Mεγάλη σκλαβιά η ενοχή

αυτες τις μερες προχώρησαν αρκετά τα θέματα που με ενδιαφέρουν , έχουν γίνει πολλά ευχάριστα και με το παιδί και με τα σπίτια , ο πόνος μειώθηκε .. .. όμως εγώ τα κοιτάζω όλα αυτά με λύπη .. ειναι δυνατόν ;
τη στιγμή που θα έπρεπε να χαίρομαι και να το γιορτάζω ;

ανακαλύπτω ότι ειμαι γεμάτη ενοχές για οτιδηποτε καλο μου συμβαίνει , ότι εχω την πεποίθηση ότι οτιδήποτε καλό πρέπει να το πληρώνω ακριβά και μου ειναι τόσο συνηθισμένο αυτό που πλεον λιγο εως πολύ προβλέπω την 'ακριβή πληρωμή' πριν από τα γεγονότα και σταματώ και τις προσπάθειες μου και απογοητευομαι και συχνά δεν προσπαθώ κάν!!!!...

βεβαίως έχω ενοχές και για τη σχέση μας, και έχω και ενοχές που έχω παχύνει και κατηγορώ τον εαυτό μου ότι αυτό θα γίνει αιτία για χαλάσει η σχέση μας ... και πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκομαι μέσα σε τέτοιες σκέψεις και παράλληλα να κάνω τα πάντα για να μου αποδείξω το αντίθετο, αλλα οι ενοχές δε φευγουν ...
τίποτα ποτέ δε θα μου ειναι αρκετό για να ευχαριστηθώ αν δεν ηρεμήσουν οι ενοχές μέσα μου... πάντα θα βλέπω τα ευχάριστα με φόβο ότι περιέχουν πόνο και θα τα ακυρώνω ... άλλοτε το αντιλαμβάνομαι , κι άλλοτε όχι ...

είναι όμως τόσο παλιό αυτό .... και με έχει κουράσει αυτός ο κύκλος 1 καλό να ισοδυναμεί με 3 κακά .. ώρες ώρες θέλω να βγω από τον εαυτό μου ... ας βγω από τον παλιό μου εαυτό τουλάχιστον ... πως χωρίζεις όμως από τον παλιό σου εαυτό ;

χτες ήμουν τόσο καλά , τόσο χαρούμενη , ερωτευμένη μαζί σου , έβγαινε από μέσα όλο αυτό που μια φίλη μου πιτσιρίκα 23 ετών μου είπε, ότι 'Κάτια, βλέποντας σε , ακόμη κι εγώ που δεν είμαι ερωτευμενη , αρχίζω να αισθάνομαι έτσι για τον φίλο μου ...'
και μέχρι το βράδυ , με είχαν πνίξει οι ενοχές , ο φόβος ότι 'θα το πληρώσω' που οδηγεί ακριβώς εκεί που φοβάμαι ...
δε θα γίνω ποτέ καλά έτσι ... ούτε θα ζήσω ευτυχισμένη ..

για λύση δεν έχω σκεφτεί ... η μόνη λέξη που μου έρχεται είναι επιβεβαίωση , μάλλον χρειάζομαι να την παίρνω και βασικά να τη δώσω κι εγώ στον εαυτό μου.. ότι μου αξίζει μια ζωή γεμάτη χαρές...

και μεταξύ μας εδω που τα λέμε, δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε και πολλές , τρέχουμε να παρακινούμε ο ένας τον άλλο κάθε φορά που μας πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι ..
τη μια μέρα θα με δεις εσύ καλά και θα πάρεις δύναμη και την άλλη εγώ.. σα να έχουμε κάνει αυτή τη συμφωνία μεταξύ μας .. και κρυβόμαστε ο ένας από τον άλλο κάθε φορά που δεν είμαστε και τόσο καλά ... κράτα με να σε κρατώ ν'ανεβούμε το βουνό ....

μα αφού προσπαθούμε κι αφού δουλευουμε σκληρά και έχουμε και αποτέλεσμα και ούτε τα περιμένουμε όλα έτοιμα και στο πιάτο , τι είναι αυτό που χρειάζεται να αλλάξουμε για να απολαμβάνουμε τους καρπούς των προσπαθειων μας ελευθερα και με αφθονία ;
μεγάλη σκλαβιά η ενοχή ... φυλακή , κατάψυξη , στείρα , κλέφτρα, γεμάτη αρρώστειες , πλήττει όλα τα ωραία , τα κατασπαράζει σαν τον καρκίνο και δε χορταίνει ποτέ ..

ας το καλο ...

εσύ σαν σκηνοθέτης τι θα έκανες σ'αυτό το έργο; πως θα έβαζες φρένο στις ενοχές που έχουν κάνει κατάληψη στο χώρο όλο και δεν αφηνουν τη χαρά να τεντώσει ούτε τα χέρια της... ή ν'ανοίξει τα πόδια της ;


ΥΓ.. θυμάσαι τη συζήτηση περί χρημάτων που έλεγες ότι ο άνθρωπος όσο έχει τόσο θέλει ; κι ότι αυτό οδηγεί σε περισσότερα προβλήματα τελικά; ενώ όταν γεννιέσαι μ'αυτά τα θεωρείς δεδομένα και έτσι τα απολαμβάνεις και διαρκώς ; 2η 3η γενιά πλουσίων μεγαλωμένοι μεσα στην αφθονία δεν έχουν ενοχές για την αφθονία .... λες να έχει σχέση ; λες αυτή να ειναι η απάντηση στο ερώτημα ; κι αν είναι αυτή η απάντηση , η λύση ποια είναι ;