Σεξουαλικότητα και εγκυμοσύνη

Η σεξουαλικότητα είναι το πιο διαδεδομένο επίπεδο, στο οποίο ο άνθρωπος ασκείται στην αντιμετώπιση της πολικότητας. Εδώ καθένας αισθάνεται πόσο πεπερασμένος είναι και αναζητεί αυτό που του λείπει. Ενώνεται σωματικά με τον αντίθετο πόλο του και βιώνει σ’ αυτήν την ένωση μια νέα συνειδησιακή κατάσταση, που ονομάζει οργασμό. Ο άνθρωπος αισθάνεται τον οργασμό ως πεμπτουσία της ευτυχίας. Με ένα μειονέκτημα: η ευτυχία αυτή δεν έχει διάρκεια. Το μειονέκτημα αυτό προσπαθεί να αντισταθμίσει με τη συχνότητα της επανάληψης. Όσο σύντομη και να είναι αυτή η στιγμή της ευτυχίας, διδάσκει ωστόσο ότι υπάρχουν καταστάσεις, που υπερβαίνουν κατά πολύ τη ‘φυσιολογική’ μας συνείδηση. Αυτή ακριβώς η στιγμιαία ευτυχία δεν αφήνει τον άνθρωπο σε ησυχία, τον εξωθεί στην αναζήτηση. Η σεξουαλικότητα αποκαλύπτει το πρώτο μισό του μυστικού: όταν συνδεθούν οι δύο πόλοι σε ένα, αναπτύσσεται η αίσθηση της ευτυχίας, επομένως η ‘Ενότητα’. Μας λείπει ακόμα το δεύτερο μισό του μυστικού, που θα μας αποκάλυπτε πως να παραμείνουμε διαρκώς σε μια τέτοια συνειδησιακή κατάσταση, την ευτυχία, χωρίς να ξαναβγούμε απ’αυτήν. Η απάντηση είναι απλή: όσο η ένωση των αντιθέτων επιτυγχάνεται μόνον σε σωματικό επίπεδο (σεξουαλικότητα), η κατάσταση της συνείδησης που απορρέει απ’ αυτήν (οργασμός) παραμένει χρονικά περιορισμένη, γιατί το σωματικό επίπεδο υπόκειται στο νόμο του χρόνου. Η απελευθέρωση από τον χρόνο επιτυγχάνεται μόνο με την ένωση των αντιθέτων και στη συνείδηση. Αν επιτευχθεί η ενότητα σ’ αυτό το επίπεδο, φθάνουμε σε αιώνια διαχρονική ευτυχία.

Εδώ αρχίζει το μονοπάτι του εσωτερισμού, που αποκαλείται στην Ανατολή μονοπάτι της Γιόγκα (Jogum). Πρόκειται για την ελληνική λέξη ζυγός. Ο ζυγός συνδέει πάντοτε δύο στοιχεία σε ένα: δύο βόδια, δύο κουβάδες κ.λ.π. Η γιόγκα είναι η τέχνη της σύνδεσης του δυϊσμού. Η σεξουαλικότητα εμπεριέχει το βασικό σχέδιο του μονοπατιού σε ένα επίπεδο όπου κάθε άνθρωπος έχει πρόσβαση , και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε εξαρχής στην αναλογική παράσταση του μονοπατιού. Ακόμα και σήμερα ο επισκέπτης ασιατικών ναών συναντά κατάπληκτος πορνογραφικές – έτσι νομίζει – παραστάσεις. Στην πραγματικότητα η σεξουαλική ένωση δύο θεϊκών όντων χρησιμοποιείται για να απεικονιστεί συμβολικά η ένωση των αντιθέτων, conjuctio oppositorum.
Μια από τις ιδιομορφίες της χριστιανικής θεολογίας στη διάρκεια της εξέλιξης της είναι η απεμπόληση της σωματικότητας και επομένως της σεξουαλικότητας σε βαθμό που εμείς , τα παιδιά ενός χριστιανικού πολιτισμού, να θεωρούμε το δίδυμο σεξουαλικότητας και πνευματικότητας, μεγάλη, ανυπέρβλητη αντίθεση (…φυσικά οι Χριστιανοί δεν απέρριπταν εξαρχής τον σεξουαλικό συμβολισμό, όπως π.χ. φαίνεται από τη διδασκαλία της ‘νύμφης του Χριστού’ ). Αρκετές ομάδες που αυτοαποκαλούνται ‘εσωτεριστικές’ καλλιεργούν ακόμα με φανατισμό την αντίθεση αυτή μεταξύ σάρκας και πνεύματος. Οι κύκλοι αυτοί συγχέουν συστηματικά τη μεταμόρφωση με την απώθηση. Θα ήταν αρκετό να κατανοήσουν την αρχή του εσωτερισμού , ‘όπως επάνω έτσι και κάτω’ από την οποία απορρέει το συμπέρασμα: ό,τι δε μπορεί ο άνθρωπος κάτω , δε θα το κατορθώσει ποτέ επάνω.
Επομένως τα σεξουαλικά προβλήματα πρέπει να λυθούν στο σωματικό επίπεδο, αντί για αναζήτηση της σωτηρίας στη φυγή, γιατί η ένωση των αντιθέτων σε ανώτερα επίπεδα είναι ακόμα πιο δύσκολη!
Από αυτή την οπτική γωνία γίνεται ευκολότερα κατανοητό, γιατί ο Φρόιντ ανήγαγε όλα σχεδόν τα προβλήματα του ανθρώπου στη σεξουαλικότητα. Η θέση του αυτή ήταν απολύτως δικαιολογημένη αλλά είχε ένα μικρό λάθος στη μορφή. Ο Φρόιντ ( και όλοι όσοι σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο) παρέλειψε το τελευταίο βήμα από το επίπεδο της συγκεκριμένης εκδήλωσης προς την αρχή που κρυβόταν πίσω της. Η σεξουαλικότητα είναι μία μόνον από τις μορφές εκδήλωσης της αρχής της πολικότητας ή της ‘ένωσης των αντιθέτων’. Οι κριτικοί του Φρόιντ θα μπορούσαν να συμφωνήσουν κι αυτοί με την αφηρημένη μορφή: όλα τα προβλήματα του ανθρώπου οφείλονται στην πολικότητα και στην προσπάθεια ένωσης των αντιθέτων (το βήμα αυτό έκανε τελικά ο C.G. Jung < http://www.youtube.com/watch?v=6BkpAXBdxdQ&feature=related >). Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διδάσκονται, βιώνουν και επεξεργάζονται τα προβλήματα της πολικότητας στο επίπεδο της σεξουαλικότητας. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο η σεξουαλικότητα και οι σχέσεις δύο προσώπων αποτελούν το κύριο υλικό σύγκρουσης για την ανθρωπότητα: είναι το εξαιρετικά δύσκολο θέμα της ‘πολικότητας’, που πιέζει τον άνθρωπο μέχρις απελπισίας, ωσότου βρει το σημείο της ενότητας.