Τραγέλαφος μηνός Μαϊου

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες στην Αθήνα της Ελλάδας του 2010, όπου οι προσπάθειες να πάθουμε όλοι κατάθλιψη έχουν πιάσει τόπο παρά του ότι το καλοκαίρι είναι ήδη εδώ...

Συνήθως θα διάλεγα πολύ προσεκτικά τις λέξεις και εκφράσεις που θα έγραφα αλλά όχι σήμερα. Σήμερα θα δώσω ωμή τη σκέψη, μήπως και αναγνωρίσω που στο καλό σκόνταψε και με έφερε εδώ μ'αυτόν τον τρόπο. Ή μήπως δε σκόνταψε και με έβαλε στο τραίνο και πάλι ....
Ας αφήσω τη φιλοσοφία όμως κι ας δούμε τα γεγονότα .

Βλέπω τον πατέρα μου να βρίσκει ευχαρίστηση και ασχολία στο να συντηρεί τις γκαρσονιέρες που έχει αγοράσει επενδύοντας έτσι τα χρήματα που κόπο απέκτησε , και να ταλαιπωρείται σε απίστευτο βαθμό, όπως π.χ. σήμερα πήγε να βάψει τη μία εξ αυτών, και ξέχασε που έβαλε το μοναδικό κλειδί του αυτοκινήτου της αδελφής μου και έπρεπε μετά να βγάλει τη μπαταρία του αυτοκινήτου και να το αφήσει εκεί ανοιχτό.
εγώ έπρεπε να παω να τον πάρω από κει και να δω μηπως τυχόν βρω εγώ το κλειδί , το οποίο ούτε εγώ βρήκα...
αργότερα έπρεπε να αναγκαστεί να πάει μέχρι εκεί και η αδελφή μου, για να πάρει τα χαρτια του αυτοκινήτου που είχαν μείνει μέσα στο αυτοκίνητο.
νωρίτερα όταν πήγα να τον πάρω, έφτασε στο σημείο να μου δείξει και με λεπτομέρειες το πως ανοίγει το καπώ του αυτοκινήτου και πως μπαίνει η μπαταρία μήπως χρειαστεί να το κάνω όλο αυτό μόνη μου. δηλαδή να πάω να πάρω τη μπαταρία από τη γκαρσονιέρα, να τη βάλω στη θέση της .. κτλπ κτλπ. εγώ παρεπειπτόντως δεν μπορώ ούτε το καπώ ν'ανοίξω..

τον άφησα να μου δείξει ότι ήθελε, έψαχνα όλη την ώρα μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε ότι έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι γιατί ήταν πραγματικά κουρασμένος, του προτεινα να σταματήσουμε να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό και δε θέλησε, συζητήσαμε τις τύψεις του για τα συμβάντα ,έμμεσα τελείως μεν, πάντως για τις τύψεις του μιλήσαμε ....
όλη την ώρα που γίνονταν αυτά, ντάνευα τον πατέρα μου, αφήνοντας τη 14χρονη κόρη μου μόνη στο σπίτι. εκείνη σήμερα ειχε μια γερή διένεξη με τις υποτιθέμενες φίλες της που την έκαναν ευάλωτη.
θύμωνα καθώς συνειδητοποιούσα ότι ο πατέρας μου με την ανάγκη του να φανεί χρήσιμος και να του αναγνωριστεί αξία για ότι κάνει , έτρωγε πολύτιμο χρόνο από την κόρη μου.
και καθώς πέρναγε η ώρα, τόσο θύμωνα που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτές του οι συνήθειες δεν άφηναν χώρο για κανέναν άλλο. Τι να πει και η αδελφή μου που τους νταντευει και τους δυο γονεις αφού μένει μαζί τους .
Αρχικα το αντίδοτο ήταν η ακατάπαυστη εργασία. Αυτό με κράταγε μακρια τους αλλα μακριά και από την κόρη μου. η οποία μεγάλωσε σα να ήμουν εγω. Αφησα το παιδί μου στα χέρια τους για να αποφύγω το ντάντεμα των γονιών μου ... Αυτές ειναι οι συνειδητοποιήσεις της ηλικίας των 38 ετών.
Ω θεέ μου, ολες αυτές οι γκαρσονιέρες που με σπουδάσανε , μου καθονται τόσο στο στομάχι !!!
χρειάζονται όλες ανακαίνιση, και δεν είναι πάνω από 20-30 τετραγωνικα κάθε μια. είναι τόσο μικρες, με ξυσμένες και παραβιασμένες πόρτες, πρόχειρες 'πρακτικές' κατασκευές, αλλά σχεδόν όλες με θέα! τον ουρανό. Σ'αυτή την πόλη τον ουρανό λέμε θέα , γιατί από το πολύ μπετόν , δε βλέπεις συχνά ούτε τον ουρανό ...
Δυστυχώς δε μπορώ να τις δω παρά σαν εμπόδιο.. εμπόδιο εξέλιξης.. αισθάνομαι σα να μου έχουν καλύψει το οπτικό πεδίο και πληγώνουν την αισθητική μου .
και ειναι τοσο μικρες !! και τόσο άθλιες !!
Να τις αξιοποιήσω , δε μπορώ, μόνο μετά θάνατον έχει ορίσει ο αγαπητός πατέρας. Να τις πουλήσω ούτε αυτό . και πάλι όμως όλα αυτά ειναι στο όνομα μου και αν αυριο πέθαινε ο πατερας μου , δε θα ήξερα τι να τις κάνω! όλα αυτα έχουν ένα λαβύρινθο διαδικασιών τις οποιες τις γνωρίζει μόνο όποιος έχει ασχοληθεί μ'αυτες.
τελοσπάντων ας παρουμε τη θετική πλευρα του πραγματος.. ας πούμε ότι σε 1-2 χρόνια θα υποχρεωθούμε όλοι να φτιάξουμε πράσινες στέγες, και τα δώματα θα γίνουν τα καλυτερα μπαλκόνια της Αθήνας. Βεβαια θα χρειαστούν κεφάλαια πάλι για να γίνουν πράσινες οι στέγες , αλλά έχει ο Θεός , έτσι δεν ειναι ;;
Βασικά αυτό που με απασχολησε περισσότερο πάντα ήταν το γεγονός ότι οι γονείς ασχολούνταν διαρκώς με οτιδήποτε άλλο εκτός από μας. μας απευθύνονταν παρα μόνο για να μας δασκαλέψουν για κάτι ή για να μας απαγορευσουν κάτι. Το ωραίο ειναι ότι το ίδιο κατάφερα κι εγω με την κόρη μου. Κάποια στιγμη όμως το είδα και τότε άρχισε το πανηγύρι.. Τύψεις, ενοχές, στρες, αδιέξοδο... γιατί εντάξει και το κατάλαβα οτι αυτό που κάνω δεν ειναι καλό , τι άλλο να κάνω που δεν ξέρω όμως τι θα ήταν το σωστό ; και που να πάω να μάθω ποιο ειναι το σωστό;
Και πες ότι βρήκα τη βοήθεια που χρειαζόμουν, πόσο θα αντέξω οικονομικά για κάτι τέτοιο ; Έτσι είναι ο περιορισμός, σε περιορίζει από παντού. περιορίζει τη φαντασία . μηχανισμός αυτοπεριορισμού .....