Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

μια ιστορία της νεαρής πουλάδας

την πρώτη φορά που βρέθηκα διακοπές μόνη μου ήταν στη Σαντορίνη και ήμουν 17. μόλις είχα τελειώσει το Λύκειο, ένα χρόνο νωρίτερα σε ηλικία ... καλά το βλέπεις....... μάλιστα πρώτα το είχα τελειωσει και μετά έκλεισα τα 17. Βλέπεις δεν έφτανε που ήμουν δυσλεκτική και δε μπορούσα να αποστηθήσω τίποτα , είχε βρεθεί τρόπος να με πανε και σχολείο 1 χρονο νωρίτερα για να μου είναι ακόμη πιο δυσκολο ... εδώ γελάμε ... δεν το ήξεραν βέβαια, απλά πίστευαν ότι έπρεπε να βρίσκομαι κι εγώ στο σχολειο τις ωρες που δουλευαν και οι δύο.

τελοσπάντων , έχω αποφοιτήσει, και η αδελφή μου βρίσκεται στη Σαντορίνη με τον φίλο της και με παρέα. Οι γονείς μου λείπουν, στο σπίτι κάνουμε πάρτυ, καθε βραδυ, υπάρχει κόσμος που κοιμάται και στο πάτωμα, το πρωί μαγειρευουμε και τρωμε ομελέτες ....όταν αρχίζει το μπέρδεμα με έναν που την πέφτει και σε μένα και στη φίλη μου τη Βίκυ(2 χρόνια μεγαλυτερη) οπότε και αποφασίζουμε να φύγουμε επίσης για Σαντορίνη. επεισοδιακή αναχώρηση, γιατί φτάσαμε με τον ηλεκτρικό στο λιμάνι και ψάχναμε να βρούμε το πλοίο. θυμάμαι ότι φόραγα μια βερμούδα που ειχα ράψει μόνη μου, άσπρη με κίτρινες μαργαρίτες, και ένα κίτρινο t-shirt fruit of the loom. έιχα μια μεγάλη βαλίτσα όπου είχα βάλει μέσα όλες μου τις δημιουργίες , το κόκκινο το μπούστο που μπορούσα να φοράω χωρίς σουτιέν , το καρό το μπουστάκι που φορούσα με τζιν ή λευκο παντελόνι, αλλά και τα αποκτήματα μου που δε μπορούσα να φτιάξω μόνη μου με τα πατρόν από το BURDA(περιοδικό ραπτικής) όπως το λευκο κοντό σακάκι , τα ολόλευκα σκουλαρίκια μαργαρίτες από υφασμα που είχα ανακαλύψει στα μαγαζιά με υλικά ραπτικής και χάντρες στο κέντρο της Αθήνας και ήταν μοναδικά .... με λίγα λόγια είχα μια μεγάλη βαλίτσα .... με αποτέλεσμα .. .. η Βίκυ να στέκεται με το ένα πόδι πάνω στην πόρτα του πλοίου και με το άλλο στο έδαφος και να φωνάζει στους ναύτες 'νάτη ,νάτη έρχεται , έρχεται .. περιμένετε ' κι από την άλλη ' έλα Κάτια το πλοίο φευγει ...''' βέβαια εδώ να σου πω ότι τα στησίματα της Βίκυς στα ραντεβού μας, ήταν εξωφρενικά . μπορεί να καθυστερούσε και μια ώρα !!! από τη μια λοιπόν η βαρια βαλίτσα κι από την άλλη η καθυστέρηση της Βίκυς ... έγινε επεισοδιακή η αναχώρηση ...

μπήκαμε λοιπόν σε ένα πλοίο όπου έκανε 11 ή 13 ώρες να φτάσει στη Σαντορίνη . ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και πιάσαμε θέση στους λευκούς πλαστικούς πάγκους. απέναντι μας 6 χαμογελαστά αγόρια από τη Νάπολη που έγιναν οι φίλοι μας για όλη τη διάρκεια των διακοπών μας στη Σαντορίνη.
στην αρχή για να μένει η Βίκυ με τον Άντζελο στο δικό μας δωμάτιο , εγώ πήγαινα στων αγοριών τα δωμάτια. μια-δυο φορές , δεν ένοιωθα άνετα κι ετσι κοιμόμουν στο μονό κρεβάτι δίπλα στο στο διπλό του ζεύγους στο ίδιο δωμάτιο, για τις υπόλοιπες μέρες. Ήταν επεισοδιακό το γεγονός ότι ενώ εκείνοι καθε βράδυ λειτουργούσαν χωρίς συστολές, εγώ κοιμόμουν σαν πουλάκι χωρίς να κουνήσω ούτε δαχτυλάκι καθόλη τη διάρκεια του ύπνου μου, ούτε τους άκουγα δίπλα μου...

αν αναρωτιέσαι γιατί δεν έγινε κάτι και με μένα , η ιστορία έχει ως εξής. αυτός που μου άρεσε εμένα , μου είχε πει ότι στη Νάπολη τα είχε με κάποια κοπέλα , οπότε κι εγώ δε θέλησα να κάνω κάτι μαζί του. Με ενοχλούσε αυτό το γεγονός παράλληλα με το γεγονός ότι ήμουν ακόμη παρθένα . αυτό το παρθένα με χάλαγε πολύ , νόμιζα ότι ήταν μεγάλο εμπόδιο στη ζωή . αλλα τι σημαινε ζωή σίγουρα δεν το ήξερα και ούτε το φανταζόμουν ... το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να 'βουτήξω' στη ζωή ... εε και άρχισαν οι περιορισμοί να κάνουν την εμφάνιση τους ..
αφού είχα περάσει λοιπόν 2 ρομαντικές βραδιές στη Σαντορίνη , σοκαρισμένη με την αποκάλυψη του φίλου μου , την τρίτη μέρα, άρχισα να εσωτερικεύω και να αναζητώ στη φύση και μέσω της παρατήρησης τις αξίες της ζωής εκεί .....
αγόρασα λοιπόν ένα τετράδιο κι ένα στυλό και επειδή ξύπναγα πολύ νωρίτερα από τους άλλους πήγαινα για καπουτσίνο σε ένα καφέ στο κεντρικό σοκάκι στα Φηρά , και έγραφα και παρατηρούσα τον κόσμο.
πρώτη φορά εκεί γέννησε η φαντασία μου το όνειρο με το καράβι . έγραψα 'το σπίτι μου θέλω να είναι καράβι' . η θάλασσα είχε γίνει το καταφύγιο μου. αναρωτιέμαι σήμερα , τι να ήταν αυτό που με έκανε να νοιώθω περισσότερο ασφαλής σε πλεούμενο παρά σε στέρεο έδαφος .... κι αν ακόμη υπάρχει μέσα μου ...

τότε επίσης μου γεννήθηκε η άποψη ότι μια σταθερή σχέση δίνει σε κάποιους την ασφάλεια για να κάνουν ταξίδια σε νέους κόσμους... όπως έκανε ο φίλος από τη Νάπολη. Μέσα μου όμως για μένα , ήταν αδιανόητο πως μπορούσε κανείς να έχει μια σταθερή μόνιμη σχέση και συγχρόνως να ταξιδευει σε 'νέους κόσμους' . αδιανόητο δηλαδή ως εξής: .... έβαζα τον εαυτό μου στη θέση εκείνου με τη σχέση, να φλερτάρω παράλληλα κι αλλού, και ένας πόνος και μια δυστυχία με πλημμύριζαν . από τη μια οι ενοχές για το ψέμα προς τον σύντροφο που πως θα τον αντίκρυζα ξανά (;) , κι από την άλλη η αβάστασχτη δυστυχία του να μη ζω ελευθερα την αγάπη και τον έρωτα ......

για να είμαι ειλικρινής αμεσως μετά έθεσα και το ερώτημα , τελικά ποια είναι η πρόκληση; να διατηρείται κανείς σε μια σχέση ή να ζει μόνος ; αυτό το άφησα και το κατάπιε η θαλασσα τότε γιατί τα κανάλια που άνοιγε ήταν σκοτεινά και άγνωστα και δεν υπήρχε και υλικό μέσα μου για να δώσει απαντησεις ... συνεχισα λοιπόν την αναζήτηση χωρίς καμμιά σκεψη.

αυτά καταγράφηκαν για πρώτη φορά τότε .. ήταν όμως πολύ καλυτερα από ότι ειχα καταγράψει στο τετράδιο που ήταν καλά κρυμμένο στο δωμάτιο στην Αθήνα....... οι πρώτες καταγραφές μάλλον θετικών εμπειριών έγιναν λοιπόν στη Σαντορίνη , χωρίς καν να κοιτάζω την καλδέρα τότε...

τις υπόλοιπες μέρες , έπινα τον καπουτσίνο μου μόνη στο καφέ , και ένοιωθα σαν την Όντρεϊ Χέπμπορν στο ' Breakfast at Tifany's' . θαύμαζα τις πολύτιμες πέτρες και ήθελα να μάθω περισσότερα γι'αυτες γιατί κάθε μία μου μιλούσε. Αλλά ενώ προσπαθούσα να καταλάβω ποια ακριβώς μου μιλάει στην καρδιά, με διέκοπταν οι συνομιλίες των αμερικανών που έκαναν βολτα στα χρυσοχοϊα . οι έντονες εκφράσεις θαυμασμού και μαλλον καταναλωτισμού έσπαγαν την ευθραστη επικοινωνία που προσπαθούσα να αποκτήσω με τις πέτρες.. πράσινες, ρόζ , καφέ , κίτρινες ...

Ενώ λοιπόν είχαμε πάει στη Σαντορίνη μόνο για 6 μέρες, αποφασίσαμε να μεινουμε 6 μέρες παραπάνω. βάλαμε κάτω τα χρήματα μας και είδαμε ότι μας έφταναν να μείνουμε αν τρώγαμε από 1 σουβλάκι την ημέρα και ένα χυμό και στα κλαμπ θα πηγαίναμε μετά τις 2 που δεν έκοβαν είσοδο πλέον και βέβαια ποτό δεν πίναμε ουτως ή άλλως, έφταναν λοιπον για το δωμάτιο και για τα εισιτηρια για το λεωφορειο για την παραλία ....

ένα βραδυ λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε να κοιμηθούμε στην παραλία. πήγαμε στην Περίσα νύχτα .. ήταν μόνο η εκκλησία εκεί .. την αράξαμε στην άμμο, είχαμε παρει και τα sleeping bags μαζί....με έπιασε μια ανασφάλεια γενικότερα , αλλα στριμώχτηκα ανάμεσα στα αγόρια και κοιμήθηκα σαν πουλακι χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου ...
το πρωί ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στον ορίζοντα απ'άκρη σ'ακρη το βιολετί-πορτοκαλοκόκκινο φως ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό , εικόνα που με συνοδεύει πάντα μεχρι και σημερα... Ειρήνη ημίν .......

είναι η εποχή όπου στην παραλία της Περίσας δεν υπάρχει ίχνος κατασκευής , ούτε μαγαζια μπροστά στη θάλασσα. υπάρχει μόνο η εκκλησία και λίγα σπίτια .. έτος 1989, Ιούλιος .
η επιστροφή με το καράβι για τον Πειραιά με βρήκε πάλι μέσα σε ένα κίτρινο μπλουζάκι , ηλιοκαμμένη και με ένα πιο χαλαρό χαμόγελο στα χειλη. Φευγαμε από τον Αθηνιό την ώρα του ηλιοβασιλέματος. όλο το κατάστρωμα ειχε το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, το ίδιο και τα μαλλιά μου . ...

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

ψέματα και η ευθύνη που αναλαμβάνεις όταν τα λες...

τα ψέματα που λες , έχω την εντύπωση , ότι είναι ψέματα που διευκολύνουν τους άλλους κατά κάποιο τρόπο. δηλαδή αν κάποιος πχ δε θέλει ή δεν αντέχει να ακούσει την αλήθεια βρίσκεται μπροστά σε ένα άτομο που δεν θα του λέει την αλήθεια .... εσύ έχοντας ευαίσθητες κεραίες στο τι ανάγκες έχει ο ένας και ο άλλος γύρω σου , απλά τους κάνεις το χατίρι ....αυτό όμως αφορά τους άλλους

όσον αφορά εσένα , και το να μη χρειάζεται να κρύβεις την αλήθεια μπορεί να επιτευχθεί με την εξής εξίσωση (προτασιακός τύπος)
Εάν η ενέργεια που εκπέμπεις προσελκύει και διατηρεί γύρω σου ανθρώπους που θέλουν να τους λένε ψέματα .... δεν έχεις παρά να αλλάξεις την ενέργεια σου (κάποια πεποίθηση στο υποσυνείδητο δηλ. πχ. 'επιβιώνει μόνο όποιος λέει ψέματα') και να εκπέμπεις τη νέα συχνότητα που θα προσελκύει άτομα που δε χρειάζονται τα ψέματα !! ή ακόμα καλύτερα , όταν θα λες ψέματα σε κείνους που δεν αντέχουν την αλήθεια , δε θα αναλαμβάνεις εσύ και το βάρος για τη δική τους επιλογή !!
αν κοιτάξεις τη ζωή τους θα δεις ότι ειναι γεμάτη ψέματα, κι ότι δεν είσαι εσύ ο μόνος που το κανει αυτό . επίσης θα δεις ότι κι εκείνοι λένε πολλά ψέματα ... αυτά πάνε παρεα γενικότερα .... (κάθε θύτης έχει υπάρξει θύμα , δεν γίνονται όμως όλα τα θύματα θύτες...)

Κατά συνέπεια κι εσύ θα πάψεις να προσελκύεσαι από τέτοια άτομα/ενέργειες. Σταδιακά με τη δική σου αλλαγή θα εκλείψουν και όλα αυτά, ομαλά και με τον καλύτερο τρόπο !

πολύ σωστά εντόπισες το θέμα αυτό σε σχέση με τα συναισθήματα. η κατάσταση στο περιβάλλον σου είναι η προβολή της εσωτερικής σου πεποίθησης να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου σε τετοιο βαθμό που δε σου βγαινουν στην επιφάνεια τα αληθινά.(=λέω ψέματα => είμαι κακός αφού λέω ψέματα => δε μου αξίζει αγάπη αφού είμαι κακός => λιγοτερη αγάπη, λιγότερα χρήματα ..... ελλείψεις γενικότερα )
αυτή η καταπίεση των συναισθημάτων είναι απλά ένας προγραμματισμός που δέχτηκες από παιδί όπως και οι περισσότεροι από μας που γεννηθήκαμε από γονείς οι οποίοι λόγω του πολέμου όταν ήταν εκείνοι παιδιά , θεωρούσαν ότι αγάπη ειναι να βάζει κανείς μόνο φαγητό στο τραπέζι . εκείνοι μεγάλωσαν μέσα στον πόλεμο, εμείς πήραμε αυτές τις πληροφορίες από κείνους και τώρα μόνοι μας χρειάζεται να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ο πόλεμος τελείωσε και να φέρουμε την ειρήνη μέσα μας . επειδή όμως δε μάθαμε πως είναι να αισθανόμαστε όμορφα και να αγαπάμε τον εαυτό μας γι'αυτό, το άγνωστο μας φοβίζει και το υποσυνείδητο αντιστέκεται στην αλλαγή . έτσι δημιουργούμε ζωές που ενώ υπάρχει αφθονία αγαθών , ειναι σα να ζούμε διαρκώς σε πόλεμο ....
θυμάσαι τις εκφράσεις ' θα σε φάει ο λύκος ', 'θα σε φάει ο μπαμπούλας', 'θα τις φας αν δε φας το φαϊ σου' , ' δεν είσαι καλό παιδί και δε σε αγαπάω' 'τώρα είσαι καλό παιδί και σε αγαπάω τώρα' , το ξύλο το πολύ για τα ψεματάκια , τις φοβέρες για να μην πεις ψέματα κτλ κτλ. είμαστε μια κοινωνία μεγαλωμένη με τα ψέματα και τις φοβέρες γενικότερα

όλους μας φοβίζει το άγνωστο ... εγώ σου λέω προχώρα γιατί αυτός που επικοινωνεί με τα συναισθήματα ειναι ο ασφαλής και ο δυνατός.
επίσης να σε ενημερώσω ότι η μη επαφή με τα συναισθήματα οδηγεί στον πανικό που ως γνωστόν καταστρέφει. αυτό το γνωρίζω από προσωπική εμπειρία.

το να γνωρίσεις και να έχεις δική σου συνείδηση για το ποιος είσαι και πως νιώθεις είναι το κλειδί για την αδιάλειπτη προσωπική σου ευτυχία. αν ξέρεις τι σου κάνει καλό , πηγαίνεις προς αυτό και δεν αφήνεσαι σ'αυτό που έμαθες όταν ήσουν παιδί . έχοντας επαφή με τα συναισθήματα σου , δε χάνεις τον έλεγχο με το θυμό και δε θυμώνεις πια με τα λάθος πράγματα , δηλαδή με τα λάθη και τα προβληματα των άλλων ή όταν σε αδικούν .
το να αποκτησεις διάκριση αναμεσα στους παιδικούς προγραμματισμούς και στο τι θέλεις ή που σου κανει καλό πραγματικά, είναι το ζητούμενο μέσα από ότι έχουμε ζήσει από παιδιά. δηλαδή οι γονείς μας , μας έμαθαν το λάθος για να μπορούμε να μάθουμε εμείς στα παιδιά μας τη διάκριση και να είναι οι επόμενες γενεές συνειδητοί πολίτες του κόσμου και όχι τα 'ψάρια' που ακούνε ότι τους λένε και το πιστευουν .
επίσης τα ψέματα είναι αναγκαία όταν υπάρχουν αντίθετα συμφέροντα που πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει με διπλωματία προκειμένου να αποφεχθούν τα αίματα και ο πόλεμος που αναπαράγουν ακρωτηριασμένες συνειδήσεις και σώματα και κακοποίηση του άμαχου πληθυσμου.

τα συναισθήματα θα σε οδηγήσουν να μάθεις τι έχεις κρυμμένα στο υποσυνείδητο σου , να τα δεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου γι'αυτό που είναι . κι εγώ θα είμαι κοντά σου στο ταξίδι αυτό όπως ακριβώς έχω υποσχεθεί με τον μόνο όρο να συνεχίσεις να θέλεις να γινεσαι καλυτερος.

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

λαβ λετερ δεκατρεις αυγούστου δυο χιλιαδες εντεκα οκτω και εικοσι τεσσερα λεπτά προ μεσημβριας

το αυτόματο πότισμα ξεκίνησε στις 5 , ένας πόνος στο δεξί πόδι και το άδειο στομάχι φρόντισαν να ανοίξω για τα καλά τα μάτια μου. πουλάκια κελαηδούν στην πίσω μεριά... τόσα χρόνια υπάρχει αυτό το σπίτι, τόσα χρόνια δε μπορούσα να το δω.... ακόμη τσιμπιέμαι κάθε φορά που μυρίζω την πρωινή μοσχοβολιά του γιασεμιού.
αρχίζω πια να αισθάνομαι ότι ανήκω, ότι είμαι πλέον στο σπίτι μου. ότι απαλλάχτηκα από την τυφλή περιπλάνηση επιτέλους. τολμώ να πω ότι χαίρομαι και λίγο που μπήκαν κλέφτες στο σπίτι . σαν την επιβεβαίωση ότι ειμαι κι εγω σαν τους τόσους και τόσους που τους εχουν κλέψει... 'η ότι είμαι μάχιμη επιτέλους.
Κυρίως όμως αυτό που με γεμίζει είναι το γεγονός ότι εδω μπορώ να χαίρομαι ελεύθερα τα λάθη μου και τις επιτυχίες μου. και όπου να 'ναι μάλλον εξαφανίζονται κι αυτες οι δυο λέξεις από το λεξιλόγιο μου όπως καταλαβαίνω . στη ζωή μου πλέον τελείωσε η κριτική ! it's my party and I'll cry if I want to !!! , ξέρεις τώρα ... 'it's my life' κτλπ σχετικά τραγουδάκια ηχούν στ'αυτιά μου τώρα.
βέβαια όχι ότι δεν ήταν πλήγμα το γεγονός της διάρρηξης ... αρνητικά συναισθήματα προκάλεσαν νέες μικροκαταστροφές μέσα σε λίγες ώρες, είναι αυτό που λένε ενος κακού μύρια έπονται, τουλάχιστον αυτή τη φορά τα βλέπω σαν ταινία και είναι σίγουρα σαν ένα μπιζέλι σε σχεση με προηγούμενα περιστατικά που αν και λιγότερο σημαντικά τα εκλάμβανα σαν βουνά...

βέβαια και το γεγονός ότι ενω είχα παραπάνω από αρκετά bijoux και δεν τα χρησιμοποιούσα , ήταν επόμενο να θέλουν κι αυτά ν'αλλάξουν χέρια !!

αυτές τις μέρες μου κάνει παρέα και ο Μεχμέτ/Μανόλης του βιβλίου που μου σύστησες, τον οποίο έχω ταυτίσει απόλυτα με σένα και όχι άδικα . κρυμμένος θησαυρός κι εκείνος σαν κι εσένα , μεγάλο πράγμα να είσαι μέσα στη ζωή ενεργά αλλά να καταφέρνεις να διατηρείς ανέπαφους εσωτερικούς θησαυρούς. Ψηλές συχνότητες .....

η δροσιά που μπαίνει από το παράθυρο και ο φρέσκος αέρας είναι όνειρο πραγματικά κι ας εχει ξημερώσει για τα καλά.

προτείνω κάθε μέρα τώρα στις διακοπές σου να ακονίσουμε τις κεραίες μας . κάθε μέρα , μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το απόγευμα/βράδυ να επικοινωνούμε με τη σκέψη και μόνο. να εξασκήσουμε αυτό μας το δώρο για να το έχουμε και σαν εργαλείο στο εξής. έλα να τα καταφέρουμε να το χρησιμοποιούμε συνειδητά , τι λες ?
βρες κι εσύ ενα μερος όσο πιο κοντα στο φυσικό στοιχείο. πχ μέσα στη θάλασσα . εγώ από την άλλη θα μπαίνω ξυπόλητη στον κήπο την ιδια ώρα.
και να δοκιμάσουμε να ανταλλάσουμε κάθε είδους πληροφορίες και μυνήματα.

το πολύ αλκοόλ και το πολύ φαγητό να ξέρεις θα δυσχεράνουν αυτού του είδους την επικοινωνία γιατί το σώμα θα προσπαθεί να ισορροπήσει πολύ χαμηλες ενέργειες όπως αλκοολ και επεξεργασμένη τροφή και δε θα μπορεί να αποδώσει καλά στις υψηλές .. φρούτα , λαχανικά ωμά και απλά πιάτα θα κρατήσουν το στομάχι σου γεμάτο και το πνευμα σου ελεύθερο.
anyway think about it ... θα βρεθούμε στους αιθέρες ...

σε φιλώ , καλή σου ώρα