άνθρωπος αρχίζει την προσπάθεια να ‘γίνει αξιαγάπητος’, όλο και πιο συνετός, όλο και πιο ικανός, πλούσιος, διάσημος, κλπ. Με όλα αυτά τα στολίδια του εξωτερικού κόσμου θέλει να γίνει αξιαγάπητος – κι αν τύχει τώρα να τον αγαπήσουν, τον τρώει η αμφιβολία, μήπως αυτό συμβαίνει ‘μόνον’ εξαιτίας των επιδόσεων, της φήμης, του πλούτου του κ.λπ. Ο ίδιος έχει φράξει στην ψυχή του το δρόμο προς τη γνήσια αγάπη. Η αναγνώριση των επιδόσεων του δεν ικανοποιεί την επιθυμία που τον ώθησε στις επιδόσεις αυτές. Γι’αυτό είναι χρήσιμο να ασχοληθεί κανείς εγκαίρως και ενσυνείδητα με το σύμπλεγμα κατωτερότητας και τα αισθήματα μικρότητας του – κι όποιος δεν θέλει να το δει αλλά συνεχίζει να φορτώνεται με πρόσθετα καθήκοντα, στην πραγματικότητα μικραίνει σωματικά. Κονταίνει κάπως εξαιτίας της συμπίεσης των δίσκων του, ενώ οι πόνοι κάνουν τη στάση του κυρτή , σκυφτή. Το σώμα πάντοτε δείχνει την αλήθεια.

Ο προορισμός των μεσοσπονδύλιων δίσκων είναι η κινητικότητα και η ευλυγισία. Αν ένας δίσκος συμπιεστεί ανάμεσα σε δύο σπονδύλους, η στάση μας γίνεται άκαμπτη, αλύγιστη, ιδιόμορφη. Οι ίδιες εκφάνσεις μας είναι γνωστές στον ψυχικό τομέα. Αν ένα άτομο είναι ‘σφιγμένο’, γίνεται κλειστό και άκαμπτο – έχει μια παράξενη εσωτερική στάση. Ο φυσικοθεραπευτής απελευθερώνει απότομα τους συμπιεσμένους δίσκους με ένα ξαφνικό τράβηγμα ή τίναγμα, επιτρέποντας τους να βρουν πάλι τη φυσιολογική τους θέση (‘διάλυσε και σύνδεσε’).

Και οι σφηνωμένες ψυχές επαναφέρονται στη θέση τους με την ίδια μέθοδο του φυσικοθεραπευτή: με ένα ξαφνικό, δυνατό τίναγμα ξεκολλούν από τη στρεβλή τους θέση, ώστε να μπορέσουν να αναπροσανατολιστούν και να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Αυτό το τίναγμα φοβούνται οι ασθενείς στη φυσικοθεραπεία. Και στις δυο περιπτώσεις ο κρότος προμηνύει την ελπίδα επιτυχίας.