Οι νεφροί στο ανρθώπινο σώμα, αντιπροσωπεύουν τη συντροφικότητα

Οι νεφροί
Στο ανθρώπινο σώμα, οι νεφροί αντιπροσωπεύουν τον τομέα της συντροφικότητας. Οι πόνοι και οι ασθένειες των νεφρών εμφανίζονται όποτε ο ασθενής βρίσκεται σε σύγκρουση με τον/τη σύντροφο του. Λέγοντας ‘συντροφικότητα’ δεν εννοούμε μόνο τη σεξουαλικότητα, αλλά βασικά κάθε μορφή και τρόπο συνάντησης με άλλον άνθρωπο. Ο ιδιαίτερος τρόπος της συνάντησης δυο ανθρώπων χαρακτηρίζεται ξεκάθαρα στα πλαίσια της σχέσης και μπορεί να μεταφερθεί σε κάθε άλλη προσωπική σχέση. Για την καλύτερη κατανόηση της σχέσης νεφρών-συντροφικότητας συνιστάται η βαθύτερη παρατήρηση του ψυχικού ορίζοντα μιας σχέσης.
Με την πολικότητα της συνείδησης μας συμβαδίζει το γεγονός ότι δε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ολότητα μας, αλλά ταυτιζόμαστε με ένα μόνον τμήμα του είναι μας. Αυτό το τμήμα το αποκαλούμε Εγώ. Μας λείπει η σκιά μας, την οποία εξ’ορισμού δε γνωρίζουμε. Η πορεία του ανθρώπου είναι πορεία προς μια βαθύτερη συνείδηση. Είναι συνεχώς αναγκασμένος να συνειδητοποιεί σταδιακά τα μέχρι τώρα ασυνείδητα τμήματα της σκιάς του και να ολοκληρώνει μ’αυτά την ταύτιση του. Η διαδικασία αυτής της μάθησης δεν μπορεί να τερματιστεί, προτού αποκτήσουμε μια τέλεια συνείδηση – δηλαδή προτού να γίνουμε ‘ολόκληροι’. Η ενότητα αυτή περικλείει ολόκληρη την πολικότητα χωρίς διαχωρισμό (δηλαδή και το αρσενικό και το θηλυκό μέρος).
Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι ανδρόγυνος, δηλαδή έχει συνενώσει στην ψυχή του τις αρσενικές και τις θηλυκές πλευρές του σε μια ενότητα (χυμικός γάμος). Η λέξη ‘ανδρόγυνος’ δεν πρέπει να συγχέεται με τον ερμαφρόδιτο, γιατί αφορά το ψυχικό επίπεδο, ενώ το σώμα διατηρεί το φύλο του. Η συνείδηση όμως δεν ταυτίζεται πια με το φύλο ( όπως τα νήπια, που σωματικά έχουν βέβαια φύλο, αλλά δεν ταυτίζονται μ’αυτό). Ο στόχος της ανδρόγυνης συνείδησης εκφράζεται εξωτερικά και με την αγαμία και την ένδυση των κληρικών και μοναχών. Άνδρας σημαίνει ταύτιση με τον αρσενικό πόλο της ψυχής, αλλά αυτή η ταύτιση αυτομάτως εξωθεί το θηλυκό μέρος στην περιοχή της σκιάς. Αντίστοιχα, Γυναίκα σημαίνει ταύτιση με τον θηλυκό πόλο της ψυχής, εξωθώντας τον αρσενικό πόλο στη σκιά. Καθήκον μας είναι να συνειδητοποιήσουμε τη σκιά μας, κάτι που μας λείπει, το αναζητούμε και το βρίσκουμε μέσω του εξωτερικού κόσμου(παράκαμψη), αν και στην πραγματικότητα βρίσκεται πάντοτε μέσα μας.
Αρχικά φαίνεται παράδοξο – και σπάνια κατανοητό. Ωστόσο η γνώση χρειάζεται τον διαχωρισμό του υποκειμένου από το αντικείμενο. Το μάτι π.χ. μπορεί να βλέπει, αλλά αδυνατεί να δει τον εαυτό του. Χρειάζεται γι’αυτό να κάνει την παράκαμψη μέσω προβολής στον καθρέφτη. Μόνον έτσι μπορούμε να γνωρίσουμε εαυτούς. Ο άνδρας γνωρίζει το θηλυκό του μέρος μέσω της προβολής σε μια συγκεκριμένη γυναίκα – το ίδιο ισχύει αντίστροφα και για τη γυναίκα. Ας φανταστούμε τη σκιά σε στρώματα: υπάρχουν πολύ βαθιά στρώματα, που μας προκαλούν φρίκη και μας φοβίζουν και άλλα, που βρίσκονται πολύ κοντά στην επιφάνεια, έτοιμα να τα επεξεργαστούμε και να τα συνειδητοποιήσουμε. Συναντώντας ένα άτομο που βιώνει έναν τομέα, που για μένα βρίσκεται στην επάνω περιοχή της σκιάς μου, το ερωτεύομαι. Η λέξη ‘το’ αφορά εξίσου το άλλο άτομο όσο και τη δική μου σκιά, γιατί αυτά τα δύο είναι, σε τελευταία ανάλυση, το ίδιο.
Ό,τι αγαπάμε ή μισούμε στον άλλον άνθρωπο, βρίσκεται σε τελευταία ανάλυση πάντοτε μέσα μας. Μιλούμε για αγάπη, αν κάποιο άτομο αντανακλά ένα μέρος της σκιάς μας, που επιθυμούμε να συνειδητοποιήσουμε. Αντίθετα μιλούμε για μίσος, όταν το άτομο αντανακλά ένα πολύ βαθύ στρώμα της σκιάς μας, που δε θέλουμε καθόλου να συναντήσουμε. Βρίσκουμε ελκυστικό το αντίθετο φύλο γιατί μας λείπει. Συχνά το φοβόμαστε, γιατί δεν το συνειδητοποιούμε. Η συνάντηση με έναν σύντροφο είναι συνάντηση με την ασυνείδητη πλευρά μέσα μας. Αν κατανοήσουμε καλά τον μηχανισμό αυτόν της αντανάκλασης των δικών μας σκιών στον σύντροφο, θα δούμε όλα τα προβλήματα της συμβίωσης κάτω από νέο φως. Όλα τα προβλήματα που έχουμε με τον/τη σύντροφο μας, είναι προβλήματα που έχουμε με τον εαυτό μας.
Η σχέση με το υποσυνείδητο μας είναι πάντοτε αμφίσημη: αφενός μας διεγείρει και αφετέρου τη φοβόμαστε. Εξίσου αμφίσημη είναι και η σχέση μας με τον σύντροφο – τον αγαπούμε ή τον μισούμε, θέλουμε την πλήρη κατοχή του ή προτιμούμε να απαλλαγούμε απ’αυτόν, τον βρίσκουμε υπέροχο και απαίσιο.
Σε κάθε δραστηριότητα και κάθε τριβή σε μια σχέση, επεξεργαζόμαστε πάντοτε τη σκιά μας. Γι’αυτό συνήθως συνδέονται σχετικά αντίθετοι χαρακτήρες. Τα αντίθετα έλκονται, αυτό το ξέρουν όλοι, κι ωστόσο κάθε φορά μας κάνει εντύπωση ‘πως έσμιξαν αυτοί οι δύο, που δεν ταιριάζουν καθόλου’. Ταιριάζουν τόσο περισσότερο, όσο μεγαλύτερες είναι οι αντιθέσεις τους, γιατί ο καθένας βιώνει τη σκιά του άλλου, ή – με αρκετή δόση υπερβολής - καθένας ζητά από τον άλλο να βιώσει τη σκιά του. Βέβαια, οι σχέσεις δύο πολύ όμοιων ατόμων φαίνονται λιγότερο επικίνδυνες και πιο άνετες, αλλά δεν συμβάλλουν σχεδόν καθόλου στην εξέλιξη του ζευγαριού, γιατί στον καθένα αντανακλάται μόνον ο δικός του, συνειδητός τομέας, πράγμα απλό και βαρετό. Βρίσκουν ο ένας τον άλλο θαυμάσιο και προβάλλουν τη σκιά τους, που από κοινού αποφεύγουν, στον υπόλοιπο έξω κόσμο. Μόνον οι τριβές μιας σχέσης είναι εποικοδομητικές, γιατί μόνον οι επεξεργασίες της σκιάς μας, που αντικρίζουμε στον άλλο, ερχόμαστε εγγύτερα. Από τα παραπάνω ίσως γίνει σαφές, ότι ο στόχος αυτής της εργασίας είναι η ολοκλήρωση του καθενός.
Ιδανικό θα ήταν, στο τέλος κάθε σχέσης να προκύψουν δύο εσωτερικά ολοκληρωμένα άτομα, ή τουλάχιστον πιο ολοκληρωμένα από πριν, εφόσον έχουν επεξεργαστεί τα ασυνείδητα μέρη της ψυχής τους, ενσωματώνοντας τα στη συνείδηση τους. Στο τέλος της πορείας δε στέκει επομένως ένα ζευγάρι περιστεριών, που δε μπορεί να ζήσει το ένα χωρίς το άλλο. Το γεγονός ότι δε μπορεί ο ένας να ζήσει χωρίς τον άλλο αποκαλύπτει απλώς ότι ο καθένας από τεμπελιά (ή και δειλία) χρησιμοποιεί τον άλλο για να βιώσει επάνω του τη δική του σκιά, χωρίς να προσπαθήσει να επεξεργαστεί και να άρει την προβολή του. Σ’αυτές τις περιπτώσεις(κατά πλειοψηφία!) ο ένας δεν επιτρέπει στον άλλο να εξελιχθεί, γιατί οι συνθήκες ρόλοι θα τεθούν υπό αμφισβήτηση. Αν ο ένας υποβληθεί σε ψυχοθεραπεία, συχνά ο σύντροφος του παραπονείται ότι ‘ο άλλος έχει αλλάξει τόσο πολύ…’ (‘θέλαμε μόνον να εξαφανιστεί το σύμπτωμα!’)
Μια σχέση έχει πετύχει το σκοπό της, όταν ο ένας παύει να χρειάζεται τον άλλο. Μόνον σ’αυτή την περίπτωση επαληθεύεται η υπόσχεση της ‘αιώνιας αγάπης’. Η αγάπη είναι μια πράξη συνείδησης και σημαίνει ν’ανοίγεις τα όρια της συνείδησης σου σ’αυτό που αγαπάς, για να ενωθείς μαζί του. Αυτό θα έχει συμβεί όταν έχεις ενσωματώσει στην ψυχή σου όλα όσα αντιπροσώπευε ο σύντροφος, ή με άλλα λόγια, όταν έχεις αποσύρει όλες τις προβολές και έχεις συνδεθεί μ’αυτές. Έτσι ‘αδειάζει’ το πρόσωπο ως επιφάνεια προβολής, αδειάζει από κάθε γοητεία και αποστροφή, η αγάπη έχει γίνει αιώνια, δηλαδή ανεξάρτητη από το χρόνο, γιατί πραγματώθηκε στην ψυχή. Αυτές οι σκέψεις προκαλούν πάντοτε φόβο σε ανθρώπους που οι προβολές τους παραμένουν ‘κολλημένες’ σε υλικά αγαθά, συνδέουν την αγάπη με τη μορφή της εμφάνισης, αντί με το περιεχόμενο της συνείδησης. Μ’αυτήν την τοποθέτηση, το εφήμερο της γήινης παρουσίας γίνεται απειλή, και ελπίζουν να ξανασυναντήσουν τους ‘αγαπημένους συγγενείς’ στον άλλο κόσμο, παραβλέποντας ότι ο ‘άλλος κόσμος’ είναι πάντοτε παρών. Ο άλλος κόσμος βρίσκεται πέρα από τις υλικές μορφές. Χρειάζεται απλώς να μεταθέσει κανείς κάθε ορατό στοιχείο στη συνείδηση, υπερβαίνοντας κάθε μορφή. Κάθε ορατό είναι απλώς μεταφορά, παραβολή – γιατί να είναι διαφορετικό στον άνθρωπο;
Ο ορατός κόσμος πρέπει να γίνει περιττός με τον τρόπο της ζωής μας, κι αυτό ισχύει και για τον/τη σύντροφο μας. Τα προβλήματα ανακύπτουν μόνο όταν δύο άνθρωποι ‘εκμεταλλεύονται’ τη συντροφική τους σχέση με διαφορετικό τρόπο, όπου ο ένας επεξεργάζεται τις προβολές του και τις αποσύρει, ενώ ο άλλος παραμένει κολλημένος στις δικές του. Τότε έρχεται η στιγμή όπου ο ένας ανεξαρτητοποιείται από τον άλλον, ενώ ο άλλος παραμένει με ματωμένη καρδιά. Αν ωστόσο και οι δύο σύντροφοι παραμείνουν προσκολλημένοι στην προβολή, η αγάπη τους πάει ως τον τάφο – κι ακολουθεί το μέγα πένθος, γιατί χάθηκε το έτερον ήμισυ! Ευτυχής όποιος κατανοεί ότι κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει κάτι, που έχει πραγματωθεί μέσα του. Η αγάπη θέλει την ενότητα, τίποτε άλλο. Όσο μένει προσηλωμένη σε εξωτερικά αντικείμενα, δεν επιτυγχάνει το στόχο της. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ακριβώς την εσωτερική διάρθρωση μιας συντροφικής σχέσης, για να παρακολουθήσουμε τους αναλογικούς συσχετισμούς που λαμβάνουν χώρα στους νεφρούς. Στον οργανισμό υπάρχουν μονήρη όργανα(π.χ. στομάχι, ήπαρ, πάγκρεας, σπλήνα ) αλλά και ζεύγη οργάνων, όπως οι πνεύμονες, οι όρχεις, οι ωοθήκες και οι νεφροί. Τα ζεύγη των οργάνων σχετίζονται στο σύνολο τους με το θέμα ‘επαφή’ και ‘συντροφικότητα’: οι πνεύμονες αντιπροσωπεύουν τον τομέα των μη δεσμευτικών επαφών και επικοινωνιών, ενώ οι όρχεις και οι ωοθήκες αντιπροσωπεύουν τη σεξουαλικότητα. Αντίθετα οι νεφροί αντιστοιχούν στη συντροφικότητα υπό την έννοια μιας στενής ανθρώπινης επαφής. Οι παραπάνω τομείς αντιστοιχούν επίσης σε τρεις αρχαίες ελληνικές έννοιες της αγάπης: Φιλία, Έρως, Αγάπη με την έννοια της σταδιακής ένωσης με όλα.
Όλες οι ουσίες που προσλαμβάνει το σώμα καταλήγουν τελικά στο αίμα. Στους νεφρούς έχει ανατεθεί ο ρόλος του κεντρικού σταθμού-διυλιστηρίου. Πρέπει να μπορούν να αναγνωρίσουν ποιες ουσίες είναι ανεκτές και χρήσιμες για τον οργανισμό, εξίσου με τα προϊόντα του καταβολισμού ή τα δηλητήρια, που πρέπει να απεκκριθούν. Για να ανταποκριθούν σ’αυτόν το ρόλο, οι νεφροί διαθέτουν διάφορους περίπλοκους μηχανισμούς, τους οποίους χάριν απλοποίησης θα διαχωρίσουμε σε δύο βασικές λειτουργίες: το πρώτο στάδιο της διύλισης λειτουργεί σύμφωνα με το πρότυπο ενός μηχανικού κόσκινου, που παρακρατεί τα σωματίδια πάνω από ένα συγκεκριμένο μέγεθος. Το μέγεθος των πόρων του κόσκινου εμποδίζει να περάσει ως και το μικρότερο μόριο λευκώματος (λευκωματίνη). Το δεύτερο, πολύ πιο σύνθετο στάδιο, στηρίζεται σ’έναν συνδυασμό όσμωσης και στην αρχή του ρεύματος της αντίθετης ροής. Κατά βάση η όσμωση στηρίζεται στην εξισορρόπηση μεταξύ πίεσης και διαφοράς πυκνότητας δύο υγρών, που χωρίζονται από ημιδιαπερατή μεμβράνη.
Η αρχή του ρεύματος αντίθετης ροής επιβάλλει να περνούν συνεχώς, το ένα κοντά στο άλλο τα διαφορετικής πυκνότητας υγρά, κι έτσι σε περίπτωση ανάγκης οι νεφροί είναι σε θέση να απεκκρίνουν ούρα υψηλής συμπύκνωσης (πχ πρωινά ούρα). Η οσμωτική αυτή εξισορρόπηση φροντίζει , σε τελευταία ανάλυση, να κατακρατεί ο οργανισμός τα αναγκαία για την επιβίωση άλατα, από τα οποία εξαρτάται, μεταξύ άλλων, η οξεοβασική ισορροπία.
Οι περισσότεροι αδαείς περί τα ιατρικά συνήθως δε συνειδητοποιούν τη ζωτική σημασίας της ισορροπίας οξέων-βάσεων, που εκφράζεται αριθμητικά ως τιμή pH. Όλες οι βιοχημικές αντιδράσεις (πχ ανάκτηση ενέργειας, σύνθεση λευκωμάτων) εξαρτώνται από τη σταθερότητα της αξίας του pH (εντός συγκεκριμένων ορίων). Το αίμα παραμένει ακριβώς στη μέση, μεταξύ όξινου και βασικού, μεταξύ του Γιν και του Γιάνγκ. Αντίστοιχα κάθε συντροφική σχέση στηρίζεται στην προσπάθεια μιας αρμονικής εξισορρόπησης των δύο πόλων, του αρσενικού (Γιάνγκ,οξέος) και του θυληκού (Γιν, βάσης). Όπως οι νεφροί είναι υπεύθυνοι για την εξισορρόπηση οξέων και βάσεων, έτσι και η συντροφική σχέση φροντίζει αντίστοιχα ώστε ο δεσμός με έναν άνθρωπο, που βιώνει τη σκιά του άλλου, να τελειωθεί προς την κατεύθυνση της ολότητας. Στη σχέση αυτήν, το έτερον(ή ‘καλύτερο’) ήμισυ αντισταθμίζει, με το δεδομένο καθεστώς του, αυτό που λείπει από το άλλο.
Σε μια σχέση ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι πάντοτε η πεποίθηση ότι η προβληματική και ενοχλητική συμπεριφορά είναι δικό ‘του’ πρόβλημα και δεν έχουν καμία σχέση μ’ ‘εμένα’. Σ’αυτή την περίπτωση το άτομο παραμένει προσκολλημένο στην προβολή και δεν κατανοεί την ανάγκη και το όφελος της επεξεργασίας των δικών του σκιών που ο σύντροφος του αντανακλά, ώστε μέσα από αυτήν τη συνειδητοποίηση να αναπτυχθεί και να ωριμάσει. Αν σωματοποιηθεί αυτή η ψευδαίσθηση, οι νεφροί αφήνουν ζωτικές ουσίες (λεύκωμα, άλατα) να περάσουν μέσα από τα φίλτρα τους και πετούν στον έξω κόσμο σημαντικά για την ανάπτυξη συστατικά στοιχεία (π.χ. σπειραματονεφρίτις). Έτσι επιδεικνύουν την ίδια ανικανότητα να αναγνωρίσουν σημαντικές ουσίες ως δικές τους, όπως και η ψυχή, που δεν αναγνωρίζει σημαντικά προβλήματα ως δικά της και ως εκ τούτου τα αναθέτει στον άλλον. Όπως ο άνθρωπος πρέπει να αναγνωρίζει τον εαυτό του στον σύντροφο του, έτσι και οι νεφροί χρειάζονται την ικανότητα αναγνώρισης των ‘ξένων’ ουσιών ως σημαντικών για τη δική τους ανάλυση και εξέλιξη.
Η οφθαλμοφανής σχέση των νεφρών με το θέμα ‘συντροφικότητα’ και ‘ικανότητα επαφών’ αναγνωρίζεται εύκολα από ορισμένες συνήθειες της καθημερινής ζωής. Όποτε συναντιούνται οι άνθρωποι με σκοπό να συνάψουν επαφές μεταξύ τους, το ποτό παίζει εξέχοντα ρόλο, πράγμα όχι παράξενο, γιατί διεγείρει το ‘όργανο των επαφών’, τον νεφρό, και μαζί μ’αυτόν την ψυχική ικανότητα για επαφές, χωρίς να ‘τσουγκρίσουν’ στους κοινωνικούς άγραφους νόμους. Η ανταλλαγή του ‘σεις’ με το ‘εσύ’ συνδέεται σχεδόν πάντοτε με ένα τελετουργικό της πόσης- ‘αδελφοποίησης’. Οι ανθρώπινες σχέσεις και επαφές είναι σχεδόν αδιανόητες χωρίς κοινό ποτό, είτε σε ένα πάρτι είτε σε μια κοινωνική συναναστροφή είτε σε κάποιο πανηγύρι. Παντού καταπίνουν οι άνθρωποι το ποτό τους μαζί με μια δόση θάρρους για να πλησιάσουν μεταξύ τους. Με ανάλογη καχυποψία αντιμετωπίζεται στο τραπέζι κι εκείνος που δεν πίνει, γιατί όποιος δεν πίνει – ή πίνει λίγο- επιδεικνύει ότι δεν θέλει να διεγείρει τα επικοινωνιακά του όργανα, προτιμώντας να τηρεί κάποιες αποστάσεις. Στις περιπτώσεις αυτές προτιμώνται γνωστά διουρητικά ποτά, όπως καφές ή τσάι και οινόπνευμα.( αμέσως μετά το ποτό ακολουθεί η σημασία του καπνίσματος στις κοινωνικές συναναστροφές. Το κάπνισμα διεγείρει το άλλο όργανο των επαφών, τους πνεύμονες. Είναι γενικά γνωστό ότι καπνίζει κανείς περισσότερο σε συντροφιά, παρά όταν είναι μόνος, ή όταν είναι μόνος καπνίζει από επιθυμία για συντροφιά). Όποιος πίνει πολύ επιδεικνύει την επιθυμία του για επαφή, με κίνδυνο να ‘κολλήσει’ στο επίπεδο ενός υποκατάστατου της ικανοποίησης.
Οι νεφρόλιθοι δημιουργούνται με την καθίζηση και κρυστάλλωση ορισμένων ουσιών που βρίσκονται σε μεγάλες ποσότητες στα ούρα (ουρικό οξύ, φωσφορικό ασβέστιο, οξαλικό ασβέστιο). Μαζί με τις υπεύθυνες συνθήκες του περιβάλλοντος ιστού, ο κίνδυνος να διαμορφωθούν νεφρόλιθοι σχετίζεται άμεσα με την ποσότητα των υγρών που λαμβάνει ο ασθενής, γιατί αραιώνει η πυκνότητα της ουσίας και αυξάνεται η διαλυτότητα της. Αν παρ’ όλα αυτά δημιουργηθεί πέτρα, διακόπτει την ελεύθερη ροή και καταλήγει σε κωλικό, δηλαδή προσπάθεια του οργανισμού να εξωθήσει την πέτρα με περισταλτικές κινήσεις του ουρητήρα. Ο εξαιρετικά επώδυνος κωλικός μπορεί να συγκριθεί με τον τοκετό, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία και τάση για κίνηση. Αν ο κωλικός δεν κατορθώσει να πετύχει το στόχο του, ο γιατρός επιβάλλει στον ασθενή να κάνει πηδήματα, ώστε να κατέβει η πέτρα. Η γενικότερη αντιμετώπιση είναι χαλάρωση, ζεστασιά και λήψη πολλών υγρών για την επιτάχυνση της γέννας.
Οι αντιστοιχίες στο φυσικό επίπεδο είναι εύκολο να αναγνωριστούν. Η πέτρα που κλείνει το δρόμο, αποτελείται από ουσίες που θα έπρεπε κανονικά να απεκκριθούν, εφόσον δεν συμβάλλουν πλέον στην ανάπτυξη του. Αν ωστόσο εμμένει κανείς σε ασήμαντα και ξεπερασμένα θέματα, αυτά αποκλείουν και σταματούν τη ροή της ανάπτυξης. Τότε το σύμπτωμα του κωλικού εξωθεί σε κινήσεις που με την εμμονή του ο ασθενής ήθελε στην πραγματικότητα να εμποδίσει, και ο γιατρός του ζητά να κάνει το μόνο σωστό, το άλμα. Μόνον ένα άλμα, που τον απομακρύνει από τα παλιά, μπορεί να ανοίξει το δρόμο στην ελεύθερη ροή και να απελευθερώσει από παλιές, ξεπερασμένες απόψεις (πέτρες).
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία πάσχουν περισσότεροι άντρες παρά γυναίκες από νεφρόλιθους. Τα θέματα ‘αρμονία’ και ‘συντροφικότητα’ είναι πιο δυσεπίλυτα για τον άντρα παρά για τη γυναίκα, που βρίσκεται από τη φύση της εγγύτερα σ’ αυτά. Αντίθετα η γυναίκα έχει μεγαλύτερο πρόβλημα να επιβληθεί με επιθετικότητα, γιατί η αρχή της επιθετικότητας είναι πιο κοντά στον άντρα. Η θεραπεία του κωλικού περιγράφει άριστα τις αρχές που βοηθούν στη λύση προβλημάτων, στην αρμονία και στη συντροφικότητα: η ζεστασιά, ως έκφραση συμπάθειας και αγάπης, η χαλάρωση του σπασμού των αγγείων, σημάδι του ανοίγματος και της διεύρυνσης και τέλος η κατάποση υγρών, που θα φέρουν πάλι κίνηση και ροή.