το 'ανήκειν' και τα όνειρα για μακρινούς προορισμούς

19.10.2010



Έτυχε να μάθω , από πλευράς ψυχολογίας , για την περίπτωση των παιδιών που ονειρεύονται να πάνε να ζήσουν μακριά από τα σπίτια τους .



Αφορά παιδιά που δεν αισθάνονται ότι περνούν καλά στο σπίτι τους ή αλλιώς που πιστεύουν ότι περνούν καλύτερα στο εξωτερικό . (στην περίπτωση που γνωρίζω , η κόρη-11 ετών και η αδελφή-24ετών της φίλης μου έχουν αυτή την πεποίθηση για την Αμερική και θέλουν να πάνε εκεί)

Είναι άτομα τα οποία έχουν ταξιδέψει σε πολυτελή θέρετρα και έχουν μείνει σε πολυτελή ξενοδοχεία κτλπ . έρχεται λοιπόν αυτό το γεγονός να δέσει με την αίσθηση ότι δεν περνούν καλά στο σπίτι τους και άρα βάζουν στόχο να φύγουν για να είναι πιο ευτυχισμένες .

Συμβαίνει λοιπόν να μη μπορούν να δουν την πραγματικότητα εκεί που βρίσκονται και να αναζητούν διαρκώς το καινούργιο και το μακρινό για να νοιώσουν ευτυχία . αποτέλεσμα δε ζουν το σήμερα , απομονώνονται, δε μπορούν να ευχαριστηθούν αυτό που έχουν .

Συχνά επίσης τέτοια άτομα , φτάνουν στην άκρη του κόσμου , για να συνειδητοποιήσουν μετά από λίγο καιρό ότι τίποτα δεν άλλαξε τελικά .



Ερώτημα λοιπόν :

- πως είναι δυνατόν παιδιά τα οποία έχουν τα πάντα , τα οποία τους παρέχονταν στη ζωή τους απλόχερα και αδιαλείπτως, να αισθάνονται ότι δεν περνούν καλά στο σπίτι τους ή ότι κάπου αλλού μακριά θα περάσουν καλύτερα ????



Η απάντηση βρίσκεται στην αγάπη . Στην αγάπη προς το άτομο του περιβάλλοντος τους που αισθάνεται έτσι και προϋπήρχε της γεννήσεως τους . ότι θέλει να ξεφύγει δηλαδή , ότι μόνο η φυγή θα τον /την ευχαριστούσε ..

Από αγάπη λοιπόν, προς το άτομο αυτό του περιβάλλοντος τους , υιοθετούν την ίδια στάση στη ζωή!

Τόσο απλό είναι και γίνεται από πολύ μικρή ηλικία , χωρίς απαραίτητα να προέρχεται από έναν από τους δύο γονείς, μπορεί να προέρχεται από οποιονδήποτε στα σόγια του κάθε ζευγαριού που κάνουν παιδιά μαζί .



Αυτή είναι η μαγεία των ανθρώπων , οι σκέψεις και τα συναισθήματα ταξιδεύουν με τον αέρα , και γι’αυτό συχνά οι προσπάθειες μας να ευχαριστήσουμε κάποιους πέφτουν συνέχεια στο κενό. Και γι’αυτό βλέπουμε τους εαυτούς μας να κάνουν τους ίδιους κύκλους με διαφορετικά ίσως άτομα ή και με τα ίδια , γιατί δε μπορούμε να απαρνηθούμε αυτή την αγάπη προς τα μέλη του συστήματος μας (σόι, γονείς κτλπ) .



Το να καταφέρουμε να μην επηρεαζόμαστε από συναισθήματα τα οποία δε μας βοηθούν καθόλου στο παρόν μας, σημαίνει να διαφοροποιηθούμε -να γίνουμε διαφορετικοί από τους άλλους στο σύστημα μας-



Αυτό όμως πυροδοτεί τον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου à να πάψει να ανήκει à να αυτοεξοριστεί à να χάσει το σημείο αναφοράς του, τη γη του

έτσι λοιπόν προτιμά να παραμένει δεμένος με την αγάπη ακόμα και λόγω ενός μη ευχάριστου συναισθήματος / πεποίθησης προκειμένου να ανήκει, που είναι η κύρια ανάγκη του ανθρώπου, πρώτη από όλες όσες λέγονται ανάγκες .



Η πορεία προς την απελευθέρωση κι από αυτή την πεποίθηση/ψευδαίσθηση, δηλαδή ότι: το άτομο θα πάψει να ανήκει αν αλλάξει συμπεριφορά , είναι κι αυτή μια πορεία ζωής . στο τέλος της όμως , λένε , αρχίζει η ζωή .